Καζάνι που βράζει τα “επείγοντα” στα δημόσια νοσοκομεία. Ποιος ο ρόλος της Ιδιωτικής Ασφάλισης

Κατά καιρούς έχουμε αναφερθεί στις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία στην Ελλάδα. Σε κάθε νομό που επισκεπτόμαστε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ “Επαρχία Αγάπη μου“ η απάντηση που παίρνουμε από τους κατοίκους είναι η ίδια. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν. Είναι τόσα πολλά τα περιστατικά που μας έχουν εξιστορήσει Ασφαλιστές ανά την Ελλάδα και τόσες πολλές οι φορές που έχουμε γράψει για αυτή την κατάσταση που πραγματικά πιστεύαμε ότι αρχίζαμε να υπερβάλουμε.

του Νίκου Μωράκη

Διαβάστε Επίσης

Business Day 2025 από την Εθνική Ασφαλιστική

Nov 7, 2025

Η ERGO στηρίζει για 13η χρονιά το Ladies Run

Nov 7, 2025

Και δυστυχώς δεν υπερβάλαμε. Σε πρόσφατη μελέτη που εκπόνησε σε 61 Δημόσια Νοσοκομεία και έδωσε στη δημοσιότητα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΝ) η κατάσταση στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) είναι το λιγότερο τραγική.

Στο πιο νευραλγικό κομμάτι της δημόσιας ασφάλισης, εκεί που ο κόσμος στρέφεται αυθόρμητα κάθε φορά που ένα απρόοπτο περιστατικό διακόπτει την καθημερινότητά του, το κρατικό σύστημα υγείας δείχνει να μην μπορεί να ανταποκριθεί. Καθυστερεί, βάζει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και βαπτίζει “επαγγελματίες νοσηλευτές” διοικητικούς υπαλλήλους προκειμένου να αντεπεξέλθει στις μεγάλες ανάγκες του κόσμου.

Μια πρόχειρη αντιμετώπιση σε ένα θέμα που απαιτεί αυστηρό επαγγελματισμό και λεπτούς χειρισμούς.

Τι αποκαλύπτει η Έρευνα  

Σύμφωνα λοιπόν με τις καταγγελίες της Ομοσπονδίας, οι συνθήκες που επικρατούν στην πλειονότητα των Δημόσιων Νοσοκομείων θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές τριτοκοσμικής χώρας:

• Διοικητικοί υπάλληλοι χωρίς καμία ειδίκευση “βαπτίζονται” επαγγελματίες νοσηλευτές προκειμένου να κάνουν τη διαλογή των ασθενών ανά περιστατικό.
• Οι γιατροί στα ΤΕΠ σε νοσοκομεία εκτός των μεγάλων πόλεων είναι συνήθως Αγροτικοί ή γιατροί ειδικοτήτων.
• Οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό αναγκάζουν τους συνοδούς των ασθενών να αναλάβουν καθήκοντα τραυματιοφορέων.
• Οι καθυστερήσεις σε κλήσεις για το ΕΚΑΒ είναι δραματικές. Υπάρχει έλλειψη προσωπικού 70%. 
• Οι ελλείψεις σε βασικά αναλώσιμα και σε βασικά ιατρικά μηχανήματα αναγκάζουν τους γιατρούς να ζητήσουν τη μεταφορά ασθενών σε γειτονικά νοσοκομεία με ό,τι κινδύνους εγκυμονεί η μεταφορά τους.
• Ο μέσος όρος αναμονής στα “επείγοντα” είναι από 5 έως 8 ώρες.
• Στα δημόσια νοσοκομεία της Αττικής από την ώρα που εισέρχεται ο ασθενής στα επείγοντα μέχρι την “πολυπόθητη” εισαγωγή του υπάρχει αναμονή περίπου 12 ώρες.
• Και τέλος η ελλιπής φύλαξη των δημόσιων νοσοκομείων έχει δημιουργήσει περιστατικά αστέγων οι οποίοι βρίσκουν καταφύγιο στα εν λόγω τμήματα.

Και ενώ η κατάσταση μοιάζει απελπιστική, υπάρχει ένα άλλο σύστημα υγείας, πιο ιδιωτικό, που αντιμετωπίζει τους ασθενής του με συνέπεια, αξιοπρέπεια και άψογο συντονισμό. Ένα ιδιωτικό σύστημα υγείας που ενώ θα έπρεπε να συνυπάρχει και να λειτουργεί συμπληρωματικά με το δημόσιο, τείνει να το αντικαταστήσει καθώς ο κόσμος στρέφεται σιγά σιγά σε ιδιωτικά συμβόλαια υγείας προκειμένου να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή μεταχείριση σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος.

Μια στροφή του κόσμου η οποία λειτουργεί ως η μόνη εναλλακτική λύση στην αποφυγή των παραπάνω αποκαλύψεων που όλοι γνωρίζαμε ότι υπάρχουν αλλά μέχρι πρόσφατα δεν είχαν καταγραφεί επίσημα από αρμόδια ομοσπονδία.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Αφού είναι γνωστή η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος Υγείας, αφού το καράβι έχει βουλιάξει και δεν μπορεί να σωθεί, γιατί η κυβέρνηση επιμένει ότι μπορεί να το σώσει; Γιατί εθελοτυφλεί σε ένα θέμα τόσο λεπτό όσο η δημόσια υγεία και αρνείται κάθε είδους συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα; Γιατί βάζει τους πολίτες αυτής της χώρας σε αυτό τον κίνδυνο;

Θυμίζουμε…  

Από τη μια μεριά υπάρχει ένα δημόσιο σύστημα υγείας που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του κόσμου. Ανάγκες που ολοένα και αυξάνονται (40% αύξηση στη κίνηση των ΤΕΠ τα τελευταία τρία χρόνια). Και από την άλλη υπάρχει ένα σύστημα ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, ιδιωτικών νοσηλευτηρίων και διαγνωστικών κέντρων το οποίο λειτουργεί ρολόι και μάλιστα χωρίς να συνεργάζεται άμεσα με το δημόσιο σύστημα.

Ο αντίκτυπος αυτής της κακής σχέσης μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα;  

Στην τσέπη του πολίτη ο οποίος είτε χρωστάει στο ταμείο του και στρέφεται από το υστέρημά του στην ιδιωτική ασφάλιση, είτε “φοβάται” να πλησιάσει δημόσιο νοσοκομείο και ας το πληρώνει, πληρώνοντας παράλληλα ιδιωτικό συμβόλαιο υγείας.

Τα συμπεράσματα δικά σας.