.gif?rand=1277)
Του Α. Παπανδρόπουλου
Ως γνωστόν, η μάζα είναι ύλη παθητική και εύπλαστη. Έτσι, οι αρχιερείς της προπαγάνδας και της πνευματικής αχρειότητας επιστρατεύουν την απλή και ξεκάθαρη κατάφαση (η οποία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την διείσδυση μιας ιδέας στο πνεύμα του πλήθους χωρίς τη μεσολάβηση συλλογισμών, αποδεικτικών στοιχείων και διαλεκτικών αντιθέσεων που ενέχουν αποδοχή της αμφιβολίας) και την επανάληψη, που συμπληρώνει το έργο της προηγούμενης. Με τον τρόπο αυτόν, μία ιδέα φτάνει τις βαθειές περιοχές του ασυνείδητου όπου σφυρηλατούνται τα κίνητρα των πράξεών μας. Αποτέλεσμα δεν είναι απλά να πιστεύουμε αυτή την ιδέα, αλλά να διακατεχόμαστε από αυτήν, έχοντας φυσικά ξεχάσει την διαδικασία που βρίσκεται στη βάση αυτής της ιδεολογικής μας διαμόρφωσης –και αλλοτρίωσης. Σχηματίζεται ένα «ρεύμα γνώμης» το οποίο, μέσω του προαναφερθέντος ισχυρότατου μηχανισμού της νοητικής μετάδοσης, «μολύνει» όλα τα άτομα της μάζας.
Πρόκειται για το μικρόβιο της προπαγάνδας, που κατά κόρον χρησιμοποιούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι φανατικοί θρησκευτικοί ιντεγκριστές, οι απατεώνες της πολιτικής και της δήθεν δημοσιογραφίας και οι διάφοροι κοινωνικοί και οικονομικοί καιροσκόποι.
Η πιο ύπουλη μορφή αυτής της νέας προπαγάνδας είναι η διάδοση δήθεν πληροφοριών που κανείς δεν μπορεί να επαληθεύσει. Χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, είναι η αποπληροφόρηση που οργιάζει αναφορικά με την ελληνική οικονομική κατάσταση και την πιθανή χρεοκοπία της χώρας. Κάποιοι προσπαθούν να αποδώσουν την άκριτη συμπεριφορά και τον άκρατο δανεισμό των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1981 έως και το 2009 σε διεθνείς συνωμοσίες και άλλα παρόμοια, ενώ προσφάτως διάφορες πομφόλυγες έρχονται στην επιφάνεια αναφορικά και με τον ορυκτό πλούτο της χώρας.
Απίστευτη είναι επίσης και η προπαγάνδα για τα πραγματικά αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία αποδίδεται στον «επάρατο» νεοφιλελευθερισμό. Αγνοούν, έτσι, οι φορείς αυτής της αποπληροφόρησης ότι η περίφημη κρίση των subprimes ξεκίνησε από τις κρατικές αμερικανικές αρχές –παρά τη σφοδρή αντίθεση οικονομολόγων, όπως ο Μίλτον Φρήντμαν, που ήσαν ριζικά αντίθετοι με τις τότε πρακτικές εμπνεύσεις Γκρήνσπαν. Όλα αυτά, όμως, για τον ηλεκτρονικό όχλο είναι μικρολεπτομέρειες. Όπως βέβαια και για τους αρχιερείς της προπαγάνδας.
