.gif?rand=4378)
Τη “βρόμικη δουλειά” αντί του Πρωθυπουργού φαίνεται ότι ανέλαβαν να κάνουν οι Βρυξέλλες ζητώντας “ακόμη και έγγραφη” συναίνεση για συμμόρφωση στο μνημόνιο από τα δύο μεγάλα κόμματα. Προφανώς η κουλτούρα του νεποτισμού και της κομματικής αφοσίωσης που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα έγινε πλήρως αντιληπτή και από τους έξω γι’ αυτό και αποφάσισαν να χτυπήσουν τη ρίζα του προβλήματος, αφού ο Πρωθυπουργός αδυνατεί να το κάνει. Ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να είχε ήδη ζητήσει συναίνεση, που να προλάβει όμως, αφού ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η Κυβέρνησή του δηλαδή, που δεν λέει να τα βάλει με τους συνδικαλιστές και να προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις και στη συρρίκνωση του δημοσίου.
Εν τω μεταξύ στα Μέσα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, έσπευσαν, ανάλογα με την κομματική τους ταυτότητα, να “φρίξουν” στο άκουσμα της έκκλησης για συναίνεση, με το γνωστό επιχείρημα περί παρέμβασης των έξω στην εθνική μας κυριαρχία. Εμείς οι Έλληνες είμαστε γνωστοί λεβέντες. Δεν μας αρέσει να επεμβαίνει κανείς στα οικογενειακά μας και να μας λέει τι να κάνουμε. Ακόμη και τους νόμους, μας αρέσει να τους αμφισβητούμε ή και να τους γράφουμε πλήρως στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Έτσι λοιπόν πίνουμε και οδηγούμε, ή καπνίζουμε ενώ απαγορεύτηκε, η γκαζώνουμε (αντί να φρενάρουμε) όταν ανάβει το κόκκινο, ή φοροδιαφεύγουμε με την πρώτη ευκαιρία και πολλά άλλα. Και τη νοοτροπία που έχουμε έναντι στα μικρά και τα καθημερινά, την μεταφέρουμε αυτούσια και στα μεγάλα και τα αιφνίδια, όπως στο ξέσπασμα της κρίσης και στις απαιτήσεις του μνημονίου. Όπως δεν δεχθήκαμε την απαγόρευση του τσιγάρου, γιατί μας χαλάει κάπως, έτσι δεν μπορούμε να δεχθούμε και την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, και φαντασιωνόμαστε διάφορες απίστευτες συνωμοσίες από ομάδες βαρβάρων (μη ελλήνων δηλαδή…), οι οποίοι έχουν βάλει στόχο να μας εξοντώσουν ως έθνος, να εκμεταλλευτούν τη γη μας και να εμπορευτούν τον πλούτο μας…
Δεν θέλουμε να πληρώσουμε τίμημα, ούτε να υπακούσουμε σε κανόνες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας είναι η δυσκολία της υπακοής. Με το θέμα “υπακοή” φαίνεται ότι βγάζουμε σπυράκια. Όσο για τους ηγέτες μας, τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να βγει ένας πολιτικός και να στήσει πλάτη υπερ του τόπου και όχι υπερ του κόμματος. Όμως κανείς από τους δυο τους δεν πρόκειται να το κάνει. Ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης αν ενδώσει στη συναίνεση προφανώς και φοβάται ότι θα τον πουν προδότη, ότι θα χάσει τον λαό που τον ψηφίζει. Και ο Πρωθυπουργός, αν απαιτήσει τη συναίνεση καθ΄υπόδειξη των Βρυξελλών, προφανώς και φοβάται ότι θα τον χαρακτηρίσουν ουρά των Ευρωπαίων και του ΔΤΝ.
Στο μικρό γαλατικό (μας) χωριό, οι αρχηγοί φοβούνται το λαό τους. Συμφορά μας…
Εφόσον τα πράγματα ισχύουν όπως εκτιμάτε αναφορικά με τις προθέσεις του Πρωθυπουργού (δηλ να σώσει πράγματι τη χώρα), τότε θα πρέπει να κάνει την μεγάλη υπερβαση και να σταματήσει να στηρίζει την εκλογική του βάση στις πελατειακές σχέσεις που λειτουργούν απο συστάσεως Ελληνικού Κράτους.
Δεν προκειται να μείνει μόνος (απο τίμιους ανθρώπους οι οποίοι αναλογικά είναι περισσότεροι απο τους κλέφτες). Αν πράγματι κάνει αυτά που πρέπει να κάνει, θα τον ψηφίσουμε όλοι εμείς η σιωπηρή πλειοψηφία που είτε ρίχουμε λευκό είτε απέχουμε απο τις εκλογές τα τελευταία 27 χρόνια.
Ειδικά αν δώσει λύση και στο μεταναστευτικό (εξαλείψει τα παρακυκλώματα εκμεταλλευσης και έχουν όσοι δικαιούνται νόμιμη διαμονή στη χώρα), με 60%+ θα βγεί και πάμε και στοιχημα.