Δίκιο έχει η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών όταν ισχυρίζεται ότι πρέπει να μπει κάποια τάξη στο ύψος των αποζημιώσεων που υποχρεούνται να πληρώνουν οι Ασφαλιστικές για Ψυχική Οδύνη και Ηθικές Βλάβες στις οποίες υπόκεινται οι τραυματισμένοι από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Ο ένας Δικαστής ορίζει πληρωμή 20.000 ευρώ και ο άλλος, για το ίδιο περιστατικό, 200.000 ευρώ!
Ο Νομοθέτης θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ότι όλα τα χρήματα που διακινούνται στην Ελλάδα έχουν ένα κόστος, το οποίο πάντα πληρώνει ο Τελικός Χρήστης, δηλαδή ο Πολίτης, ως φορολογούμενος, ως Καταναλωτής ή ως Ασφαλισμένος! Ο Δικαστής, κατά την κρίση του, εφόσον η Νομοθεσία του δίνει αυτό το Δικαίωμα, δεν έχει λόγους να σκεφτεί ότι το τελικό κόστος θα το πληρώσει ο Πολίτης, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση είναι και ο Ασφαλισμένος που θα πληρώσει το αυξημένο Ασφάλιστρο!
Οι Εταιρείες δεν είναι Μονάδες Παραγωγής Χρήματος, όπως είναι τα Κράτη που αδιαφορούν για το «Κόστος» ό,τι και να κάνουν, γιατί δεν έχουν περιορισμούς Εσόδων, ούτε την υποχρέωση τα Έξοδά τους να είναι λιγότερα από τα Έσοδά τους! Τα Κράτη δεν πτωχεύουν, απλώς αυξάνουν κατά βούληση τους Φόρους. Θα πρέπει να θυμάστε ότι πριν από μερικά χρόνια η Κυβέρνηση αποφάσισε, μια χρονιά, να εισπράξει από τους φορολογούμενους επιπλέον το 50% των φόρων που έπρεπε να πληρώσουν! Έτσι, απλά. Ετοιμάζεσαι να πληρώσεις, ας πούμε, 10.000 ευρώ φόρους και η Πολιτεία, χωρίς καμία προειδοποίηση, σε διατάζει να πληρώσεις 50% περισσότερα, γιατί «τα έχει ανάγκη»!
Ένα πλαίσιο νόμου που να καθορίζει τα ελάχιστα και τα ανώτατα όρια των αποζημιώσεων των μη οικονομικών ζημιών είναι επιβεβλημένο να ρυθμίζει το απροσδιόριστο αυτό θέμα, και ας καταλάβουν οι Πολιτικοί ότι οι Εταιρείες… τρέμουν καθημερινά μην τυχόν και παρουσιάσουν ζημίες!
.gif?rand=5554)
