«Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό το λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να… υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την ελιά της Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο του βράχου της Ακρόπολης που δεσπόζει της πόλης την γαλανόλευκη σημαία, που θα αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική σημαία με το μεγάλο σταυρό στη μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Εκεί, στη θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου, ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.
Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφτασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάχτυλο στη σκανδάλη των πολυβόλων τους τον διέταξαν να κατεβάσει το εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος… απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στη σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
“ΟΧΙ”! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι Έλληνες.
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε ένα Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε και αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του τη δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.
Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω κείτεται ο εύζωνας, νεκρός πάνω στο βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο που διάλεξε.
Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, που είναι επικεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς της 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν το ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στον Χίτλερ:
“Μάιν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8:10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επικεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8:45 υψώσαμε τη σημαία του Ράιχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάιλ, μάιν Φύρερ”.
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας υπέστη έμφραγμα από τη συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως, οι στρατιώτες κaι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: “A Greek carries his flag to the death” (Ένας Έλληνας φέρει τη σημαία του έως το θάνατο)”.
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από το Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια εκεί στα Αναφιώτικα, κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με τη Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει τη μαρτυρία τους.
Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων, αλλά τι σημασία έχει;). Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.
ΕΝΑΣ ANAΓΝΩΣΤΗΣ
Τι σχολιο να αφησει κανεις…ανατριχιασα…
Την συγκλονιστική αυτή ιστορία ευτυχώς την είχα ακούσει από παλιά, κάτι που όμως δεν αναιρεί την ανεξήγητη αποσιώπησή της από τα βιβλία Ιστορίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος… Δυστυχώς, θα επαναλάβω το τετριμμένο : λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να χαθεί στο μέλλον…
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΩ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ
Μένω …..έκθαμβος !!! (sic) απο το πλήθος των σχολίων που επακολούθησαν το παραπάνω
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ.
Τα συγχαρητήριά μου στον δημοσιεύσαντα
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΦΑΝΗ ΗΡΩΑ
Ας αφήσω και εγώ με την σειρά μου ένα σχόλιο φόρο τιμής για το παλικάρι αυτό!
Συγχαρητήρια!!! Είδη το έχω δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα που έχω δημιουργήσει για το χωριό μου (www.xatzi-messinias.gr)
Μπράβο για τη δημοσιοποίηση του γεγονότος.
Αγαπητέ SAK γιατί εκπλήσεσε? Θα έπρεπε να σταματήσει η γη να γυρίζει επειδή γράφτηκε σε αυτό το site ένα από τα χιλιάδες περιστατικά που φανερώνουν τον ηρωισμό των Ελλήνων? Για εμάς όλα αυτά είναι αυτονόητα ρε φίλε, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Δηλαδή αν γράψουμε για τους παπούδες μας που σκοτώθηκαν στα βουνά προς αλβανία τι πρέπει να γίνει? Ή μήπως γι’αυτούς έκανε κάτι αυτό το κράτος ποτέ? Μήπως τάισε τις χήρες και τα ορφανά???? Μήπως επίσης αυτός που έπεσε από το βράχο πρόσφερε περισσότερα από τους σαμποτέρ που κλέβαν λάστιχα από τους Γερμανούς? ΗΡΩΑΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝ ΕΜΕΝΕ ΚΑΙ ΕΤΡΩΓΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΔΕΚΑΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΔΟΥΣΕ ΚΥΡΙΟΙ!
Αλλά έτσι είμαστε δυστυχώς, πανηγυρτζήδες και εφήμεροι.
Το έχω ήδη δημοσιεύσει στο facebook, ακριβώς για να μη ξαναξεχαστεί αυτό το παληκάρι.
Αραγε αυτοί οι “ανιστόρητοι” Ιστορικοί μας τι κάνουν?