.gif?rand=2071)
Ισόβια Νοσοκομειακά προγράμματα: Ελληνική πατέντα που σκαρφίστηκαν οι πολυμήχανοι Έλληνες στα τέλη της δεκαετίας του 80 με σκοπό να “πείσουν” τους συμπατριώτες τους ότι η ασφάλεια ζωής είναι αναμφίβολα ένα συμβόλαιο-εγγύηση για το μέλλον τους.
του Νίκου Μωράκη
Ήταν η απάντηση των Ασφαλιστικών Εταιρειών στις τότε αμφιβολίες των Ελλήνων για την αξιοπιστία τους. Μια απάντηση που όμως δεν έλυνε το πρόβλημα. Απλά του έδινε παράταση. Σχεδόν 30 χρόνια μετά ο ίδιος Έλληνας – χωρίς να έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια ασφαλιστική συνείδηση – αναρωτιέται:
Γιατί αυτά τα “τρομερά συμβόλαια” έχουν σχεδόν εκλείψει;
Τα ισόβια συμβόλαια ζωής με τις κάρτες υγείας κατά γενική ομολογία ήταν κοστοβόρα για τις Ασφαλιστικές Εταιρείες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η λειτουργική δραστηριότητα τους δεν κάλυπτε το κόστος τους. Ήταν όμως και η ναυαρχίδα των συμβολαίων τους. Έτσι, οι Ασφαλιστικές Εταιρείες, κάλυπταν τις ζημιές που μπορεί να δημιουργούσαν στους ετήσιους ισολογισμούς τους από επενδύσεις σε Ελληνικά Ομόλογα, μετοχές και ακίνητα.
Πόσο όμως μπορούσε να συνεχιστεί αυτό; Με το πρώτο “ρήγμα” στην Ελληνική Οικονομία τα ισόβια συμβόλαια αυτού του τύπου ήταν τα πρώτα που εκτέθηκαν στον κίνδυνο. Οι ζημιές που υπέστησαν τα ελληνικά ομόλογα, η κατάρρευση των εμπορικών αξιών των ακινήτων αλλά και η υποτίμηση των μετοχών – ειδικά των τραπεζικών -, έθεσαν τις Ασφαλιστικές εταιρείες σε έναν κίνδυνο ρευστότητας.
Ταυτόχρονα η κοινοτική οδηγία Solvency II μέσω του πρώτου της πυλώνα “Ποσοτικές Απαιτήσεις” έσφιγγε ακόμα περισσότερο τον κλοιό καθώς τα κεφάλαια που ζητούσε και ζητάει να δεσμευθούν για να συνεχίσουν οι εταιρείες να προσφέρουν τέτοιου τύπου συμβόλαια ήταν και είναι απαγορευτικά.
Έτσι οι Ασφαλιστικές εταιρείες αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με την ιδέα των ετήσιων ανανεούμενων συμβολαίων αποσύροντας και αντικαθιστώντας σταδιακά τα ισόβια προγράμματα.
Τι διαφορές έχουν όμως τα ισόβια από τα ετησίως ανανεούμενα συμβόλαια;
Η βασική τους διαφορά είναι ότι στα ετησίως ανανεούμενα η Ασφαλιστική Εταιρεία κάθε χρόνο αποφασίζει πόσα θα είναι τα νέα ασφάλιστρα και ποιες οι παροχές του συμβολαίου. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι κάθε χρόνο θα υπάρχουν σημαντικές αλλαγές.
Αντιθέτως, σε ένα ισόβιο, οι καλύψεις του ασφαλισμένου μένουν σταθερές – όσο ο ασφαλισμένος πληρώνει και μέχρι εκείνος/η να αποβιώσει. Βέβαια οι ετήσιες αναπροσαρμογές στα ισόβια προγράμματα ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα τους. Παράγοντες όπως η ηλικία, ο ιατρικός πληθωρισμός, ο δείκτης τιμών καταναλωτή και οι συνολικές αποζημιώσεις της εταιρείας με αυτό το πρόγραμμα μπορούσαν να αυξήσουν τα ασφάλιστρα.
Από την άλλη μεριά, τα ετησίως ανανεούμενα, λόγο της δομής τους, είναι φτηνότερα συμβόλαια με περισσότερες παροχές. Και λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν δεσμεύουν την εταιρεία όπως τα ισόβια με αποτέλεσμα η εταιρεία να έχει μεγαλύτερη ελευθερία ως προς τις παροχές, τους όρους αλλά και την τιμή που ορίζει.
Τελικά τι αξίζει περισσότερο;
Και εδώ ερχόμαστε στην τελική απόφαση. Τι αξίζει περισσότερο; ένα ετησίως ανανεούμενο ή ένα ισόβιο νοσοκομεικό πρόγραμμα με το συμβόλαιο ζωής;
Την απάντηση δεν μπορεί να την δώσει κανείς άλλος εκτός από τον ενδιαφερόμενο. Ο Ασφαλιστής έχει χρέος να παρουσιάσει στον πελάτη τις επιλογές τους και να τον αφήσει να επιλέξει. Όσο υπάρχουν ακόμα και οι δύο επιλογές στην αγορά ο Ασφαλιστής θα πρέπει να ενημερώνει τον πελάτη για τις επιλογές του. Να μη του λέει:
“πάρτο τώρα που σου λέω είναι ευκαιρία! Σε 1-2 μήνες η εταιρεία το αποσύρει!”
Ούτε,
“Ποια Ισόβια…; όσες εταιρείες τα πουλάνε ακόμα έχουν πρόβλημα. Θα κλείσουν!“
Αυτά δεν είναι Ασφαλιστικές υπηρεσίες. Ποιο πολύ ως προπαγάνδα ακούγονται. Και βέβαια ο πελάτης – που δεν γνωρίζει τα ψιλά γράμματα στα συμβόλαια πρέπει να είναι ενήμερος. Γιατί μπορεί η λέξη “ισόβιο” να ακούγεται δελεαστική, αν όμως η εταιρεία που τα προσφέρει “ακροβατεί” (βλέπε παράδειγμα ΑΣΠΙΣ) τότε είναι λόγια του αέρα. Από την άλλη μεριά, μπορεί η εταιρεία να προσφέρει μόνο ετησίως ανανεούμενα, αλλά το κύρος της και η φερεγγυότητά της να είναι οι εγγυήσεις που ψάχνει ο ενδιαφερόμενος πριν ασφαλισθεί.
Μένουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και πως ο ενδιαφερόμενος πρέπει να έχει ολόκληρη την εικόνα πριν αποφασίσει και όχι την εικόνα της οπτικής γωνίας που συμφέρει τον Ασφαλιστή. Βέβαια για του λόγου το αληθές “η χρυσή εποχή” – αν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε έτσι – των ισόβιων προγραμμάτων έχει παρέλθει και η περίοδος που θα διαθέτονται στην αγορά έχει ημερομηνία λήξης.
