.gif?rand=7486)
Η εμπειρία του να τρέξεις έστω για μια φορά στη ζωή σου τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας είναι από μόνη της ένα μεγάλο σχολείο. Ένα σχολείο χωρίς καθηγητές και χωρίς ύλη. Χωρίς ανταγωνισμό. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Το μόνο εμπόδιο για να πετύχεις και να τερματίσεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και στο τέλος… μαθαίνεις πολλά. Για τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου αλλά και για τις αντοχές σου. Νους υγιής εν σώματι υγιεί.
του Νίκου Μωράκη
Αλλά πρέπει να προσέχεις. Το να τρέξεις 42.195 μέτρα δεν είναι αστείο. Δεν σηκώνει απερίσκεπτες αποφάσεις. Πρέπει να το πάρεις ζεστά, σοβαρά. Αλλιώς θα τραυματιστείς. Θα χάσεις την ουσία. Όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν αξιολόγησες σωστά τα κριτήρια, τον κίνδυνο. Αν δεν είσαι σχετικός με το άθλημα χρειάζεται τουλάχιστον 6 μήνες πριν να κάνεις προπονήσεις. Να μάθεις στο σώμα σου να αντέχει στις μεγάλες αποστάσεις. Να αποκτήσεις αντοχή. Τίποτα δεν κερδίζεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όλα χτίζονται σε βάθος χρόνου. Και στο τέλος αποκτούν άλλη αξία, μεγαλύτερη.
Φέτος, μετά από περίπου 5 χρόνια που συμμετείχα σε αγώνες δρόμου 5, 10 & 21 χιλιομέτρων αποφάσισα να τρέξω και εγώ τον κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Να κάνω την υπέρβαση! Τις προηγούμενες χρονιές φοβόμουν. Δεν θα ντραπώ να το πω. Κατά τη γνώμη μου αξιολογούσα σωστά τον κίνδυνο. Έτσι ήρθα σε επαφή με τη ΜΙΝΕΤΤΑ Running Team και τους ζήτησα να μπω στην ομάδα τους. Είχα ακούσει για τη συγκεκριμένη ομάδα. Γνώριζα ότι από το 2017 που έχουν ξεκινήσει να κατεβαίνουν σε αγώνες υπάρχει ένα πολύ δυνατό αγωνιστικό, ομαδικό κλίμα. Ένα κοινό πάθος στους αγώνες δρόμου. Και με δέχτηκαν με χαρά! Φέτος η ομάδα είχε 16 συμμετοχές για τον Μαραθώνιο και 58 για τον αγώνα δρόμου 5 χλμ.
Έτσι φορώντας τα χρώματα της MINETTA Running team ξύπνησα το πρωί της Κυριακής και κατευθύνθηκα στην πλατεία Συντάγματος όπου δεκάδες λεωφορεία γέμιζαν με αθλητές με προορισμό τον Μαραθώνα. 20.000 αθλητές από 110 χώρες. Απίστευτο. Μόνο και μόνο ότι συμμετείχα σε μια τέτοια γιορτή με γέμιζε ενέργεια. Περιέργεια για το τι έχω να συναντήσω.
Αφού κάναμε προθέρμανση & βραχήκαμε λίγο από την μπόρα, μπήκαμε στο block μας για να έρθει η σειρά μας. Στις 9.20 ήμασταν στη γραμμή εκκίνησης και… 3,2,1 καλή επιτυχία! Δεν υπήρχε ο ενθουσιασμός που είχα συναντήσει στα 5 και 10 χλμ. Λογικό. Όλοι ήξεραν τι τους περιμένει. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός όμως ότι όλοι ήταν ευδιάθετοι. Οι καιρικές συνθήκες – στην αρχή τουλάχιστον – ήταν ιδανικές για Μαραθώνιο.
Για να μη μακρηγορώ, μου πήρε 6 ώρες και 20 λεπτά να τερματίσω. Δεν το περίμενα. Η πρόκληση ήταν μεγάλη. Ίσως χρειαζόμουν καλύτερη προπόνηση. Έφτασα στο όριά μου. Ψυχολογικά αλλά και σωματικά. Δυο φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μια στα 25 χλμ. και άλλη μια στα 32. Και τις δύο φορές γιατί δεν άντεχα στην ιδέα ότι έχω να τρέξω άλλο τόσο. Αλλά δεν το έβαλα κάτω. Μίλησα με συναθλητές μου, έκανα τον απολογισμό μου, σταμάτησα να κάνω διατάσεις, περπάτησα… Στην κυριολεξία πείσμωσα. Τα τελευταία 2 χλμ. από το Δρομέα στο Hilton μέχρι τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο τα έβγαλα στον αυτόματο. Αλλά ο τερματισμός ήταν γλυκός. Το συναίσθημα απερίγραπτο. Το δέος που σε διακατέχει όταν εισέρχεσαι στο Παναθηναϊκό Στάδιο γεμάτο κόσμο σε συγκινεί. Σε επιβραβεύει. Τα ξεχνάς όλα! Σωματικούς πόνους, ψυχολογική κούραση…Όλα! Εξανεμίζονται.
Το να τρέξει κανείς τον Μαραθώνιο είναι ένα μάθημα. Ένα μάθημα που μπορεί να σου δώσει τα ερεθίσματα να γίνεις καλύτερος στον δικό σου κόσμο. Στη δουλειά σου. Στην οικογένειά σου. Στον εαυτό σου. Ο καθένας εκεί που έχει ανάγκη. Θα το ξανάκανα; Ευχαρίστως! Με καλύτερη προπόνηση όμως γιατί τώρα ξέρω τι με περιμένει. Αν και για να σας είμαι ειλικρινής η πρώτη φορά είναι πάντα μοναδική!
