του Α. Παπανικόλα. Η διάσπαση της Αγροτικής Τράπεζας σε καλή (που θα λειτουργήσει υπό την Τράπεζα Πειραιώς) και σε κακή (που θα τεθεί σε εκκαθάριση με άγνωστες ακόμα διαδικασίες) είναι μια καθαρά τεχνοκρατική αντιμετώπιση που εφευρέθηκε τα τελευταία χρόνια και έχει ήδη εφαρμοσθεί διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα σε μικρότερες τράπεζες με πρόβλημα, όπως η Aspis Bank (σήμερα TBank) και η Proton Bank. Είναι ένα εργαλείο με το οποίο «εξυγιαίνουμε» και σώζουμε μια τράπεζα, ώστε να μην ταραχθεί το τραπεζικό σύστημα και ταυτόχρονα διαχέουμε τα προβληματικά της στοιχεία σε ευρύτερους λογαριασμούς και σε πολυπληθείς ομάδες της κοινωνίας, σε βάρος των πολλών δηλαδή, που δεν αισθάνονται όμως άμεσα την επιβάρυνσή τους και συνεπώς δεν αντιδρούν. Αν είναι δίκαιο αυτό ή άδικο, δεν μας απασχολεί αυτήν τη στιγμή, δεδομένου ότι ισχύουν χιλιάδες παρόμοιες Ενέργειες και Διαδικασίες που έχουν επινοήσει οι «Ισχυροί» του πλανήτη προκειμένου να διατηρούν τη δύναμή τους και να συνεχίσουν να ελέγχουν Οικονομικές και Πολιτικές Καταστάσεις! Αυτή η Πρακτική είναι μία μικρή “παρενέργεια” όπως είναι και η “Φόρτωση” ζημιογόνων ενεργειών ενός Ομίλου σε μια αδύναμη θυγατρική του, την οποία δρομολογούν στην Πτώχευση για να σβήσουν ζημίες δισεκατομμυρίων. Έτσι, έχουν εφεύρει Νόμιμους Μηχανισμούς είτε για να φορτώνουν τις ζημιές σε μας τους άμοιρους φορολογούμενους είτε για να… Πτωχεύουν θυγατρικές θάβοντας τις υπόλοιπες… ζημιές…
Η μέθοδος του Διαχωρισμού του Υγιούς και του Προβληματικού σκέλους μιας Τράπεζας έχει υποστηρικτές, που ισχυρίζονται ότι… προστατεύουν κατά κάποιον τρόπο την Κοινωνία και την Οικονομία από χειρότερες καταστάσεις και πολέμιους, που ισχυρίζονται ότι σώζονται αποτυχημένοι τραπεζίτες και χρεοκοπημένες τράπεζες σε βάρος της υγιούς οικονομίας και με κόστος που πληρώνει στο σύνολό της η Κοινωνία. Είναι ένα μεγάλο θέμα, αλλά στην περίπτωση της Αγροτικής Τράπεζας τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η Αγροτική Τράπεζα δεν μπορεί να είναι «μια ακόμα περίπτωση». Ενώ η Αγροτική Τράπεζα ξεκίνησε με αγαθές προθέσεις να βοηθήσει την τότε ανύπαρκτη Ελληνική Ύπαιθρο, κατέληξε και αυτή θύμα της «Πολιτικής» και της άγριας εκμετάλλευσής της από τους επιτήδειους οι οποίοι πάντα βρίσκουν πρόθυμους καλλιεργητές που θα συνεργαστούν για να «κερδίσουν» το τζάμπα χρήμα της Αγροτικής Τράπεζας και των Επιδοτήσεων της ΕΕ, χωρίς ποτέ να σκεφτούν το μέλλον τους στρατηγικά και να χτίσουν μονάδες που θα μπορούσαν να ζήσουν δεκάδες χρόνια σπέρνοντας τον πλούτο στην περιοχή τους, στο μέλλον των παιδιών τους και φυσικά και στην Ελληνική Οικονομία. Ο Ραγιάδικος τρόπος σκέψης του Γρήγορου Μαύρου Κέρδους κυριάρχησε, πρώτα από την Πολιτική Ηγεσία της χώρας και μετά από τους Πολίτες της που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσουν την πορεία της Ηγεσίας τους! Οι Έλληνες Πολιτικοί αγνόησαν παντελώς τις αμέτρητες πτυχές της ίδρυσης, της διαδρομής, της λειτουργίας της Αγροτικής Τράπεζας και του ρόλου της που θα μπορούσε να διαδραματίσει από το 1929 μέχρι σήμερα. Αντίθετα τη χρησιμοποίησαν όπως χρησιμοποίησαν και τις υπόλοιπες Τράπεζες για τα θαλασσοδάνεια προς ημετέρους συνεργάτες για να καρπούνται από κοινού τα οφέλη και κάθε τόσο, έκαναν μια αθώα αύξηση Κεφαλαίου από τους Μετόχους, δηλαδή τα Κρατικά χρήματα σε βάρος της περιουσίας των Ελλήνων Πολιτών!
