O μικρός Γιαννάκης είδε το αμάξι του πατέρα του να περνά έξω από την αυλή του σχολείου και να κατευθύνεται προς το δασάκι. Περίεργος, έτρεξε πίσω από το αμάξι και σε λίγο είδε στο δασάκι τον μπαμπά και τη θεία Φλώρα σε ένα παθιασμένο αγκάλιασμα. Αυτό έκανε τόσο τεράστια εντύπωση στον μικρό Γιαννάκη που το μεσημέρι πήγε τρέχοντας στη μαμά του να της πει τα νέα:
“Μαμά, ήμουνα στην αυλή του σχολείου και είδα το αμάξι του μπαμπά να πηγαίνει στο δασάκι με τη θεία Φλώρα. Πήγα να δω τι κάνουνε και ο μπαμπάς έδινε ένα μεγάλο φιλάκι στη θεία Φλώρα. Μετά τη βοήθησε να βγάλει το μπλουζάκι της… μετά η θεία βοήθησε τον μπαμπά να βγάλει το παντελόνι του και μετά…”
Σε αυτό το σημείο η μαμά διέκοψε τη διήγηση: “Γιαννάκη, αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, άσε να μας πεις το τέλος το βράδυ στο τραπέζι που θα είναι και ο μπαμπάς. Θέλω να δω την έκφραση στο πρόσωπό του όταν θα μας τη λες.”
Το ίδιο βράδυ, την ώρα του φαγητού η μαμά ζήτησε από τον Γιαννάκη να διηγηθεί την ιστορία του. Άρχισε λοιπόν ο Γιαννάκης: ” ήμουνα στην αυλή του σχολείου και είδα το αμάξι του μπαμπά να πηγαίνει στο δασάκι με τη θεία Φλώρα. Πήγα να δω τι κάνουνε και ο μπαμπάς έδινε ένα μεγάλο φιλάκι στη θεία Φλώρα. Μετά τη βοήθησε να βγάλει το μπλουζάκι της, και μετά η θεία τον βοήθησε να βγάλει το παντελόνι του, και μετά η θεία Φλώρα και ο μπαμπάς άρχισαν να κάνουν αυτό που έκαναν η μαμά και ο θείος Κώστας όταν ο μπαμπάς είχε φύγει να πάει στα ναυπηγεία.”
Η μαμά λιποθύμησε.
Ηθικό δίδαγμα: Μην διακόπτετε τον άλλον πριν ολοκληρώσει αυτό που έχει να σας πει…!
Πολύ έξυπνο, όπως πάντοτε !!