Allianz Ελλάδος:
Ετήσια Αποτελέσματα

Η ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ALLIANZ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ Ο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ.
ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ¨ΦΥΤΕΥΤΟΣ¨ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ.-

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ – Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Ο ασφαλιστής

Πρόλογος

Στην Αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν ότι τα καιρικά φαινόμενα τα προκαλούσαν οι Θεοί δηλώνοντας την ευχαρίστησή τους ή την δυσαρέσκειά τους για τις πράξεις των ανθρώπων. Έτσι προσπαθούσαν μέσω τελετών να έχουν την εύνοια των Θεών για να προκαλούν καιρικά φαινόμενα θετικά προς αυτούς.
Η έλλειψη γνώσης έκανε τους λαούς να αναλώνονται σε ενέργειες που δεν θα αλλάζαν ούτε την μορφή ούτε την ένταση των φαινομένων και να ασχολούνται λιγότερο με την προστασία τους από αυτές (ειδικά τις δυσμενείς).
Στις σύγχρονες κοινωνίες ο άνθρωπος αφού κατανόησε ότι τα καιρικά φαινόμενα δεν σχετίζονται με τις διαθέσεις των θεών αφιέρωσε την γνώση και τον χρόνο του σε ενέργειες που θα τον προστάτευαν από προβλήματα που θα προκαλούσαν οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Αντισεισμικές κατασκευές, αντιπλημμυρικά έργα, αποταμιευτήρες υδάτων και πολλές άλλες ενέργειες αξιοποίησαν στην γνώση του ανθρώπου για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του αλλά κυρίως για να επιβιώσει.
Τώρα τι σχέση που έχει η αντιμετώπιση των καιρικών φαινομένων στην Αρχαία Ελλάδα με την ασφαλιστική βιομηχανία ή κυρίως με εμάς τους διαμεσολαβούντες συμβούλους στην Ελλάδα του 2007 εάν την ανακαλύψουμε σίγουρα οι ενέργειές μας θα είναι τέτοιες που θα μας κάνουν να επιβιώνουμε σε ένα επάγγελμα που πολλοί προσπάθησαν να μας κάνουν ειδωλολάτρες.

