Από τον Αριστείδη Παπανικόλα. Η Σύσταση Νομικού Προσώπου για την Eνιαία Eκπροσώπηση των Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών αποτελεί, ούτως ή άλλως, θετικό γεγονός. Η Ένωση Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών Ελλάδος (ΕΑΔΕ) όμως, αναλαμβάνει, κατά την άποψή μου, την τεράστια ευθύνη της μη αποτυχίας της. Ο λόγος είναι ότι η επιτυχία μιας τέτοιας κίνησης διαφαίνεται εξασφαλισμένη, όταν συσπειρώνει όλες τις μορφές διαμεσολάβησης και όταν υλοποιείται μετά από δοκιμαστική περίοδο δύο ετών, κάτι σαν περίοδο αρραβώνα δηλαδή, εντός του οποίου δοκιμάστηκαν οι αντοχές και υπήρξαν αποτελέσματα. Αντίθετα, η (απευκταία) αποτυχία μιας τέτοιας κίνησης θα αποδυναμώσει μακροχρόνια το χώρο και συνολικά και σε επίπεδο επιμέρους σωματείων και θα προσφέρει διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα σε τρίτους. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επαναλαμβάνω ότι η Διοίκηση της ΕΑΔΕ αναλαμβάνει την ευθύνη της μη αποτυχίας (που θα είναι καταστροφική), έναντι της, έστω και δύσκολης, φυσιολογικής και εξασφαλισμένης διαφαινόμενης επιτυχίας.
Η σημασία του εγχειρήματος όμως, δεν περιορίζεται στην ενιαία έκφραση και διεκδίκηση, αλλά σηματοδοτεί και την συγκρότηση ενός χώρου που ταλαιπωρήθηκε βάναυσα τις τελευταίες δεκαετίες από αλεξιπτωτιστές και περαστικούς, από τυχάρπαστους και ευκαιριακούς που, πολλές φορές με την συναίνεση ή/και την πριμοδότηση εταιρειών, συνέβαλαν αποφασιστικά στην μη αναγνώριση της αξίας του επαγγέλματος. Ένας χώρος που άρχισε να οριοθετείται, όταν για πρώτη φορά υπήρξε ειδική νομοθεσία το 1985 και ο νόμος 1569 έθετε τις αρχικές προϋποθέσεις άσκησης του επαγγέλματος και προχώρησε πολλά χρόνια μετά, όταν η εξειδικευμένη ανά κατηγορία διαμεσολάβησης εκπαίδευση και πιστοποίηση αποτέλεσαν αναγκαία τεκμήρια άσκησης του επαγγέλματος.
Δυστυχώς όμως την τελευταία τριετία, ο χώρος της διαμεσολάβησης δέχτηκε χτυπήματα εκ των έσω της ασφαλιστικής αγοράς, όταν εταιρείες και εποπτική αρχή (είτε λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε, είτε με δικαιολογία την κρίση) αποφάσισαν ότι για όλα τα προβλήματα της αγοράς ευθύνεται ο χώρος της διαμεσολάβησης και προέβησαν σε σειρά κινήσεων που έπλητταν τα συμφέροντα των διαμεσολαβητών. Η σύσταση λοιπόν της ΕΑΔΕ φαίνεται να αποτελεί φυσική εξέλιξη που βασίζεται σε τρεις άξονες, της άμυνας, της οργάνωσης και της κατοχύρωσης. Η διεκδίκηση, η ανάπτυξη, η εξέλιξη έπονται.
Έχοντας στο μυαλό μας όλα τα προηγούμενα προκαλεί εντύπωση η αρχή της ομοφωνίας των αποφάσεων, που διέπει την λειτουργία της ΕΑΔΕ. Είναι δείγμα ωριμότητας, ξεκάθαρων απόψεων και συνειδητών επιλογών. Με απλά λόγια δείχνουν να είναι σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν, για το τι θέλουν, για το προς τα πού βαδίζουν. Δείχνουν να ξέρουν τι τους ενώνει και τι, πιθανώς, τους χωρίζει, ως διαφορετικές εκφράσεις της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης. Δείχνουν να γνωρίζουν τα όρια τα εξωτερικά και τα εσωτερικά. Και αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο από όλα.
Η αρχή της ομοφωνίας των αποφάσεων, έναντι της αρχής της πλειοψηφίας, λειτουργεί εκ των προτέρων ως μήνυμα ενότητας και εξασφαλίζει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι κάθε συνομιλητή, που εξουσιοδοτείται, είτε με βάση την αρχή της πλειοψηφίας, είτε ως διορισμένη Αρχή. Παράλληλα, η αρχή της ομοφωνίας δεσμεύει τους συμμετέχοντες σε τέτοιο βαθμό, που αποκλείει συνδικαλιστικά τερτίπια, πρωθύστερες αποφάσεις και πισωγυρίσματα. Η αρχή της ομοφωνίας δυναμώνει το σύνολο και παράλληλα αυξάνει τις ευθύνες κάθε πλευράς που γνωρίζει ότι μια διαφοροποίηση αφαιρεί την απόφαση από το σύνολο. Είναι μεγάλο το βάρος που αναλαμβάνουν οι κ.κ. Ραφαηλίδης, Αποστολόπουλος, Καραβίας και Γαβαλάκης και οι κυρίες Γρυπάρη και Λύχρου, αλλά αξίζει τον κόπο. Η Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση χρειάζεται επιτέλους ενωμένη, δυνατή, ξεκάθαρη φωνή. Η ίδρυση της ΕΑΔΕ και η αρχή της ομοφωνίας δείχνουν ότι την βρήκε.
