.gif?rand=8911)
Μιλώντας με ανθρώπους της αγοράς και παρατηρώντας την τάση του κόσμου μέσα από τη στήλη του περιοδικού “Ασφαλιστικό Οδοιπορικό” με τις ανάγκες και συνήθειες των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών της περιφέρειας έκανα την εξής διαπίστωση:
του Νίκου Μωράκη
Ο Έλληνας δεν επιλέγει τον Ασφαλιστή του βάσει… ποιοτικών κριτηρίων. Πόσο δηλαδή διαβασμένος είναι, ποιο είναι το ιστορικό του, πόσα χρόνια μετράει στο επάγγελμα ή ποια εταιρεία εκπροσωπεί.
Αυτά ίσως είναι κριτήρια για τους λίγους. Τους αναλυτικούς. Αυτό που θέλει ο περισσότερος κόσμος είναι έναν ασφαλιστή που να μπορεί να …εμπιστευτεί. Και ας μην είναι ο καλύτερος ασφαλιστής στην πόλη. Και ας μην είναι το πρώτο όνομα στην πιάτσα. Αυτό που θέλει ο Έλληνας είναι να τον ξέρει. Να τον νιώθει δικό του άνθρωπο. Απαντήσεις του στιλ, “Ο Γιώργος είναι της οικογένειας άνθρωπος” ή “Είμαι ασφαλισμένος στον Παναγιώτη 10 χρόνια τώρα δεν τον αλλάζω” ή “Τα έχω όλα στον κουμπάρο της αδελφής μου που είναι ασφαλιστής” δίνουν και παίρνουν με τους περισσότερους ανθρώπους να δείχνουν την τάση που επικρατεί στην αγορά.
Μια επιλογή που δείχνει πώς λειτουργεί η ελληνική κοινωνία ακόμα και σε πιο σοβαρά συμβόλαια – θέματα – όπως είναι οι ασφαλίσεις ζωής και υγείας. Μια τάση που ίσως έχει αρχίσει και αλλάζει όσο ο Έλληνας γνωρίζει τον κόσμο της Ασφαλιστικής Αγοράς. Όσο ενημερώνεται καλύτερα μέσα από το internet και όσο αρχίζει να έχει πραγματικά ανάγκη τα ασφαλιστήρια συμβόλαια, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στον κλάδο υγείας.
Και φυσικά δεν θέλουμε να “ποινικοποιήσουμε” ούτε τους ασφαλιστές που ασφαλίζουν φίλους και γνωστούς αλλά ούτε και τους Έλληνες που λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Είναι μια φυσική αντίδραση του κόσμου κυρίως όταν δεν γνωρίζει ένα αντικείμενο. Εσείς σε ποιον απευθύνεστε αν δεν γνωρίζατε κάτι; Οι επιλογές είναι τρεις. Ή σε ανθρώπους του περιβάλλοντός σας ή στο internet ή σε έναν εξαιρετικό επαγγελματία που από μόνος του εμπνέει εμπιστοσύνη. Από αυτούς που μπαίνουν στο δωμάτιο και στην κυριολεξία αποπνέουν αυτοπεποίθηση.
Μια συνήθεια που δείχνει γιατί τα εναλλακτικά δίκτυα πωλήσεων – τουλάχιστον στην Ελλάδα – δεν θα υπερβούν ποτέ ένα συγκεκριμένο – σχετικά χαμηλό ποσοστό της συνολικής πίτας της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης. Ακόμα και στον κλάδο του αυτοκινήτου που τα νούμερα δείχνουν ότι έχει “αυτοματοποιηθεί” και μπορεί να πουληθεί πλέον και από την… “κουτσή Μαρία”.
