.gif?rand=6036)
Του Γιώργου Κράλογλου
Πριν 35 χρόνια οι τότε πολιτικοί και πολιτική της Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν μέσα σε μια νύχτα σχεδόν εκτός του παιχνιδιού της οικονομίας τον Στρατή Ανδρεάδη στο όνομα της «εξυγίανσης» και της δήθεν αποχουντοποίησης. Στην ουσία ο Ανδρεάδης λόγω επιχειρηματικής αλαζονείας απλώς σταμάτησε να «χορεύει» στο ρυθμό που επιθυμούσαν οι πολιτικοί.
Οι (γνωστές) λεπτομέρειες δεν είναι της παρούσης. Οι όμιλοι Νιάρχου και Μποδοσάκη ακολούθησαν το δρόμο της διάλυσης γιατί το επέβαλε η «εξυγίανση» που δεν διέφερε ούτε σε λόγους ούτε σε αφορμή από την προηγούμενη «εξυγίανση».
Άρχισε τότε να ριζώνει η έννοια συναλλαγή και πελατειακές σχέσεις. Ποιος όμως θα μιλούσε για συναλλαγή όταν το σύνθημα για το λαό ήταν «αποχουντοποίηση για το καλό της μεταπολίτευσης»;
Μετά από μία πενταετία οι τότε πολιτικοί και πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ στο όνομα της «εξυγίανσης» της βιομηχανίας και με το «κόλπο-γκρόσο» των «προβληματικών επιχειρήσεων που θα αποδίδοντο καθαρές στο λαό» έσωσαν κυριολεκτικά (σε ορισμένες περιπτώσεις και από την φυλακή) 35 και πλέον ομίλους κατεστραμμένους για διάφορους λόγους (μεταξύ των οποίων και πολιτικοί λόγοι). Ήταν τότε που κανείς δεν ζήτησε λογαριασμό για τα λεφτά των φορολογουμένων όταν οι περιβόητες προβληματικές επιχειρήσεις «του λαού» πουλήθηκαν μόνο για οικόπεδα. Ήταν τότε που δεν δόθηκε λογαριασμός ούτε για κάτι κρατικούς Οργανισμούς εμπορίου καφέ, ξυλείας και άλλων κομπινών που αφού κατασπάραξαν τα λεφτά των φορολογουμένων εξαφανίσθηκαν. Ήταν τότε που η διαπλοκή, οι πελατειακές σχέσεις, η νομενκλατούρα και η συναλλαγή με μίζες και «πάσες» μεταξύ όλων των κομμάτων ριζώθηκε για τα καλά και άρχισε να διακλαδώνεται. Και μάλιστα με κατοχύρωση της νομενκλατούρας αφού με νόμο οι Διοικήσεις κρατικών Οργανισμών και κρατικών επιχειρήσεων απηλλάσσοντο από κάθε διαχειριστική ευθύνη…
Ήταν τέλος τότε που δικαιολογείτο οι Διοικητές Οργανισμών να βάζουν και επισήμως ένα δωράκι στην τσέπη τους…
Δύο χρόνια μετά και αφού είχαμε «καθαρίσει» με τα «παλαιά τζάκια» αρχίσαμε να ακούμε ότι «στην Ελλάδα θα χτίσουμε νέα τζάκια επιχειρηματιών».
Και πάλι βέβαια στο όνομα της «εξυγίανσης» της οικονομίας.
Το «χτίσιμο» ξεκίνησε… Και το μεγαλύτερο «νέο τζάκι» της εποχής ήταν ο όμιλος Κοσκωτά. Το γνωστό σε όλους μας «νέο τζάκι» που κυριολεκτικά ανατινάχθηκε πάλι από τους «προστάτες» της «εξυγίανσης» όταν χρειάστηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους να στραφεί σε κάτι άλλο η προσοχή της κοινής γνώμης.
Στην επόμενη διετία αρχίζει ο διωγμός των πολυεθνικών με μπροστάρηδες τις συντεχνίες και πάτρωνες τους πολιτικούς όλων των κομμάτων πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης» . Μέσα δε στον αλαλαγμό των διωγμών κανείς δεν πρόσεξε ότι οι πολυεθνικές και οι ξένοι όμιλοι φρόντισαν «να την κάνουν» (που λέει και ο λαός) «με ελαφρά πηδηματάκια» για να απαγκιστρώνονται από την ελληνική οικονομία και το μέλλον της.
Την δεκαετία του 1990 είχαμε την αισχρή πολιτική ομολογία ότι κυβερνήσεις έπεσαν γιατί επιδιώκοντας να «εξυγιάνουν» τις κρατικές προμήθειες και το κύκλωμα καυσίμων υπονόμευσαν συμφέροντα ομίλων.
Και ερχόμαστε στην δεκαετία του 2000 όπου και πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης» της πολιτικής ζωής και του δημόσιου τομέα τα σκάνδαλα, οι διαπλοκές, οι μίζες, οι αρπαχτές, οι λοβιτούρες, και οι λαμογιές γίνονται το «μεταπτυχιακό» και το «ντοκτορά» των Ελλήνων πολιτικών.
Ταυτόχρονα οι συντεχνίες που ξέρουν από μέσα και απ΄ έξω τα πλυμένα και τα άπλυτα των κομμάτων αφηνιάζουν με απαιτήσεις και παρεμβάσεις στην πολιτική σκηνή.
Σήμερα λοιπόν που η χώρα για να συγκριθεί με άλλες χώρες του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) αλλά και του Βορρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βέλγιο αλλά και Γερμανία) με τα ίδια ή περίπου τα ίδια προβλήματα οικονομικής κρίσης τι έχει να αντιπαραθέσει για να απομακρύνει τις «έξωθεν παρεμβάσεις»; Ρεζίληδες Έλληνες πολιτικούς που χωρίς ντροπή ομολογούν ότι πήραν μίζες.
Ρεζίληδες πολιτικούς που δεν είχαν πάρει χαμπάρι… ότι οι αρπαχτές γινόντουσαν στο διπλανό τους γραφείο. Ρεζίληδες πολιτικούς που μετείχαν στην πολιτική σκηνή όλα αυτά τα χρόνια και παραμένουν χωρίς να ντρέπονται.
Ρεζίληδες πολιτικούς που στοχοποιούν και κυνηγούν άλλους πολιτικούς πάλι στο όνομα της «εξυγίανσης». Ρεζίληδες επικεφαλής συντεχνιών και Οργανώσεων που στο όνομα δήθεν της προστασίας του ελληνικού λαού διώχνουν όλες τις δουλειές που φέρνουν στην Ελλάδα κεφαλαιούχοι, κρουαζιερόπλοια, αλλά και επενδυτές από την άλλη άκρη του πλανήτη. Η ανεργία βεβαίως δεν τους λέει τίποτε
Τώρα είναι λοιπόν που στήνεται η νέα μεγάλη πολιτική παγίδα του λαού. Όλοι αυτοί που ρεζίλεψαν την χώρα και τον λαό της. Όλοι αυτοί που μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να αντιπαρατεθούμε ως ίσιοι προς ίσους στην Ευρώπη γιατί οι Έλληνες είναι απατεώνες. Τα ίδια πρόσωπα της ίδιας πολιτικής σκηνής της μεταπολίτευσης (με εξαίρεση τους απόντες λόγω φυσικού θανάτου και μόνο) υπόσχονται πάλι «εξυγίανση» της Ελλάδας. Τι έχω να προτείνω; Λυπάμαι αλλά φοβάμαι να προτείνω λύση ακόμη και μέσω εκκλησίας…