Μετά την Μεταπολίτευση η ασφαλιστική βιομηχανία στην Ελλάδα άρχισε να ξαναβηματίζει με αργά βήματα σ’ ένα περιβάλλον που λόγω του υπό διαμόρφωση οικονομικού αλλά και πολιτικού σκηνικού κυριαρχούσε η αβεβαιότητα.
Οι ξένες ασφαλιστικές εταιρείες που είχαν επενδύσει (έστω και ελάχιστα) στην χώρα μας ήσαν ελάχιστες και ο όγκος εργασιών τους πενιχρός συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν δραστηριοποιηθεί.
Οι ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες με την σειρά τους ήταν και αυτές αρκετά επιφυλακτικές με κύριες δραστηριότητες τους στις γενικές ασφάλειες (πυρός, κλοπής, αυτοκινήτου κ.λπ.) και σαφώς μικρότερο μερίδιο στον ευρύτερο κλάδο ζωής.
Τα κύρια κανάλια διανομής προϊόντων ήσαν οι πράκτορες, ελάχιστοι μεσίτες και οι ασφαλιστικοί σύμβουλοι που είχαν αποκλειστική συνεργασία με τις εταιρείες.
Το επάγγελμα μας, του ασφαλιστικού συμβούλου, δεν προσφέρονταν για καριέρα και η συντριπτική πλειοψηφία όταν το εξασκούσαν προσδοκούσαν (αρχικά τουλάχιστον) ένα συμπληρωματικό εισόδημα στην κύρια εργασία τους.
Με απλά ελληνικά, το 80% των ασφαλιστών εξασκούσε το επάγγελμα ως πάρεργο.
Πέραν των επιμέρους λόγους που το επάγγελμα του έλληνα ασφαλιστικού συμβούλου τότε δεν είχε το ανάλογο κύρος των υπηρεσιών που μπορούσε να προσφέρει υπήρχαν θεμελιώδεις και βασικές αιτίες που το συμπίεζαν:
– Ασταθές οικονομικό περιβάλλον
– Χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα
– Αδιαφορία με αποτέλεσμα την ελλιπή θεσμική θωράκιση από μέρους της πολιτείας
– Πολιτική ρευστότητα
– Έλλειψη ουσιαστικών επενδύσεων από το μεγαλύτερο μέρος ντόπιων και ξένων εταιρειών
Εάν κάποιος σε είχε «στρατολογήσει» (σιχαμερή λέξη που θυμίζει αιρέσεις, την Al-Qaida) στο επάγγελμα, έκανες μια εγγραφή στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο και έπαιρνες την άδεια του Ασφαλιστικού Συμβούλου. Έτσι, απλά.
Τώρα εάν ήσουν τυχερός, εκπαιδευόσουν και λίγες μέρες -κυρίως στα προϊόντα της εταιρείας και σε ένα στοιχειώδες λεκτικό ασφαλιστικής ορολογίας που θα χρησιμοποιούσες στην πορεία απευθυνόμενος στους υποψηφίους πελάτες σου με το κύριο βάρος της εκπαίδευσης να «πέφτει» σε ανεκδιήγητες «τεχνικές πωλήσεων» που θεωρητικά θα σε έκαναν αποτελεσματικό.
Ακόμη θυμάμαι στο εγχειρίδιο που μου είχε δώσει ο τότε διευθυντής μου για να αντιμετωπίζω τις αντιρρήσεις των πελατών μου, που ο συγγραφέας αντιμετωπίζοντας την αναβολή του κλεισίματος ενός πελάτη λόγω διαφωνιών της συζύγους του απαντούσε: «Μια σύζυγος διαφωνεί κύριε Χ. Μια χήρα ΠΟΤΕ!» ή προσπαθώντας να κλείσει η δουλειά χωρίς καθυστέρηση έπρεπε να πω: «Το πρόγραμμα αυτό κ. Χ είναι το τελευταίο που διαθέτει η εταιρεία μου με αυτά τα προνόμια. Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να μου απαντήσετε έως αύριο το πρωί λόγω του ότι υπάρχουν άλλοι 10 ενδιαφερόμενοι να το προμηθευτούν και πρέπει να τηρήσω σειρά προτεραιότητας».
Συμβουλές για το πώς φαίνεται έντιμος, πώς να φαίνεσαι πολυάσχολος, πώς να φαίνεσαι ευαίσθητος, γενικά συμβουλές για το πώς να ΦΑΙΝΕΣΑΙ γιατί το ΠΟΙΟΣ ΗΣΟΥΝ δεν ενδιέφερε κανέναν.
Για να είμαι δίκαιος, υπήρχαν και προσπάθειες από ανθρώπους που είχαν μεράκι και όνειρα γι’ αυτό το επάγγελμα και τραβούσαν το αγώγι πέρα από τα οργωμένα χωράφια και με τις πρωτοβουλίες αυτών των ανθρώπων έγιναν βήματα προς τα εμπρός αλλά γι’ αυτά και γι’ αυτούς θα τα πούμε σε επόμενα τεύχη γιατί οφείλουμε να γνωρίζουμε και να προάγουμε όλους όσους σε πείσμα των καιρών με τις ενέργειες τους κράτησαν το επάγγελμα μας ζωντανό και λειτουργούσαν ως αντίβαρο στους δυσφημιστές μας.
Μ’ αυτά και μ’ άλλα φτάσαμε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 που η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας ήταν πλέον εμφανής, το οικονομικό πρόβλημα είχε αρχίσει να σταθεροποιείτε και είχαν προστεθεί επιπλέον ξένοι παίκτες για να πάρουν στο γήπεδο διεκδικώντας μερίδιο αγοράς.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ….

