Μπορεί μια ευρωπαϊκή νομοθετική κατεύθυνση να στρέψει τις ελληνικές επιχειρήσεις προς μια εποχή που το αναπτυξιακό… συμμάζεμα να παίρνει τη μορφή και να γίνεται αντιληπτό ως μια ευεργετική λογοδοσία;
Η ενσωμάτωση της Οδηγίας για την Εταιρική Βιωσιμότητα (CSRD) στο ελληνικό δίκαιο μέσω του Νόμου 5164/2024 σηματοδοτεί το ξεκίνημα τουλάχιστον αυτής της εποχής. Και αυτό γιατί η απαίτηση για δημοσίευση εκθέσεων βιωσιμότητας, βάσει των Ευρωπαϊκών Προτύπων Αναφοράς (ESRS), αποτελεί τόσο πρόκληση όσο και ευκαιρία, με τις εταιρείες να καλούνται πλέον σταδιακά να ευθυγραμμιστούν με ένα αυστηρότερο ρυθμιστικό πλαίσιο.
Από την άλλη, αυτό δεν έρχεται δίχως ελαστικότητα στην αλλαγή. Για πολλές ελληνικές επιχειρήσεις, η μετάβαση σε ένα ολοκληρωμένο ESG πλαίσιο θα σημαίνει σημαντική επένδυση σε ανθρώπινους και τεχνολογικούς πόρους, καθώς η ανάγκη συλλογής δεδομένων και η υιοθέτηση νέων συστημάτων αναφοράς και συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις διαφάνειας, δημιουργεί έναν επιπλέον διαχειριστικό φόρτο. Ιδιαίτερα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που συχνά στερούνται εξειδικευμένου προσωπικού ή τεχνογνωσίας, η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι χρονοβόρα και δαπανηρή.
Επιπλέον, η διπλή σημαντικότητα (double materiality) που απαιτείται στις εκθέσεις βιωσιμότητας σημαίνει ότι οι εταιρείες δεν πρέπει μόνο να αξιολογούν τον αντίκτυπο των περιβαλλοντικών και κοινωνικών ζητημάτων στις ίδιες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιες επηρεάζουν το περιβάλλον και την κοινωνία. Η διαδικασία αυτή απαιτεί εκτός πολλών άλλων στοιχείων και διαρκή προσαρμογή στις εξελίξεις.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου
.gif?rand=2913)
