Από τον Αριστείδη Παπανικόλα. Η Ασφαλιστική Αγορά διάβασε προσεκτικά τις νέες Ανάγκες που δημιουργούνται και αντέδρασε έγκαιρα. Πρώτιστο μέλημα σήμερα ενός απλού πολίτη είναι να έχει πρόσβαση σε νοσοκομείο, δημόσιο ή ιδιωτικό και μετά όλα τα άλλα. Αυτή την Ανάγκη καλύπτει μια νέα γενιά Ασφαλιστηρίων Νοσοκομειακής Περίθαλψης που με ελάχιστο κόστος προσφέρει σε όλους την παροχή αυτή, ανεξάρτητα αν έχουν Ταμείο Κοινωνικής Ασφάλισης ή όχι! Ασφαλιστές Ζωής και Πράκτορες σπεύσατε να εκμεταλλευτείτε αυτήν την τεράστια Αγορά, δεδομένουν ότι επι της ουσίας δε χρειάζεται να Πουληθεί…Αγοράζεται σχετικά εύκολα και γρήγορα…Μη αφήνετε κανένα Πελάτη χωρίς να τον ρωτάτε αν γνωρίζει κάποιο γνωστό του που πιθανόν να είναι άνεργος και ανασφάλιστος! Ο μέσος έλληνας, αφενός δεν αντέχει το κόστος ενός πλήρους ασφαλιστηρίου νοσοκομειακής περίθαλψης και αφετέρου πολλαπλασιάζονται οι ανασφάλιστοι, δηλαδή αυτοί που δεν έχουν ταμείο κοινωνικής ασφάλισης, άρα δεν έχουν πρόσβαση και στην δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη. Χθες μόλις, ανακοινώθηκε ότι οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι έφθασαν το 1.350.000 άτομα και θα πρέπει να προσθέσουμε όσους δεν είχαν μπει στον χώρο της εργασίας και να σκεφθούμε πόσα προστατευόμενα μέλη μιας οικογένειας θα βρεθούν ανασφάλιστα όταν χαθεί η ασφαλιστική κάλυψη των, άνεργων πλέον, πατέρα ή μητέρα. Πρακτικά, τα ασφαλιστήρια αυτά λειτουργούν ως εξής;
Αν κάποιος δεν έχει φορέα κοινωνικής ασφάλισης, τότε καλύπτεται με τις παροχές σαν να είχε φορέα, δηλαδή καλύπτονται όλα τα έξοδα νοσηλείας σε δημόσιο νοσοκομείο, με ανώτατο όριο τα ποσά που προβλέπονται στα «κλειστά ενοποιημένα νοσήλια-ΚΕΝ». Επιπλέον του παρέχεται η δυνατότητα αναβάθμισης της θέσης νοσηλείας του. Φυσικά ο πελάτης μπορεί να νοσηλευθεί και σε ιδιωτικό νοσοκομείο, αν το επιθυμεί, αλλά η ασφαλιστική εταιρεία υποχρεούται να καταβάλει μέχρι τα πιο πάνω ποσά και όχι τα (ανεξέλεγκτα πολλές φορές) νοσήλια που μπορεί να χρεώσει ένα ιδιωτικό νοσηλευτήριο. Συνεπώς, ένας άνεργος για τον οποίον έληξε τη περίοδος κάλυψης του κοινωνικού του φορέα, ένας νέος που δεν βρίσκει δουλειά ή οποιοσδήποτε άλλος, μπορεί να έχει τις ίδιες νοσοκομειακές παροχές, σαν να είχε φορέα κοινωνικής ασφάλισης, σαν να ήταν εργαζόμενος. Αυτό δεν είναι το πρώτο ζητούμενο;
Αν κάποιος έχει φορέα κοινωνικής ασφάλισης, τότε καλύπτεται με τον εξής τρόπο: Αν νοσηλευθεί σε δημόσιο νοσοκομείο, τότε η ασφαλιστική εταιρεία θα του καταβάλει ένα επίδομα ανά ημέρα νοσηλείας, αφού δεν θα επιβαρυνθεί τα νοσήλια. Αν πάλι νοσηλευθεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο, τότε η ασφαλιστική εταιρεία θα του καταβάλει ένα υπερβάλλον ποσοστό των πιο πάνω «κλειστών νοσηλίων¨, π.χ μέχρι το διπλάσιο ποσό από το ποσό συμμετοχής του ασφαλιστικού του φορέα. Ανάλογα με την εταιρεία παρέχονται, σε όλες τις περιπτώσεις και πρόσθετες καλύψεις για μικροεπεμβάσεις χωρίς νοσηλεία, για έξοδα επείγουσας μεταφοράς και για αμοιβές γιατρών ή για χημειοθεραπείες εκτός νοσοκομείου με βάση συγκεκριμένο πίνακα.