Με κύριο μοχλό το κλάδο ζωής και κυρίως τα πρωτοεμφανιζόμενα νοσοκομειακά προγράμματα άρχισε ένας φρενήρης ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών που είχε ως σκοπό την αύξηση του τζίρου, αλόγιστα, χωρίς κανένα προγραμματισμό και ενδοιασμό κατά την ταπεινότητα μου.
Η πλειοψηφία των εμπλεκομένων παιχτών της αγοράς, από το 1989 έως τα τέλη της δεκαετίας του 90, λειτούργησε με το δόγμα «δώσε υμίν σήμερον και αύριο …έχει ο Θεός ή ο μέτοχος»:
– Τότε βαφτίστηκε ο τοκετός ασθένεια,
– τότε εκπονήθηκαν μελέτες, οι οποίες κατέληγαν ότι «ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα σταθερού κόστους με 100-130 ευρώ, χωρίς αναπροσαρμογές και προσφέροντας απεριόριστες καλύψεις, θα μπορούσε να ήταν κερδοφόρο»,
– τότε δημιουργήθηκαν κανονισμοί και προμήθειες γι’ αυτά τα προγράμματα που επέστρεφαν έως και όλο το ασφάλιστρο στους πασης φύσεως διαμεσολαβούντες και μάνατζερς προκειμένου να τα προωθήσουν,
– τότε εισέρευσαν κατά χιλιάδες στο επάγγελμά μας χωρίς ουσιαστική εκπαίδευση, κυνηγώντας το πρόσκαιρο κέρδος με σοβαρές επιπλοκές αργότερα τόσο για τους ίδιους όσο και για όσες εταιρίες είχαν υιοθετήσει την αλόγιστη εισροή συνεργατών στο βωμό της πρόσκαιρης παραγωγικότητας.
Για να κατανοήσουμε το τι συνέβη, καλό ή κακό, κυρίως έως τα τέλη της δεκαετίας του 90, θα πρέπει (και δεν είναι δύσκολο) ως μ.Χ. προφήτες να δούμε τα αποτελέσματα αυτών των πρακτικών στο καταναλωτή, στον ασφαλιστή στις ίδιες τις εταιρείες και στο Θεσμό.

Με την πυτζάμα στο Νοσοκομείο

Όπως προανέφερα, για να γίνει το άνοιγμα στην αγορά «αξιοποιήθηκε» η συναισθηματική και ουσιαστική ανάγκη του καταναλωτή για καλύτερη νοσοκομειακή περίθαλψη.
Εάν καθίσουμε και ανατρέξουμε στα προϊόντα νοσοκομειακής κάλυψης που υπήρχαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχές της δεκαετίας του ’90, θα διαπιστώσουμε ότι κανένα δεν υπάρχει σήμερα. Όχι με τη λογική του εκσυγχρονισμού τους, αλλά με τη λογική των τεράστιων ζημιών που έφεραν σύντομα στις εταιρείες, γι’ αυτό η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προγραμμάτων έχει αντικατασταθεί στα χαρτοφυλάκια στων εταιρειών με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Παράλληλα, ελκυστικά επενδυτικά προγράμματα που εκπονήθηκαν και πουλήθηκαν στους καταναλωτές το εν λόγω χρονικό διάστημα ακολούθησαν την ίδια τύχη.
Συνοψίζοντας, υπήρξε μια τυχοδιωκτική προχειρότητα από πολλες εταίρείες στο σχεδιασμό προγραμμάτων που μπροστά στο φάσμα της ολοκληρωτικής οικονομικής καταστροφής τα απέσυραν με βίαιο τρόπο.

