.gif?rand=9720)
Ψυχική οδύνη €400.000 στη γυναίκα και τα δύο παιδιά ασθενούς που απεβίωσε επιδίκασε το ΣτΕ.
Πρόκειται για υπόθεση που το δικαστήριο συνυπολόγισε την αστική ευθύνη του δημοσίου νοσοκομείου για τις παραλείψεις γιατρών, την παράλειψη του θεράποντος ιατρού να ενημερώσει τον ασθενή για τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της θεραπευτικής μεθόδου ώστε να παράσχει τη συναίνεσή του, την παράνομη παράλειψη που συνδέεται αιτιωδώς με το θάνατο του ασθενούς και το ότι ο ασθενής απεβίωσε λόγω επιπλοκών παρανόμως επιλεγείσας θεραπευτικής μεθόδου.
Ιστορικό υπόθεσης
Ο Σ. Δ. αντιναύαρχος σε αποστρατεία, σύζυγος της πρώτης αναιρεσίβλητης και πατέρας του δεύτερου και της τρίτης των αναιρεσιβλήτων, υποβλήθηκε στις 28.6.2005 σε αξονική τομογραφία Ο.Μ.Σ.Σ. στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 5.8.2005 ο Σ.Δ. υποβλήθηκε στο ίδιο Νοσοκομείο σε υπολογιστική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας, Στις 25.8.2005, ο ανωτέρω προσήλθε στην κλινική “____” και υποβλήθηκε σε εκλεκτική ψηφιακή αγγειογραφία αορτικού τόξου, αγγείων τραχήλου, εγκεφάλου, νεφρικών αρτηριών – κοιλιακής αορτής και κάτω άκρων, Την ίδια ημέρα, ο Σ.Δ. εισήλθε για νοσηλεία στη Θωρακοχειρουργική Κλινική του ____ Νοσοκομείου Αθηνών με αιτία εισόδου: «ανεύρυσμα θωρακικής και κοιλιακής αορτής». Αφού δε διενεργήθηκε σ΄ αυτόν αγγειογραφικός έλεγχος, εξήλθε την επόμενη (26.8.2005) «σε καλή κατάσταση λαβών οδηγίες». Στις 13.9.2005 ο ασθενής υποβλήθηκε σε εξετάσεις στο Εργαστήριο Αναπνευστικής Λειτουργίας του ίδιου Νοσοκομείου, από τις οποίες διαπιστώθηκε: «Σπυρομετρία εντός φυσιολογικών – Κλινικώς ουδέν – Δύναται να χειρουργηθεί» Στις 27.9.2005 ο ασθενής εισήλθε στο ίδιο Νοσοκομείο με αιτία εισόδου «ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής» ακολούθησε προεγχειρητικός έλεγχος και στις 29.9.2005 εγχείρηση για: «Υπονεφρικό Ανεύρυσμα Κοιλιακής Αορτής, Σακκοειδές, Αορτο–άμφω- λαγόνιος παράκαμψη (μόσχευμα 18-9 mm)» με χειρουργό τον πιο πάνω ιατρό. Ο ασθενής μεταφέρθη διασωληνωμένος στην ΜΕΘ» για μετεγχειρητική υποστήριξη.
Κατά την είσοδό του στη ΜΕΘ ήταν διασωληνωμένος σε καταστολή και τέθηκε σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Ήταν αιμοδυναμικά σταθερός με καλή διούρηση και ψηλαφητές σφίξεις στα κάτω άκρα. Μετά από 5 ώρες περίπου αφυπνίσθηκε και αποδιασωληνώθηκε. Ήταν αιμοδυναμικά και αναπνευστικά σταθερός με άριστο επίπεδο επικοινωνίας. Λίγη ώρα μετά την αποδιασωλήνωση ανέφερε αιμωδία και έλλειψη αισθητικότητας στα κάτω άκρα και κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε απουσία κινητικότητας σε αυτά. Έγινε επειγόντως CT με σκιαγραφικό στην περιοχή του μοσχεύματος, όπου διαπιστώθηκε θρόμβωση. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου και τοποθετήθηκε μασχαλομηριαίο μόσχευμα. Η επέμβαση διήρκεσε περίπου τρεις ώρες. Μετά την έξοδό του από το χειρουργείο μεταφέρθηκε και πάλι στη ΜΕΘ διασωληνωμένος, σε καταστολή, αιμοδυναμικά σταθερός με ικανοποιητική διούρηση αλλά με σκούρα ούρα λόγω ραβδομυόλυσης που υπήρχε ένεκα της προηγηθείσας ισχαιμίας των κάτω άκρων. Παρά την άφθονη χορήγηση και τη συνέχιση της καλής διούρησης παρουσίασε υπόταση και χρειάστηκε η έναρξη αγγειοσυσπαστικών ινοτρόπων στάγδην ενδοφλεβίως. Κατά τις επόμενες ώρες παρουσίασε μείωση της διούρησης οπότε και χορηγήθηκαν μαννιτόλη και διουρητικά με καλή ανταπόκριση. Παρά τις προσπάθειες αναζωογόνησης αυτή δεν κατέστη δυνατή. Ο ασθενής απεβίωσε στις 10.15 π.μ., στις 9/10/2005.