Τις δυο-τρεις προηγούμενες δεκαετίες, τα χρόνια της αφθονίας και της απερίσκεπτης χρήσης των αγαθών που μπορούσαμε να απολαμβάνουμε, όσοι είχαν ασφαλιστήρια νοσοκομειακής περίθαλψης σνόμπαραν επιδεικτικά τα δημόσια νοσοκομεία και έκαναν χρήση αποκλειστικά των παροχών του ασφαλιστηρίου τους στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Είναι γνωστό ότι, όσοι τύχαινε να νοσηλευτούν, δεν έκαναν ούτε δήλωση στον ασφαλιστικό τους φορέα γιατί αργούσε η εκκαθάριση, ώστε να αποζημιωθούν ταχύτερα από την ασφαλιστική εταιρεία, ακόμα και αν επιβαρυνότανε την απαλλαγή που προέβλεπε το ασφαλιστήριο. Στη συνέχεια, όταν οι ασφαλιστικές εταιρείες κατάλαβαν ότι πλήρωναν ποσά που θα μπορούσαν να είχαν γλυτώσει, αν ο ασφαλισμένος-πελάτης τους είχε φορέα κοινωνικής ασφάλισης, έδωσαν δελεαστικά κίνητρα να γίνεται παράλληλη χρήση και του κοινωνικού φορέα του ασφαλισμένου, γεγονός που απέδωσε ικανοποιητικά.
Τα ασφαλιστήρια αυτά δεν έχουν σκοπό να καλύπτουν τα λεγόμενα ξενοδοχειακά έξοδα των πολυτελών ιδιωτικών νοσηλευτηρίων, σκοπό έχουν να καλύψουν την βασική ανάγκη του κάθε πολίτη να έχει άμεση πρόσβαση σε παροχές νοσοκομειακής περίθαλψης, χωρίς το άγχος της ύπαρξης ή όχι κοινωνικού ασφαλιστικού φορέα. Και αυτό το πετυχαίνουν με ένα μικρό κόστος κοντά στα 400 ευρώ το χρόνο. Φυσικά, κάποιος μπορεί να επικαλεστεί την τυχόν μη ασφαλισιμότητα κάποιων ατόμων ή να σταθεί στον ρόλο της κοινωνικής ασφάλισης ή στις υποχρεώσεις του κράτους. Σωστά, μόνο που και η λεγόμενη κοινωνική ασφάλιση δεν ήταν δωρεάν, πληρώναμε και πληρώνουμε πολλαπλάσια χρήματα για να έχουμε πρόσβαση σε αυτήν και μάλιστα συνεχώς αυξάνεται η συμμετοχή των ασφαλισμένων. Ας δούμε λοιπόν την δυνατότητα που προσφέρουν σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τα ασφαλιστήρια αυτά και ας γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. Πιστεύω ότι και ο χώρος των διαμεσολαβούντων προσώπων δεν είναι αρκετά ενήμερος, γιατί αν ήταν μαζί με κάθε ασφαλιστήριο αυτοκινήτου θα είχαν πουλήσει και ένα τέτοιο ασφαλιστήριο, με μικρό κόστος και ουσιαστικές παροχές, σε όφελος και των πολιτών και της ασφαλιστικής αγοράς. Το απαιτούν οι δύσκολοι καιροί που ζούμε.
