.gif?rand=4824)
Μια άλλη όψη του περίφημου «προγράμματος σωτηρίας των τραπεζών» διατύπωσε εύγλωττα σε άρθρο εφημερίδας ο Στέφανος Μάνος. Ο πάντα καυστικός πολιτικός δε διστάζει να κατονομάσει τα πράγματα αλλά και να δώσει τις δικές του εξηγήσεις για όσα πρωτοφανή συμβαίνουν στα οικονομικά της χώρας μας αυτόν τον καιρό. Διαβάστε και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα…
«Το πρόγραμμα σωτηρίας των τραπεζών είναι ένα πρόγραμμα σωτηρίας όχι της οικονομίας και των τραπεζών, αλλά του προϋπολογισμού και της κάλυψης των ελλειμμάτων. Είδα μια πρωτοφανή δήλωση του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας κ. Αράπογλου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ τόνισε ότι τα κεφάλαια που δίνει η Κυβέρνηση θα τα πάρουμε για να μην τη στεναχωρήσουμε!
Θέλουμε να κρύψουμε από τις Βρυξέλλες τα ελλείμματα και έχουμε μια νέα εξέλιξη στη δημιουργική λογιστική που βάζει μέσα και τις τράπεζες. Από εκεί και πέρα το πιο εύκολο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι το κράτος να κόψει δαπάνες, οι οποίες δεν έχουν αρχή και τέλος. Πριν λοιπόν αρχίζουμε να δανειζόμαστε και να δανειζόμαστε ουσιαστικά από το μέλλον, πρέπει να κάνουμε μια καλύτερη διαχείριση-μείωση των δαπανών.
Να σας θυμίσω ότι ο Πρωθυπουργός είχε δεσμευθεί πριν αναλάβει την πρωθυπουργία ότι θα περικόψει περί τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ από σπατάλες που κάνει το Δημόσιο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει και καμία πρόθεση να συμβεί.
Να σας φέρω και ένα σχετικό παράδειγμα. Στην Ελλάδα εργάζονται στο δημόσιο τομέα και στα φροντιστήρια περίπου 300.000 εκπαιδευτικοί και αντιστοιχούν στον καθένα περίπου 4 παιδιά, ενώ την ίδια ώρα στη Φινλανδία, που είναι υπόδειγμα στην εκπαίδευση παγκοσμίως, αντιστοιχεί ένας εκπαιδευτικός για κάθε 18 μαθητές. Και παρά το γεγονός αυτό, η Κυβέρνηση έχει στο πρόγραμμά της την πρόσληψη άλλων 6.000 εκπαιδευτικών. Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι χρήματα πεταμένα από το παράθυρο.
Πριν μιλήσουμε για επέκταση των ελλειμμάτων πρέπει να δούμε κονδύλι-κονδύλι, τι μπορούμε να περικόψουμε. Και κατά τη γνώμη μου, τα ποσά που μπορούμε να περιορίσουμε εύκολα μπορούν να φτάσουν το 2% του ΑΕΠ. Πριν αρχίσουμε λοιπόν να δανειζόμαστε -και όπως είπα προηγουμένως να δανειζόμαστε ουσιαστικά από το μέλλον- πρέπει να κάνουμε μια καλύτερη διαχείριση-μείωση των δαπανών, της σπατάλης, της κλοπής και, θα έλεγα, του διάχυτου κόστους. Θέλετε ένα παράδειγμα ακόμα;
Για να γίνει η μεταφορά ενός ακινήτου στην Κηφισιά, ένας συμβολαιογράφος παίρνει το λιγότερο 15.000 ευρώ για δουλειά 2 ωρών. Να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα που δημιουργούν τεράστια αύξηση του κόστους, ειδικά στις μεταφορές και ως εκ τούτου στα προϊόντα που μεταφέρονται.
Κάθε «παλαβομάρα» που κάνουμε ως κράτος έχει επίπτωση στο spread. Όταν ανέλαβε η Κυβέρνηση, ήταν 15 μονάδες βάσης, σήμερα είναι 160 μονάδες βάσης. Ο κίνδυνος, αν δε δείξουμε σύνεση, περιορισμό των ελλειμμάτων, περιορισμό του ισοζυγίου, είναι το spread να αυξηθεί περαιτέρω και, αν συμβεί αυτό, τότε η όποια στήριξη της πραγματικής οικονομίας θα εξανεμιστεί, αφού τα χρήματα που θα δοθούν θα φύγουν από την αύξηση του κόστους δανεισμού.
Μια επιτροπή σοφών μέσα σε 15 μέρες θα μπορούσε να βρει τα 5 δισ. ευρώ και αυτά να “φύγουν” από τη φορολογία και να ενισχυθεί η κατανάλωση».
Μήπως τελικά θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι θέσεις του Στέφανου Μάνου; Ακούει κανείς;