Σε όλα αυτά τα γνωστά που σχολιάζουμε, όσο καλοπροαίρετα μπορούμε, σίγουρα υπάρχουν αντίθετες απόψεις και με χαρά θα τις δημοσιεύσουμε. Πρέπει, όμως όλοι να αναλογισθούμε και να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, σε ένα θεμελιώδες, κρίσιμο ερώτημα, το οποίο δεν πρέπει να το προσπεράσουμε μέσα στο χάος των αριθμών και των τεχνοκρατικών αναλύσεων:
Σε ποιων τα χέρια θα βρεθούν οι υποθήκες που έχει στα χρηματοκιβώτιά της η Αγροτική Τράπεζα; Ποιοι θα διαχειριστούν τις υποθήκες των ληξιπρόθεσμων δανείων; Όποιοι από τους αναγνώστες δεν έχουν σκεφτεί τις επιπτώσεις, ας προβληματιστούν. Μιλάμε για την ελληνική γη, για τα χωράφια, τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις, την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία, την αλιεία, τη δασοπονία, τις ιχθυοκαλλιέργειες, τη μελισσοκομία. Μιλάμε για την ατομική και συνεταιριστική περιουσία του πρωτογενούς τομέα.
Ας απαντηθεί το ερώτημα αυτό από τους τρεις Αρχηγούς που ποιούν την νήσσαν με το θέμα που το έκλεισαν σε ένα βράδυ. (Προσέξατε πως όταν θέλουν ενεργούν κεραυνοβόλα και κάνουν αυτό που θέλουν;)
Ήταν τόσο δύσκολο δηλαδή να δημιουργήσουμε μια-δύο τρεις Ελληνικές Πολυεθνικές τύπου «Μπανάνες Chikita» και να Εξάγουμε σε όλον τον κόσμο τα μοσχομυρισμένα ροδάκινά μας και τα λευκόσαρκα, τις Ελιές μας, το Κρασί μας, το Λάδι μας, και όλα τα αγαθά που θα μπορούσε να παράγει Οργανωμένα και Παραγωγικά η γη μας, αν αναθέταμε τη Διοίκηση παρόμοιων Μονάδων σε Επαγγελματίες Μάνατζερ Δοκιμασμένης Παραγωγικότητας και όχι σε αποτυχημένους Πολιτικούς;
Έχουν συνειδητοποιήσει οι Πολιτικοί μας ότι με τις ενέργειές τους προσφέρουμε την Ελληνική γη στους Δανειστές μας και τους δίνουμε την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν αυτοί την εύπορη Ελληνική ως αποικιοκράτες;
Η ιστορία γράφεται… και δεν παραποιείται εύκολα μετά…
.gif?rand=5287)
Όλα όσα αναφέρονται στο άρθρο σας προϋποθέτει μία πολύ βασική παράμετρο . Ελληνες πολιτικούς και όχι Γερμανούς κατακτητές. Κατα τα άλλα οι Έλληνες κάνουν διακοπές και αδιαφορούν πλήρως για ότι συμβαίνει στην χώρα τους.