Οι ιδιόκτητοι

Οι ασφαλιστικές εταιρείες προκειμένου να επιτύχουν τους υψηλούς στόχους που είχαν θέσει στους μετόχους, προκειμένου να επενδύσουν τα χρήματά τους, στράφηκαν σε συνεργασία με ασφαλιστικούς συμβούλους αποκλειστικά συνδεδεμένους με αυτές, γνωρίζοντας καλά ότι πράκτορες και μεσίτες είχαν μια πιο «εμπορική» και ανεξάρτητη φιλοσοφία και δύσκολα θα μπορούσαν να τους ελέγξουν, ίσως και πιο κοστοβόρα.
Έτσι, άρχισαν να δημιουργούνται στρατιές ασφαλιστών, μάλλον υποεκπαιδευμένων, και κυρίως ανυποψίαστων.
Θυμάμαι, τότε, ότι η εμφάνισή μας ως ασφαλιστικοί σύμβουλοι, είχε γίνει ανέκδοτο. Βλέπαν κάποιο από μακριά και έλεγαν «αυτός, μάλλον, είναι ασφαλιστής». Αυτό, γιατί, η γραβάτα ή το κοστούμι στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν παράταιρα με το «όλον» και παρέπεμπε σε ανθρώπους, επαγγελματίες, που προσπαθούσαν να κερδίσουν το κύρος τους με την εμφάνισή τους.
«Μετά από τέσσερα-πέντε χρόνια δουλειάς θα αποκτήσεις ακριβό σπίτι, αυτοκίνητο, ακριβό ρολόι, ταξίδια σε όλο τον κόσμο, θα κάνεις περιουσία, θα έχει ωραία γκόμενα, όλοι θα σε σέβονται, μπορεί να γίνεις και Διευθυντής», αυτά και άλλα πολλά σε υψηλούς ή σε χαμηλούς τόνους από ανθρώπους που τα πίστευαν ή δεν τα πίστευαν χειραγώγησαν μια ολόκληρη γενιά ασφαλιστών και έφεραν το κλάδο ζωής στη πρώτη πλέον θέση και το agency system ως το πιο παραγωγικό δίκτυο που είχαν οι εταιρείες.
Δημιούργησαν τίτλους για να καλύψουν τη ματαιοδοξία μας. Διευθυντές, μάνατζερς, επιθεωρητές, εμπορικοί διευθυντές, επόπτες, aerial managers, συντονιστές ανάπτυξης, κορυφαίοι και διακεκριμένοι, θα μπορούσαν να θυμηθώ και άλλους τίτλους που θα δημιουργούσαν τσοπάνηδες για να οδηγήσουν τα πρόβατα χωρίς παρεκκλίσεις στον προορισμό τους.
Η πολιτεία, βέβαια, ήταν απούσα στο «πάρτι». Οι έλεγχοι στις ασφαλιστικές εταιρείες ήταν από πλημμελείς έως ανύπαρκτοι. Εποπτεύουσα Αρχή δεν υπήρχε (να μου πεις τώρα υπάρχει) και δεν χρειαζότανε καμία σχεδόν πιστοποίηση, πέραν μιας εγγραφής στο επαγγελματικό επιμελητήριο, για να ασκήσεις το επάγγελμα του Ασφαλιστικού Συμβούλου.
Με είχε ρωτήσει ένας παππούς, ο οποίος ασφάλιζε το εγγονάκι του την ώρα που του περιέγραφα τη νοσοκομειακή κάλυψη που θα είχε «καλά βρε παιδάκι μου, που θα βρείτε τόσα λεφτά για να μπορείτε να πληρώνετε τον κόσμο, με αυτά τα οποία παρέχετε;» Και του είχα απαντήσει όλο περηφάνια «η εταιρεία μας κάνει τζίρο τρεις φορές όσο είναι το ΑΕΠ της Ελλάδος». Ακόμα σκέφτομαι αν κατάλαβε ο παππούς τι του είπα και εγώ εάν ήξερα τι του έλεγα.
Γενικά, αυτή την δεκαετία υπήρχε μια ευρύτερη ευφορία. Χρήμα άφθονο, παρεϊστικό κλίμα, ομαδικοί στόχοι, ομαδικά όνειρα, ταξίδια, ευχαριστημένοι πελάτες, ευχαριστημένες διοικήσεις, ευχαριστημένοι μέτοχοι. Αυτό που λέει ο λαός «στη μάσα όλοι μαζί…»

