.gif?rand=6812)
Ουάσινγκτον. Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωινό το Γενάρη του 2007.
Ο βιολιστής αυτός έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 1 ώρα. Στο διάστημα αυτό περίπου 2.000 άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ’ οδόν για τη δουλειά τους.
Έπειτα από 3 λεπτά που ξεκίνησε να παίζει ο πρώτος που τον πρόσεξε ήταν ένας μεσήλικας. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.
Στα 4 λεπτά ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.
Στα 6 λεπτά ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.
Στα 10 λεπτά ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει το βιολιστή. Τελικά, η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.
Στα 45 λεπτά ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Σε αυτό το διάστημα μόνο 6 άνθρωποι είχαν σταματήσει για λίγο.
Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους (συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια).
Στη 1 ώρα τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού.
Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης. Κανείς δεν το ήξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο μέρες νωρίτερα ο ίδιος μουσικός είχε γεμίσει ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστόνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός.
Ο Τζόσουα Μπελ έπαιξε ινόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στο πλαίσιο ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η «Washington Post» για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων.
Το ερώτημα που προέκυψε:
ΣΕ ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;
Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα, πόσα άλλα πράγματα άραγε χάνουμε;
ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟ 99% ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ 1% ΠΟΥ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ
ειναι γαλουχημενος ο δυτικος ανθρωπος να μπαινει σε καλουπια για να πραξει αναλογα και μαλλον αυτο μας επηρεαζει σε περισσοτερους τομεις απο οσους νομιζουμε.