Κρίση του Πρωτοδικείου
Οι αναιρεσίβλητοι προέβαλαν ότι ο θάνατος του συζύγου και πατέρα τους προκάλεσε σε αυτούς αφόρητο ψυχικό άλγος, αφού η ζωή τους ήταν αρμονική, με κατανόηση και πολλή αγάπη, ότι ο θανών εργάστηκε με ζήλο στο Πολεμικό Ναυτικό, ανταποκρινόταν πάντοτε στις οικονομικές υποχρεώσεις του και στις ανάγκες της οικογένειας και λάτρευε τα παιδιά του, τα οποία στήριζε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Ζήτησαν δε, προς αποκατάσταση της τεράστιας ψυχικής οδύνης που υπέστησαν, αφενός μεν να καταβάλει το Ελληνικό Δημόσιο σε καθέναν τους, το ποσό των 50.000,00 ευρώ, με απόφαση η οποία θα κηρυχθεί προσωρινώς εκτελεστή, αφετέρου δε να αναγνωριστεί ότι οφείλει σε καθέναν το ποσό 300.000,00 ευρώ, εντόκως από την επίδοση της αγωγής. Η αγωγή απορρίφθηκε με την 18895/2009 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών με την αιτιολογία ότι από κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν αποδείχθηκε ότι έλαβαν χώρα παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των ιατρών του _____ Νοσοκομείου Αθηνών κατά τη διαχείριση του ένδικου περιστατικού και ως εκ τούτου, δεν θεμελιώνεται αποζημιωτική ευθύνη του Δημοσίου κατ΄ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ έναντι των αναιρεσιβλήτων.
Κρίση του Εφετείου
Το Εφετείο αφού έλαβε υπόψη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επήλθε ο θάνατος, την ηλικία του θανόντος (75 ετών), την πριν από την εγχείριση κατάσταση της υγείας του, την αμέλεια (το βαθμό πταίσματος) του προστηθέντος ιατρού ως προς το διαπραχθέν από τον ίδιο ιατρικό σφάλμα, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των εναγόντων, ιδίως δε ότι ο θανών ήταν αντιναύαρχος εν αποστρατεία, καθόρισε το ύψος της χρηματικής αυτής ικανοποίησης σε 200.000,00 ευρώ για τη χήρα του θανόντος και σε 100.000 ευρώ για κάθε τέκνο, εντόκως από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση, με επιτόκιο 6% ετησίως.
-
- Ψυχική Οδύνη
- Επιδικάσθηκε χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης
- 200.000 στην σύζυγο
- 100.000 σε κάθε τέκνο
Κρίση του ΣτΕ
Ο θεράπων ιατρός, κατά παράβαση νόμιμης υποχρέωσής του, παρέλειψε να ενημερώσει τον ασθενή ως προς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της θεραπευτικής μεθόδου που εφαρμόστηκε τελικώς σε σχέση με άλλες θεραπευτικές μεθόδους που υφίστανται για την ίδια ασθένεια, ώστε ο τελευταίος να παράσχει την έγκυρη συναίνεσή του για την επιλογή της, και ότι η παράνομη αυτή παράλειψη συνδεόταν αιτιωδώς με τον θάνατο του ανωτέρω, που επήλθε λόγω επιπλοκών της παρανόμως επιλεγείσας θεραπευτικής μεθόδου, και τούτο ανεξαρτήτως του ότι οι επιμέρους ιατρικές πράξεις του ανωτέρω ιατρού στο πλαίσιο της εφαρμοσθείσας θεραπευτικής αυτής μεθόδου διενεργήθηκαν σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Επομένως, τα περί του αντιθέτου προβαλλόμενα ότι δεν υφίσταται νόμιμη υποχρέωση του θεράποντος ιατρού να παρέχει την κατά τα ανωτέρω πλήρη ενημέρωση του ασθενούς και ότι η παράλειψη ενημέρωσης δεν μπορεί να αποτελέσει, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, πρόσφορη αιτία του θανάτου του ασθενούς πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα.
