.gif?rand=2185)
Ο αναγνώστης του I.D. Χάρης Βήττας, μας έστειλε ένα ποίημα του Βραζιλιάνου ποιητή και συγγραφέα Mario de Andrade, που δύσκολα θα βρεθούν κάποιοι να διαφωνήσουν με το περιεχόμενό του:
Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται, μία-μία και με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου Σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…ως το τέλος, Ικανοποιημένος και σε Ειρήνη με τη Συνείδησή μου και τους Αγαπημένους σου!
Θαυμάσιο το κείμενο που επιλέξατε για δημοσίευση. Επίκαιρο για όλον τον κόσμο, αλλά ειδικότερα για την πατρίδα μας αυτό τον καιρό.
Όμως τα χρόνια που πέρασαν και αυτά που έρχονται αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία που έξυπνα μας πέρασαν κολασμένα και νοσηρά μυαλά , παρά μόνον με επώδυνες επεμβάσεις και παρεμβάσεις. Με λίγα λόγια ένα ισχυρό ΣΟΚ. Η μέθοδος του φόβου για το αύριο.
Κάποτε χωρίς την αλματώδη σημερινή εξέλιξη οι άνθρωποι ζούσαν απλά παρά την φτώχεια τους. Τον χρόνο τον ξόδευαν για τον συνάνθρωπό τους. Υπήρχε χαμόγελο και αληθινή αγάπη και εκτίμηση. Ο χρόνος ήταν σύμμαχος και όχι ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥΣ. Πέρασαν τα χρόνια και ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί ότι ” οι καραμέλες κάποτε τελειώνουν”. Τις περισσότερες φορές δεν λογαριάζουμε τον χρόνο και τον αντιλαμβανόμαστε μόνο, όταν έχουμε ήδη κουραστεί τρέχοντας άσκοπα. Τα πάντα είναι θέμα προσωπικής μας αντίληψης.
Στο χέρι του καθένα μας είναι η όποια αλλαγή θέλουμε στην ζωή μας. Χρειάζεται κάποτε να πάρουμε αποφάσεις. Ίσως ήρθε η ώρα για αλλαγές με έργα και όχι με λόγια. Γιατί σίγουρα η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑ.
Με εκτίμηση
Αναστάσιος Π. ΤΑΦΙΔΗΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πολύ καλό κείμενο , πάρα πολύ καλό !
Δυστυχως οι αξεστοι σε αυτον τον πλανητη ειναι πολλοι περισσοτεροι…και εχουν και θεσεις ισχυος…μοναδικη λυση, νομιζω, η αποσταση απο οσα περισσοτερα γινεται….