H πανδημία του κορωνοϊού ανάγκασε τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να «πλεύσουν» σε αχαρτογράφητα νερά. Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με τις πρακτικές και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε χώρες όπως η Κίνα, η Νότια Κορέα, η Σιγκαπούρη και η Ταϊβάν για την καταστολή της πανδημίας.
Όποια στρατηγική και εάν ακολουθήθηκε όμως τελικά δεν κατέστη εφικτό να αποτραπεί η μετάδοση του Covid-19 στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πλέον σε αυτές τις χώρες αγωνίζονται να περιορίσουν τον ιό, ωστόσο, στην προσπάθειά τους επαναλαμβάνουν πολλά από τα σφάλματα που έγιναν νωρίς στην Ιταλία, όπου η πανδημία έχει μετατραπεί στο χείριστο σενάριο.
Στόχος αυτού του άρθρου είναι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι που παίρνουν τις αποφάσεις για αυτό το θέμα να μάθουν από τα λάθη της Ιταλίας, να τα αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν τις πρωτοφανείς προκλήσεις που παρουσιάζει η ταχέως αναπτυσσόμενη αυτή κρίση πανδημίας.
Σε διάστημα 4 εβδομάδων (από τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 22 Μαρτίου) από το πρώτο κρούσμα η Ιταλία προχώρησε σε κυβερνητικό διάταγμα που απαγόρευε ουσιαστικά όλες τις μετακινήσεις ανθρώπων σε ολόκληρη την επικράτεια σταματώντας κάθε μη βασική επιχειρηματική δραστηριότητα. Μέσα σε αυτό το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στη χώρα εκτυλίχτηκε ένα τσουνάμι κρουσμάτων και θανάτων. Αυτήν τη στιγμή η Ιταλία βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
