Δυο μέρες πριν την επέτειο του χουντικού πραξικοπήματος, έφυγε από κοντά μας ο Χρήστος Ρεκλείτης, συνάδελφος μας που εργάζονταν στην Interamerican.
Αφιερώνουμε αυτή την ανακοίνωση σε αυτόν τον συνάδελφο του αντιδιχτατορικού αγώνα, τον συνάδελφο που δεν εξαργύρωσε τον αγώνα του.
Ο Χρήστος, που δεν ήθελε να μιλάει για τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστη από τους χουντικούς βασανιστές, στάθηκε όρθιος, δεν πούλησε τα ιδανικά, τις ιδέες και τους συντρόφους του και γι’ αυτό το λόγο συγκέντρωσε πάνω του όλη τη λύσσα των βασανιστών.
Ο Χρήστος γεννήθηκε το 1937. Παιδί μιας οικογένειας που διακρίθηκε για τους αγώνες και τις θυσίες της στην Αντίσταση, τον Εμφύλιο και τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο. Μετά τη στρατιωτική του θητεία στο «τάγμα ανεπιθύμητων» στο Καλπάκι το 1959-60, επέστρεψε στην Αθήνα και δραστηριοποιήθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και στο σωματείο των μπετατζήδων, δουλεύοντας τη μέρα στις οικοδομές και παρακολουθώντας το βράδυ το νυχτερινό γυμνάσιο.
Από το 1961 συμμετείχε στη «Συντονιστική Επιτροπή Εργαζομένων Φοιτητών, Σπουδαστών Τεχνικών Σχολών και Μαθητών Νυχτερινών Γυμνασίων» και το 1964 ανέλαβε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά στο βιομηχανικό τομέα της Αθήνας. Συμμετείχε στο Ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και το 1966 εκλέχτηκε οργανωτικός γραμματέας της οργάνωσης στο Πειραιά.
Μετά το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία, καθοδηγώντας τις πρώτες αντιστασιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων και των μαθητών. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ανέλαβε επικεφαλής της Οργάνωσης Αθήνας Νέων του Πατριωτικού Μετώπου, μέχρι τη σύλληψή του στις 12 Απρίλη του 1968 και τη μεταφορά του στο 505 Τάγμα πεζοναυτών στο Διόνυσο Αττικής, όπου βασανίστηκε άγρια επί 25 ημέρες. Τον μετέφεραν μισοπεθαμένο στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα. Τον πήραν ξανά στο Διόνυσο για να συνεχιστούν τα βασανιστήρια εκεί, αλλά και στη Γενική Ασφάλεια, από όπου μεταφέρθηκε ξανά στο 401.
Τον Μάρτιο του 1969 δικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο για παράβαση του Ν. 509. Μέχρι την αποφυλάκισή του με την αμνηστία τον Αύγουστο του 1973, πέρασε από τις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Κορυδαλλού. Εντάχτηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού από τις πρώτες μέρες νέας διάσπασης μολονότι την θεώρησε ολέθριο λάθος. Μετά την πτώση της διχτατορίας δραστηριοποιήθηκε στον εργατικό τομέα του κόμματος. Εργάστηκε για χρόνια στην Interamerican. Πρόεδρος του Συλλόγου των εργαζομένων της και μέλος του Γενικού Συμβούλιου της Ομοσπονδίας μας. Υπήρξε δραστήριο κομματικό στέλεχος της ΕΑΡ και του Συνασπισμού και ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς Νέας Σμύρνης.
Το 2011 αρνήθηκε να συμμετάσχει στην δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας δηλώνοντας: «Αρνούμαι να προσφέρω νομιμοποίηση στην οικονομική δικτατορία που εξυφαίνεται σε βάρος του λαού. Αρνούμαι τη μετάλλαξη της χώρας μας σ’ αυτό που ονομάζουμε «ασήμαντη» δημοκρατία».
Θα τον αποχαιρετήσουμε σήμερα στις 11 το πρωί στην Αγία Φωτεινή στην Νέα Σμύρνη.
Θα κλείσουμε με τα λόγια του, από το 1997 στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας μας, λόγια που αντηχούν επίκαιρα σήμερα:
«Πρέπει να είμαστε όλοι δίπλα στην Διοίκηση της Ομοσπονδίας γιατί μας περιμένουν δύσκολες μέρες συνάδελφοι. Όχι μόνο στον κλάδο μας, αλλά και στον κλάδο σας.
Η άποψή μου είναι ότι η Ομοσπονδία μας έχει ένα πάρα πολύ καλό όνομα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, και έχει την εκτίμηση και των εργαζομένων, και της άλλης πλευράς. Και ακόμα περισσότερο, μας χρειάζεται πολύ η Ομοσπονδία γιατί από εδώ και πέρα, μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Και μας περιμένουν δύσκολες μέρες και με αυτή και με όποια άλλη Κυβέρνηση. Και να μην έχουμε τώρα αυταπάτες.
Μέσα στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε, ετούτο εδώ το περίεργο σύστημα, όποια κυβέρνηση και να ήταν αυτά θα έκανε. Λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, αυτά θα έκανε. Και όποια θα έρθει, πάλι τα ίδια θα κάνει.
Είναι ένα σύστημα, όχι ανθρωπιστικό, ένα σύστημα κερδοσκοπικό, που παράγει όχι για να υπηρετήσει τον άνθρωπο, αλλά που παράγει για την αγορά. Εμπορεύματα παράγει, προϊόντα, όχι αγαθά. Τα ξέρουμε. Όλοι έχουμε μια πείρα.
Μας περιμένουν λοιπόν μέσα στην πορεία για ολοκλήρωση κλπ., μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε και πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να τις αντιμετωπίσουμε, είναι η ενότητά μας και η συσπείρωσή μας γύρω από τα συνδικαλιστικά μας όργανα.».
Καλό σου ταξίδι Χρήστο. Θα μας λείψει η αγωνιστικότητά σου, η συλλογικότητά σου, το χαμόγελό σου, οι ιδέες σου.
Συναδελφικά,
Η Σ.Ε.
.gif?rand=3262)
