Ένα απόγευμα ένας γηραιός Ινδιάνος Τσερόκι μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται στο εσωτερικό των ανθρώπων.
«Παιδί μου», του είπε, «όλοι μέσα μας έχουμε δύο λύκους που παλεύουν».
«Ο ένας είναι το κακό – ο θυμός, η ζήλια, ο φθόνος, η λύπη, η απληστία, η μετάνοια, η αλαζονεία, η αυτο-λύπηση, οι ενοχές, η κατωτερότητα, τα ψέμματα, η ψεύτικη υπερηφάνεια, η ανωτερότητα και το εγώ.
Ο άλλος είναι το καλό – η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η γαλήνη, η ταπεινότητα, η καλοσύνη, η κατανόηση, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η συμπόνοια και η πίστη».
Ο εγγονός σκέφτηκε για λίγο και μετά ρώτησε τον παππού του:
«Και ποιος λύκος νικάει στο τέλος;»
Και ο παππούς του απάντησε: «Αυτός που θρέφεις…».
.gif?rand=1367)
Η ανεπανάληπτη Σοφία των Ινδιάνων πήγαζε και πηγάζει από την “Ιθαγένειά” τους, την οποία βάλθηκαν -από πολλού χρόνου- να τους αποστερήσουν, κάποιοι επονομαζόμενοι “ιέρακες” …ως κακοί λύκοι.
Καλή αντίσταση! φίλοι μας (γνήσιοι Αμερικανοί) Ινδιάνοι.
Αγαπητέ μου Φίλιππε,
Ξέρεις ότι, σε τιμώ τόσο, που δεν διστάζω να ‘πώ και δημόσια την πολλαπλή υποχρέωση & εκτίμηση που σου οφείλω, πρωτίστως για την σπάνια ανθρωπιά σου, χωρίς -διόλου- να σε κολακεύω. Φρονώ πως, μια προσωπικότητα πρέπει να κρίνεται από λεπτομέρειες. Όμως είπαμε. Λογοκρισία στα πλαίσια του “Μέτρον άριστον”. Έχεις δίκαιο, βεβαίως, να “κόβεις” ευκολότερα σχόλια με ψευδώνυμο, εφ’ όσον μπορεί και ν’ αποδοθούν σε ‘σένα τον ίδιο. Εξ άλλου, όσοι σε ξέρουν γνωρίζουν ότι, δεν είσαι λήσμων και τιμάς τις Η.Π.Α. στον βαθμό που σου πρόσφεραν και ‘κείνες ως χώρα. Τώρα, επαναλαμβάνω το σχόλιό μου, πιο “μαλακό” και μπορείς να επιλέξεις ή το πρώτο επώνυμο ή αυτό ψευδώνυμο.
– Η ανεκτίμητη σοφία των Ινδιάνων, οφείλεται στην γνήσια “Ιθαγένειά” τους, και ζει -και θα ζει- σε πείσμα εκείνων, που επεδίωξαν να τους την αποστερήσουν.
Φίλιππα Μωράκη,…
Τελικά, δεν ήξερα πως είσαι …μέγας και σκληρός γκολτζής!
Αφού δεν ξέρω μπάλα.
Μή με βάζεις τερματοφύλακα και μάλιστα στα “πέναλτυ”.
Ανακωχή…
Υγ. … ώσπου να πάρεις έκπληξη