της Αλεξίας Σβώλου
Μετά τη στεφανιαία νόσο, ο καρκίνος του πνεύμονα φιγουράρει στην 2η θέση με τις ασθένειες ‘δολοφόνους’ καθώς ευθύνεται παγκοσμίως για 1,5 εκατομμύριο θανάτους. Και στην Ελλάδα ‘θερίζει’ λόγω της θλιβερής μας πρωτιάς στο κάπνισμα-αφού διαγιγνώσκονται 7000 νέα περιστατικά κάθε χρόνο-ενώ αποδεικνύεται και πιο ‘φονικός’ από ότι στο εξωτερικό καθώς ευθύνεται για έναν στους 4 θανάτους από κακοήθη νοσήματα όταν η ανάλογη αντιστοιχία για τις άλλες χώρες είναι ένας στους 5 θανάτους. Την ίδια ώρα, στον κόσμο τα νέα περιστατικά καρκίνου του πνεύμονα ξεπερνούν ετησίως το 1.600.000 ενώ η νόσος εκτός από μάστιγα για τον παγκόσμιο πληθυσμό αναδεικνύεται και στην ακριβή ασθένεια όλων των εποχών.
53 δισ. δολάρια μόνο το κόστος του καρκίνου του πνεύμονα για το 2009 παγκοσμίως.
Όπως εξηγεί η κα. Ελένη Κορδή, ειδική συνεργάτιδα της Ογκολογικής Μονάδας του νοσοκομείου «Σωτηρία» σε θέματα Διοίκησης της Υγείας, συνολικά όλα τα κακοήθη νοσήματα κόστισαν το 2009 286 δισεκατομμύρια δολάρια στα εθνικά συστήματα υγείας . Εξ αυτών, τα 53 δισεκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν μόνο για τον καρκίνο του πνεύμονα. «Πιο δαπανηρή είναι η νοσοκομειακή περίθαλψη ειδικά οι χημειοθεραπείες και οι ακριβές νέες στοχευμένες θεραπείες και όπως επισημαίνει ο κ. Κυριάκος Σουλιώτης Λέκτορας Πολιτικής και Οικονομίας της Υγείας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και πρόεδρος του ΟΠΑΔ: «Το μέσο μηνιαίο κόστος νοσηλείας ενός ασθενή με πνευμονικό καρκίνο εκτιμάται στα 6.500 δολάρια όταν ένας ασθενής που δεν έχει τη νόσο κοστίζει μηνιαίως μόλις 339 δολάρια, δηλαδή η ιατρική δαπάνη γι’ αυτόν είναι 19 φορές μικρότερη!
8 στους 10 ασθενείς της ελληνικής περιφέρειας πρέπει να ‘μεταναστεύσουν’ μέσα στη χώρα για να βρουν ογκολογική κλινική.
«Το ανησυχητικό ωστόσο είναι πως παρά τις διαθέσιμες (ακριβές) στοχευμένες θεραπείες, η επιβίωση των ασθενών παραμένει πολύ φτωχή με λιγότερο από 15% να ξεπερνά την 5ετία. Το αντίστοιχο ποσοστό επιβίωσης για τον καρκίνο του μαστού (επίσης διαδεδομένο κακοήθες νόσημα) ανέρχεται σε 88%, ενώ για τον καρκίνο του παχέος εντέρου ο οποίος θεωρείται δύσκολα αντιμετωπίσιμος ανέρχεται σε 63%» επισημαίνει η κα. Ελένη Κορδή. Το υπέρογκο κόστος του καρκίνου του πνεύμονα για τα συστήματα υγείας αλλά και τις ανισότητες που υπάρχουν για τους ασθενείς από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις σε ό,τι αφορά την πρόσβαση σε νέες θεραπείες διαπιστώνει και ο κ. Κυριάκος Σουλιώτης επισημαίνοντας πως: «Η φτωχή επιβίωση οφείλεται στην πολύ καθυστερημένη διάγνωση (88% των ασθενών ανακαλύπτουν τον καρκίνο στο τελευταίο στάδιο) και στο ότι 50% των πασχόντων δεν λαμβάνει καμία θεραπεία. Ειδικά στην Ελλάδα το κόστος είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη θεραπεία σε άτομα χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και στους κατοίκους της περιφέρειας, καθώς έως και 76% των ασθενών από την ελληνική περιφέρεια πρέπει να ‘μεταναστεύσει’ για να βρει ογκολογική μονάδα. Στον τομέα αυτό σημαντική μπορεί να είναι η προσφορά της κατ’ οίκον νοσηλείας, ενώ πρέπει να επιταχυνθεί και η διαδικασία έγκρισης νέων φαρμάκων, που στην Ευρώπη φτάνει τις 418 ημέρες για την συγκεκριμένη νόσο.
Πανάκριβες οι θεραπείες αλλά πολύ φτωχή η επιβίωση γιατί δεν είναι ακόμα εξατομικευμένες
«Οι στοχευμένες θεραπείες αποτελούν το ισχυρότερο ‘όπλο’ για την καταπολέμηση του καρκίνου δρώντας είτε σε καθορισμένα γονιδιακά μονοπάτια του καρκινικού κυττάρου είτε εμποδίζοντας την αγγειογένεση που χρειάζεται ο όγκος για να τραφεί με αίμα και να αναπτυχθεί», εξηγεί ο κ. Κώστας Συρίγος αν. καθηγητής παθολογίας-Ογκολογίας στα πανεπιστήμια Αθηνών και Γέιλ (ΗΠΑ). «Για να γίνουν πιο αποδοτικές, οι νέες στοχευμένες θεραπείες για τον πνευμονικό καρκίνο πρέπει να εξατομικευτούν, ώστε να ξέρουμε ποιοι ασθενείς ωφελούνται από ποια φάρμακα. Η εξατομίκευση είναι το μεγάλο στοίχημα για την αναχαίτιση του καρκίνου του πνεύμονα δεδομένου ότι δεν μπορούν να γίνουν screening tests (προληπτικοί έλεγχοι) για μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες ώστε να ανιχνευθεί πιο έγκαιρα το νόσημα. Τα νέα φάρμακα έχουν παρενέργειες που μπορούν να αντιμετωπιστούν. Σε ποσοστό 50% δεν αντιμετωπίζονται από άγνοια του γιατρού ή επειδή ο ειδικός υποτιμά τη σημασία των παρενεργειών γιατί εστιάζει στη συρρίκνωση του όγκου, πράγμα που φυσικά αποτελεί λανθασμένη πρακτική). Τέλος, τα εμβόλια που ξεκίνησαν να αναπτύσσονται για τους καρκινοπαθείς (τους ήδη πάσχοντες) ώστε να αυξηθεί η επιβίωσή τους δεν φαίνεται ότι μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση του καρκίνου αφού προσφέρουν μικρό όφελος για περιορισμένη κατηγορία ασθενών», καταλήγει ο κ. Συρίγος.
healthview.gr