Στο ξύλο, χώρια

Η χρηματιστηριακή κρίση του 1999 ήταν αφορμή να επιταχυνθούν κάποιες εξελίξεις και αναδειχθεί η συνολική γύμνια του συστήματος. Όταν άρχισαν οι αγορές να πέφτουν, οι ασφαλιστικές εταιρείες ήταν υποχρεωμένες για να επιβιώσουν από το τεχνικό αποτέλεσμα των προϊόντων τους. Πιο τεχνικό αποτέλεσμα;
Εάν έλεγα στον επτάχρονο γιο μου να υπολογίσει τι μένει από ένα πρόγραμμα που κοστίζει 150 ευρώ, δίνει δωρεάν τσεκ-άπ 80 ευρώ το χρόνο, καλύπτει απεριόριστα έξοδα νοσηλείας (συμπεριλαμβανομένου και του τοκετού) και επιστρέφει συνολική προμήθεια 105€ μάλλον θα νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Φανταστείτε, πως άρχισαν να αισθάνονται οι μέτοχοι όταν άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι εάν αφαιρέσουν τα έσοδα από επενδύσεις και κάποια μαγειρέματα στους ισολογισμούς, εάν παρέμεινε η κατάσταση στάσιμη, ήταν θέμα μηνών να πάψουν να υφίστανται οι εταιρείες τους. Για να είμαι δίκαιος αυτό δε συνέβαινε σε όλες τις εταιρείες, αλλά δυστυχώς στις περισσότερες που πήραν τότε μεγάλο μερίδιο αγοράς.
Έτσι άρχισε η πίεση. Οι μέτοχοι άρχισαν να πιέζουν τις Διοικήσεις των εταιρειών τους. Οι Διοικήσεις των εταιρειών τους επικεφαλής των Δικτύων και τα Δίκτυα τους πελάτες. Μια αλυσίδα, έως τότε, που κινδύνευε να σπάσει σε πολλά κομμάτια.
Δυστυχώς, όπως με λάθος και ανειλικρινή τρόπο διεκδικήθηκε και πάρθηκε το μερίδιο αγορά, αντίστοιχα κληθήκαμε να αλλάξουμε τη σύνθεση των χαρτοφυλακίων μας. Να συνηθίσουμε σε άλλες πρακτικές, αμοιβές και προοπτικές.
Ατελείωτες συναντήσεις για το πώς «θα αναβαθμίσουμε τα νοσοκομειακά προγράμματα των πελατών μας, πως θα ελαχιστοποιούμε το κόστος νοσηλείας τους, πως θα εκλογικεύουμε τις αμοιβές των γιατρών, πως θα αντικαθιστούμε τα παλιά προγράμματα εγγυημένου επιτοκίου με νέα χωρίς εγγυήσεις, πως θα εξοικονομούμε χρήματα έχοντας χαμηλό δείκτη ζημιών». Αυτός ο δείκτης ζημιών μας έχει γίνει καθημερινός εφιάλτης. Νοσηλευόταν ο πελάτης και μαζί κινδυνεύαμε να νοσηλευτούμε και εμείς.
Τότε αρχίσαμε να διαπιστώνουμε ότι η μαμά εταιρεία μπορεί να «έχει», αλλά δεν έχει για να τα πετάξει.
Αυτοί οι οποίοι είχαν σχεδιάσει τα προγράμματα ούτε τηλέφωνα σήκωναν, ούτε ευθύνες αναλάμβαναν, και γενικότερα εξαφανιζόντουσαν ένας-ένας. Ο ένας πέταγε το μπαλάκι στον άλλον και στη μέση ο ασφαλιστής.
Οι αντιδράσεις σ’ αυτή τη βίαιη στροφή ήταν ποικίλες και διαφορετικές.

