.gif?rand=1189)
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση χρειάζεται καλύτερο «συντονισμό». Αν όμως επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες ότι θα σχηματιστεί ένα νέο διακομματικό όργανο που θα αποτελείται από εκπροσώπους των τριών, τότε σύντομα κινδυνεύουμε να παρακολουθήσουμε νέα επεισόδια ελληνικής οπερέτας. Να ξεκινήσουμε κατ΄ αρχάς από τη διάγνωση του προβλήματος του «συντονισμού». Οφείλεται στην απουσία αλληλοενημέρωσης; Σε έναν πολύ μικρό βαθμό ίσως. Κυρίως όμως οφείλεται στις διαφορετικές κομματικές σκοπιμότητες των τριών που καταλήγουν σε αλληλοσυγκρουόμενες επιλογές – και δηλώσεις.
Η περίπτωση Ρουπακιώτη είναι χαρακτηριστική. Δεν είναι η μόνη. Ο νόμος για την ιθαγένεια, τα εργασιακά, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και οι αποκρατικοποιήσεις είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα των τελευταίων εβδομάδων που προκάλεσαν ενδοκυβερνητικούς τριγμούς.
Μπορεί ένα διακομματικό όργανο να επιλύσει τέτοιες διαφωνίες; Η εμπειρία της αρχικής συμφωνίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πάνω στην οποία στηρίχθηκε ο σχηματισμός της κυβέρνησης, είναι χαρακτηριστική. Μαζεύτηκαν τρία κομματικά στελέχη -τώρα θα γίνουν εννιά- και επεξεργάστηκαν ένα κείμενο με εξωπραγματικούς στόχους, τελείως άχρηστο για την κυβέρνηση, απολύτως κατάλληλο όμως για να χαϊδέψει τα αυτιά των κομματικών ακροατηρίων. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Για πολλούς λόγους.
Πρώτον, γιατί έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις – και τα κομματικά στελέχη δεν θα έχουν το παραμικρό πρόβλημα να θέτουν στόχους που άλλοι θα αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν.
Δεύτερον, γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν θα είναι καν σε θέση να κατανοήσουν τους πραγματικούς περιορισμούς που βάζουν στην υλοποίηση μιας πολιτικής παράγοντες όπως η αδυναμία της διοίκησης, η έλλειψη τεχνογνωσίας ή τα συμφέροντα κοινωνικών ομάδων που θίγονται.
Τρίτον, γιατί και πάλι δεν θα κρίνονται από το κυβερνητικό έργο αλλά από το πόσο αρεστά θα είναι κάποια μέτρα στην Κεντρική Επιτροπή ή την Κοινοβουλευτική τους Ομάδα.
Τέταρτον, γιατί με κάποιον τρόπο θα πρέπει να δικαιολογούν την παρουσία τους, που σημαίνει να μην εγκρίνουν απλώς τις εισηγήσεις που θα δέχονται αλλά να τις κάνουν «καλύτερες».
Ετσι, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι να συγκαλείται εκ νέου η διάσκεψη των αρχηγών για να σβήνει τις πυρκαγιές που θα ανάβουν στη διακομματική. Δεν θέλουμε, βλέπετε, να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν δύο, όχι τρία, μοντέλα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Το πρώτο είναι αυτό που έχουν σήμερα στην Αγγλία και είχαν παλιότερα στη Γερμανία: πρωθυπουργός ο αρχηγός από το ένα κόμμα, αντιπρόεδρος ή κορυφαίος υπουργός από το άλλο. Και ας πείσουν αυτοί τα κόμματά τους για τις κυβερνητικές επιλογές. Το δεύτερο είναι της Ιταλίας. Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που όμως δεν λογοδοτεί στα κόμματα αλλά στη Βουλή. Οποιος διαφωνεί τη ρίχνει και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η ελληνική εφεύρεση με δύο κέντρα εκτελεστικής εξουσίας δεν υπάρχει πουθενά. Και αποτελεί ένα από τα χειρότερα κατάλοιπα παλαιοκομματισμού. Μόνο που τους κομματάρχες τους υποκαθιστούν οι κομματικές νομενκλατούρες.
Εχουμε μπροστά μας τον πιο δύσκολο ίσως χειμώνα από τη μεταπολίτευση. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή και αποτελεσματική κυβέρνηση που θα μπορέσει να διαχειριστεί όχι μόνο την οικονομία αλλά και τις κοινωνικές εντάσεις που προκαλούν οι μειώσεις στα εισοδήματα και η ανεργία.
Αντί για την αποφασιστική στήριξη όμως που χρειάζεται από τα κόμματα, αυτά που έχουν κάνει τη στρατηγική επιλογή του ευρώ, τείνει να μετατραπεί σε κυβέρνηση μειοψηφίας υπό διαρκή αμφισβήτηση. Φτάνει!
*Το άρθρο υπογράφει ο Παντελής Καψής. Δημοσιεύθηκε στο Έθνος στις 21/11/12
