Λόγω γενικότερου ενδιαφέροντος παραπέμπεται κατά τα άρθρα 563 παρ. 2 εδ. β’ Κ.Πολ.Δ. και 23 παρ. 2 εδ γ’, δ’ του οργανισμού των Δικαστηρίων (Ν. 1756/1988) στην Τακτική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, προκειμένου να κριθεί το νομικό ζήτημα, αν είναι συνταγματική η διάταξη του άρθρου 4 παρ. γ’ του Ν. 4092/2012, που περιορίζει ποσοτικά σε ορισμένο ποσοστό της πλήρους αποζημίωσης του παθόντος την ευθύνη του επικουρικού κεφαλαίου για σωματικές βλάβες.
Αποζημίωση επί Μονίμου Αναπηρίας (AK 931) – Επιδικάζεται άνευ σύνδεσής της με Περιουσιακή Ζημία
Για την πληρότητα του δικογράφου της αγωγής πρέπει να εκτίθενται συγκεκριμένα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια της αναπηρίας ή παραμόρφωσης, ο τρόπος με τον οποίο τέτοια συνέπεια αποκλείει ή περιορίζει την επαγγελματική, οικονομική ή κοινωνική εξέλιξη του παθόντος καθώς και ποια και πόση είναι η ζημία που αυτός παθαίνει εξαιτίας της αναπηρίας ή της παραμόρφωσής του. Για τον υπολογισμό της εξ ΑΚ 931 αποζημίωσης δεν έχουν εφαρμογή τα ισχύοντα επί αξιώσεως αποζημίωσης κατ΄ κατ΄άρθρ.ΑΚ 929 όπου το ύψος της θετικής και αποθετικής βλάβης του παθόντος μειώνεται κατά το ποσοστό της συνυπαιτιότητάς του, αφού, η χρηματική παροχή της πρώτης διατάξεως δεν αποτελεί αποζημίωση. Ενταύθα αναιρείται κατ΄άρ. 4 του άρθρ. 559 ΚΠολΔ
Εφετειακή απόφαση που απέρριψε το σχετικό εξ ΑΚ 931 κονδύλιο ως αόριστο.
Σχόλια – Παρατηρήσεις
Παραπέμπεται και πάλι στην Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου το ζήτημα της Αντισυνταγματικότητας και της αντίθεσης προς τις Κοινοτικές Οδηγίες, των διατάξεων του άρθρου 4 Ν.4092/2012 για το Επικουρικό Κεφάλαιο που αφορά εν προκειμένω τον ποσοτικό περιορισμό της ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου για αποζημίωση από σωματικές βλάβες. Επισημαίνουμε το γεγονός ότι οι εκδοθείσες αποφάσεις της Ολομελείας του Αρείου Πάγου 3 και 4 του 2017 αναφέρουν στο σκεπτικό τους «Περαιτέρω, με το τέταρτο άρθρο του Ν. 4092/2012, ο οποίος, σύμφωνα με το έβδομο άρθρο αυτού, ισχύει από τη δημοσίευση του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 220 τ. Α78.11.2012), εισήχθησαν περιορισμοί στις αποζημιώσεις που καταβάλλει το Επικουρικό Κεφάλαιο σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή ανάκλησης της άδειας λειτουργίας του, καθώς επίσης και περιορισμοί στο ύψος της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης.
Ειδικότερα, με το στοιχείο γ’ του άνω άρθρου, αντικαταστάθηκε η παρ.2 του άρθρου 19 του Π.Δ. 237/1986 και προβλέπεται πλέον, μεταξύ άλλων, α) ότι η αποζημίωση που καταβάλλει το Επικουρικό Κεφάλαιο για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης δεν μπορεί να υπερβεί το ποσό των έξι χιλιάδων (6.000) ευρώ για κάθε δικαιούχο και β) ότι η αποζημίωση, στην περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρίας, δεν καταβάλλεται ολόκληρη, αλλά με βάση τα ποσοστά που η διάταξη αυτή λεπτομερώς καθορίζει, κυμαινόμενα μεταξύ 70% έως 90%, μη δυνάμενη να υπερβεί κατ’ ανώτατο όριο το ποσό των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ….. Υπό τα δεδομένα αυτά οι προεκτεθείσες διατάξεις του Ν.4092/2012 είναι ανίσχυρες για τους ακόλουθους λόγους…..
Όπως επισημαίνεται και στο σχετικό άρθρο Γεωργίου Αμπατζή «Ερμηνευτική προσέγγιση της διάταξης μετά τις πρόσφατες αποφάσεις της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου (3, 4 και 5/2017» ΕΣυγκΔ 2017/146 «Ο Άρειος Πάγος με απόλυτη ομοφωνία, όχι συνήθη για τα νομολογιακά χρονικά αυτής της σύνθεσης, δέχθηκε ότι «…οι περιορισμοί τόσο στις αποζημιώσεις που καταβάλει το Επικουρικό Κεφάλαιο σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή ανάκλησης της άδειας λειτουργίας του όσο και στο θέμα της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης….είναι ανίσχυροι…».
Από τη γενικότητα της διατύπωσης αυτής, η οποία είναι κοινή στο σκεπτικό και των δύο πάρα πάνω αποφάσεων, προκύπτει με σαφήνεια ότι «το ανίσχυρο» δεν περιορίζεται μόνο στους ποσοτικούς περιορισμούς που ορίζει το άρθρο 4 του 4092/2012 για τη χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, αλλά αυτό ισχύει και για όλους τους ποσοτικούς περιορισμούς που προβλέπει ο νόμος αυτός. Η απολύτως τεκμηριωμένη και αναλυτική συλλογιστική αυτών των αποφάσεων στηρίζεται στην επίκληση των διατάξεων τόσο του ενωσιακού όσο και του συνταγματικού δικαίου, με τις οποίες διατάξεις έρχεται σε ευθεία αντίθεση οποιοσδήποτε ποσοτικός περιορισμός της οφειλόμενης από το ΕΚ αποζημίωσης.
Η συλλογιστική αυτή δημιουργεί ένα στεγανό ερμηνευτικό πλέγμα των διατάξεων υπερνομοθετικής ισχύος, όπως είναι το ενωσιακό και το συνταγματικό δίκαιο, τις οποίες ο κοινός νομοθέτης δεν δικαιούται να παραβιάσει ή να παραγνωρίσει. Συνεπώς η παραπομπή του ζητήματος που αφορά πλέον τον περιορισμό του Επικουρικού Κεφαλαίου για την αποζημίωση από σωματικές βλάβες και πάλι στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, που παρεμπιπτόντως έχει ήδη κριθεί από Ολομέλεια μπορεί να δικαιολογηθεί ότι επιβλήθηκε ΜΟΝΟ για την ασφάλεια του δικαίου.
2. Ορθά κρίθηκε ότι η εκ του ΑΚ 931 αξίωση δεν είναι αόριστος. Έτσι κατά λογική ακολουθία θα επαναφερθεί η αγωγή με κλήση κατά το αναιρετέο μέρος της αξίωσης εξ ΑΚ 931 στο Εφετείο. Ερωτάται πώς θα επιδικάσει το σχετικό κονδύλιο το Εφετείο, πέραν των ορίων ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου, που παραπέμφθηκε ως μείζον ζήτημα στην Ολομέλεια; Ο παθών θα πρέπει να περιμένει την απόφαση της Ολομελείας για να κριθεί οριστικά το κονδύλιο αυτό;