Έχετε δει κάποιες πολεμικές ταινίες που συλλαμβάνουν οι Γερμανοί τον αντιστασιακό και δεν τον εκτελούν μέχρι να τους δείξει που είναι η βάση των υπολοίπων; Ε, κάπως έτσι συνέβη και με τα agency κυρίως δίκτυα των εταιρειών που από τη μία έβλεπαν με βουλιμία τις αμοιβές μας από την άλλη προείχε η χρησιμοποίηση μας στην «αναδιάρθρωση» των χαρτοφυλακίων γιατί αλλιώς θα είχαν γεμίσει τα δικαστήρια από μηνύσεις και αιτήσεις πτωχεύσεων. Επί προσθέτως, φανταστείτε την διοίκηση μιας εταιρείας απέναντι στο μέτοχο, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, που είχε ήδη δαπανήσει 20 με 25 δις. δρχ. για να καταφέρει η εταιρεία να κάνει ανάπτυξη και να δημιουργήσει υγιή κερδοφορία, να ζητά άλλα τόσα χρήματα και 5-6 χρονικό περιθώριο για να την εξυγιάνει.
Πως πιστεύεται ότι ο μέτοχος θα αντιμετώπιζε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο την κατά τα άλλα καλοπληρωμένη διοίκηση της εταιρείας του;
Στη σταυροφορία για την αναδιάρθρωση των χαρτοφυλακίων νομοτελειακά πρωταγωνιστές τα έπρεπε να είναι τα ιδιόκτητα δίκτυα, κοινώς το agency system. Για να επιτευχθεί αυτή η εργολαβία λόγω του ότι είχαν αρχίσει αρκετοί να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και είχαν αναστολές για τις πρακτικές που μας πρότειναν να εφαρμόσουμε επιστρατεύθηκε και η «5η Φάλαγγα».
Ποια ήταν αυτή; Τα mega agencies! Που έως τότε παρήγαγαν success stories για τις εταιρείες που μέσα από την λάμψη τους κάλυπταν την γύμνια του συστήματος (συμβάσεις, εκπαίδευση κ.α.).
Τα mega agencies λειτουργούσαν,στην πλειοψηφία τους,ως λαγοί των εταίρειων ως προς το υπόλοιπο δίκτυο. Εξιδανίκευαν τα πράγματα και λόγω του πλήθους, εκμηδένιζαν την δύναμη οποιεσδήποτε κριτικής ή διαφοροποιημένης άποψης προς τα πεπραγμένα. Διοικούνταν από καλοζωϊσμένους επικεφαλής που είχαν πλήρη εξάρτηση από τις εταιρείες (στη μεγάλη τους πλειοψηφία τους τουλάχιστον).
Φανταστείτε σε μια συνάντηση 150 ατόμων που ο επικεφαλής καλούσε σε «πανστρατιά» το δίκτυο να πείσει τους πελάτες να αλλάξουν τα προγράμματα για δικό τους καλό…. (χωρίς βέβαια να παραθέτει τα κέρδη ή τη ζημία του πελάτη) όταν η κρίσιμη μάζα μέσω αλαλαγμών επικροτούσε αυτή την πολιτική πως ένοιωθαν οι 5 ή οι 10, οι οποίοι εξέφραζαν αντίθετες απόψεις και τους κατηγορούσαν με μια φωνή ότι «θέλουν το κακό της εταιρείας», «δεν είναι ικανοί πωλητές», «με αυτές τους απόψεις υποθηκεύουν το μέλλον των συναδέλφων τους».
Έτσι, άρχιζαν να κλείνουν πολλά μικρά «μαγαζιά» και το ανθρώπινο δυναμικό τους να ενσωματώνεται σε μεγαλύτερα.Με έναν σμπάρο 2 τριγώνια, λιγότερα έξοδα εγκατάστασης ,καλοεκπαιδευμένος στρατός! Με αφορμή την ευρύτερη πίεση που ασκείτο από πολλές ασφαλιστικές εταιρείες στις αρχές του 2000 για αλλαγή της εμπορικής πολιτικής, άρχισε να διαφαίνεται και μια τάση μετακίνησης στα ασφαλιστικά δίκτυα. Πολλοί συνάδελφοί μας άρχιζαν να αλλάζουν ασφαλιστικές εταιρείες ή να μετακινούνται από το Agency σε άλλα δίκτυα, όπως το πρακτορειακό, κυρίως με τη λογική του «αντί-» και όχι με την λογική μιας συνειδητής επιλογής.
Το καλό, στις αρχές της νέας χιλιετίας, ήταν ότι είχαμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε, να σκεφτόμαστε, να μην υιοθετούμε αμασιτή ότι μας έλεγαν και κυρίως να προβληματιζόμαστε για το μέλλον μας.
Είχαμε αρχίσει να διαφοροποιούμαστε μεταξύ μας ,αυτοί που είχαν αποφασίσει να μεταλλαχθούν σε υπαλλήλους διαχειριζόμενοι τα απομεινάρια των χαρτοφυλακίων συναδέλφων που δεν ήταν εναρμονισμένοι με τις προταιρεοτητες της όποιας εταιρείας, αυτοί που εξουθενομένοι εγκατέλειπαν και οσοι είχαμε αποφασίσει να συνεχίσουμε να ασκούμε το επαγγελμα μας υπηρετόντας τα συμφέροντα του φυσικου μας εργοδοτη δηλαδή του πελάτη μας.
Κοντά στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, έγιναν επιτέλους έστω και κάποια πρώτα βήματα από μεριάς Πολιτείας, όπως η πιστοποίηση μέσω εξετάσεων των διαμεσολαβούντων, το νέο Νομοσχέδιο (000/0000), η ίδρυση της νέας Εποπτικής Αρχής που αν μην τι άλλο αναβάθμισαν τον ρόλο μας και του προσέφεραν μεγαλύτερο κύρος στην αγορά.
Φτάνοντας στις μέρες μας, δυστυχώς ακόμα η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλιστικών εταιρειών δεν έχει αποφασίσει να επενδύσει ουσιαστικά στους δημιουργούς της. Σε εμάς, τους πάσης φύσεως διαμεσολαβούντες. Είτε αυτοί ανήκουμε σε πρακτορειακά δίκτυα είτε σε agencies είτε σε ανεξάρτητες εταιρείες διαμεσολαβούντων.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….

ΣΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