Τι σημαίνει ασφάλεια; Τι οδηγεί έναν καταναλωτή στην απόφαση να αγοράσει ένα ασφαλιστικό προϊόν; Τι είναι αυτό, που θα βοηθήσει στην ανύψωση της ασφαλιστικής συνείδησης του Έλληνα; Για ποιο πράγμα προσπαθεί, δεκαετίες τώρα, να πείσει τον καταναλωτή η ασφαλιστική αγορά; Ποια είναι (ακόμα και η νομική) υποχρέωση κάθε ασφαλιστικής εταιρείας; Ποιο είναι το μεγαλύτερο, σοβαρότερο και διεισδυτικότερο επιχείρημα κάθε ασφαλιστικού διαμεσολαβητή;
Μία και μόνη είναι η απάντηση, σε όλες αυτές (και άλλες τόσες), ερωτήσεις: Όταν θα συμβεί η ζημιά, όταν θα επέλθει ο κίνδυνος, ο ασφαλισμένος να αποζημιωθεί σωστά και έντιμα! Τίποτα άλλο, την έντιμη και σωστή αποζημίωση περιμένει κάθε καταναλωτής που εμπιστεύεται συνειδητά την ιδιωτική ασφαλιστική αγορά. Πολύ περισσότερο, τις εποχές αυτές που δεν εμπιστεύεται οτιδήποτε έχει σχέση με την κεντρική πολιτική σκηνή, με οριζόντιες, κάθετες ή διαγώνιες αποφάσεις της εξουσίας. Τώρα που δεν εμπιστεύεται πλέον, ούτε για το παρόν ούτε για το μέλλον, τα Ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, που διοικούνται ή χειραγωγούνται από ταχυδακτυλουργούς πολιτικούς.
Ως ασφαλιστική αγορά, δεν πρέπει να επιτρέψουμε το ιερό δικαίωμα της αποζημίωσης να εμπλακεί σε οποιασδήποτε μορφής χρηματοοικονομικά ή χρηματιστηριακά παιχνίδια. Προέχει ο Ασφαλισμένος και ο Παθών και έπεται η Ασφαλιστική Εταιρεία και ο Μέτοχος!
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ήδη, εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια, με αφορμή τα υπαρκτά και απολύτως σεβαστά προβλήματα του Επικουρικού, το θέμα των αποζημιώσεων έχει αποτελέσει αντικείμενο «διαπραγμάτευσης». Στην αρχή, σε σχέση με το θέμα του ύψους των ποσών που οι δικαστικές αποφάσεις επιδίκαζαν ως ψυχική οδύνη και ηθική βλάβη σε τρίτους. Τελικά, η νομοθετική ρύθμιση ψηφίστηκε και ελάφρυνε τις προβλέψεις των υποχρεώσεων του Επικουρικού. Αντίρρηση; Καμία, ένα απλό ερώτημα μόνο: γιατί μια οικογένεια θανόντος σε τροχαίο ατύχημα να έχει διαφορετική αντιμετώπιση, ανάλογα με το αν η υπόχρεη-υπαίτια εταιρεία βρίσκεται εν λειτουργία ή της έχει ανακληθεί η άδεια λειτουργίας; Παράλληλα όμως, νομοθετήθηκε και το περίφημο 80%. Το Επικουρικό εντάχθηκε στο Φιλικό Διακανονισμό, ώστε οι ζημιωθέντες των εταιρειών των οποίων ανακαλείται η άδεια λειτουργίας να αποζημιώνονται από τις εταιρείες στις οποίες είναι ασφαλισμένοι, αλλά με το συμβιβασμό ότι αποδέχονται να λάβουν το 80% της αποζημίωσης και ότι δεν θα στραφούν κατά του Επικουρικού για το υπόλοιπο 20%. Κούρεμα δεν λέγεται αυτό;
Στη συνέχεια, χωρίς όμως να έχει οριστικοποιηθεί μέχρι σήμερα, έχει επανειλημμένα δημοσιευθεί ότι επίκειται η πιλοτική μεταβίβαση, έναντι τιμήματος βέβαια, του πακέτου υποχρεώσεων που προέρχονται από την General Union, η άδεια της οποίας έχει ανακληθεί από το 2009 και το οποίο χειρίζεται σήμερα το Επικουρικό Κεφάλαιο, σε εξειδικευμένη εταιρεία του εξωτερικού. Σκοπός της κίνησης αυτής είναι η ελάφρυνση του Επικουρικού από τις μελλοντικές υποχρεώσεις του συγκεκριμένου χαρτοφυλακίου και αντίστοιχα, της εταιρείας που θα το αναλάβει, η ορθολογική διαχείριση με σκοπό να καταγράψει τελικό κέρδος με την ολοκλήρωση της καταβολής των αποζημιώσεων στους δικαιούχους. Κανόνας στις περιπτώσεις αυτές είναι η άμεση προσφορά ενός δελεαστικού ποσού στον κάθε δικαιούχο χωριστά, φυσικά μικρότερου από την πραγματική του ζημιά, με βασικό επιχείρημα τη μη περαιτέρω πολυετή ταλαιπωρία του με αβέβαιο αποτέλεσμα. Ουσιαστικά, προσφέρεται ένα κουρεμένο ποσό αποζημίωσης, το οποίο όμως είναι χειροπιαστό (κάλιο πέντε και στο χέρι…).
Τέλος, τα πρόσφατα δημοσιεύματα περί εκχωρήσεως των αποθεμάτων εκκρεμών ζημιών κλάδου οχημάτων της Εθνικής Ασφαλιστικής, σε αλλοδαπή επίσης εταιρεία, οδηγούν και πάλι σε σκέψεις και ανησυχίες (παρά τις πληροφορίες ότι μορφή δανεισμού είναι ότι η διαχείριση των ζημιών θα παραμείνει στους εργαζόμενους στην Εθνική Ασφαλιστική) ότι το τελικό ποσό των αποζημιώσεων θα διαμορφώνεται με έξωθεν κατευθυντήριες γραμμές ή με έσωθεν αποφάσεις, οι οποίες όμως θα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τη συμφωνία που θα έχει υπογραφεί.
Σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν υπεισέρχονται ή υπάρχει ο κίνδυνος να υπεισέλθουν κριτήρια αποζημιώσεων που διαταράσσουν την ευθεία γραμμή μεταξύ Ασφαλιστικής Εταιρείας και δικαιούχου αποζημίωσης. Μια ευθεία γραμμή, μια σχέση, που πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού στην ασφαλιστική αγορά. Φυσικά και τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά, ούτε οι αποζημιώσεις ήταν «άψογες», τα προηγούμενα χρόνια, τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό ακριβώς όμως, ήταν και το συγκριτικό πλεονέκτημα πληθώρας σωστών εταιρειών, έναντι των εταιρειών που «παζάρευαν» τις ζημιές.
Αν η έννοια της αποζημίωσης ενταχθεί σε χρηματοοικονομικά εργαλεία ή το «κούρεμά της» καταστεί σύνηθες φαινόμενο, τότε η αγορά θα έχει απολέσει ένα ακόμα από τα βασικά επιχειρήματά της για την προσέλκυση συνειδητοποιημένων πελατών, που τόσο έχει ανάγκη.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΓΝΩΜΗ!
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΣΑΝ ΚΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΜΕΝ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΔΕ ΕΚΤΑΣΗΣ ΣΕ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΥΣ.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΜΨΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΖΗΜΕΙΩΘΟΥΝ ΕΝΤΙΜΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΟΙ ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ ΤΩΝ “ΑΣΠΙΣ” ΚΑΙ “C.V.”