Η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν έχει αρχίσει (πλην εξαιρέσεων) να προσαρμόζεται στη λογική ότι κάθε επαγγελματίας πρέπει να διαθέτει ασφαλιστήριο συμβόλαιο, που να καλύπτει την αστική του ευθύνη προς τρίτους, είτε αυτή αφορά στενά στην έννοια της επαγγελματικής ευθύνης, είτε στην έννοια της γενικής αστικής ευθύνης.
Οι πολυδαίδαλες οικονομικές σχέσεις και οι κάθε μορφής σύγχρονες κοινωνικές δραστηριότητες δημιουργούν «ευθύνες προς τρίτους», είτε είναι εύκολα ορατές, είτε όχι. Δεν νοείται λοιπόν ότι μπορεί να ασκούνται επαγγελματικές δραστηριότητες ή να παρέχονται υπηρεσίες, για τις οποίες δεν θα προαπαιτείται ασφαλιστήριο αστικής ευθύνης προς τρίτους.
Στο «φάκελο» έναρξης δραστηριότητας οποιασδήποτε επιχείρησης, ατομικής ή όχι, πέραν των λοιπών δικαιολογητικών θα πρέπει να περιλαμβάνεται και η σχετική βεβαίωση ασφάλισης. Αυτό πρέπει να είναι συλλογικό αίτημα και απαίτηση των φορέων διαμεσολάβησης και των ίδιων των ασφαλιστικών εταιρειών προς την Πολιτεία. Αυτό πρέπει να είναι και αίτημα των Επαγγελματικών Επιμελητηρίων, τα οποία θα δεχθούν βέβαια “παράπονα” από τα μέλη τους, αλλά είναι μια χρυσή, μοναδική ευκαιρία να τους εξηγήσουν για τους κινδύνους που διατρέχουν και την ευρύτατη έννοια της αστικής τους ευθύνης. Και αυτές, υπηρεσίες προς τα μέλη τους είναι!
Είναι γνωστές επίσης και αναμενόμενες οι αντιδράσεις που θα προκληθούν, από κάθε είδους λαϊκιστές και δήθεν προστάτες της κοινωνίας, αλλά αν μετράει κάποιος το περίφημο «δημόσιο συμφέρον», τότε αυτό πραγματικά εξυπηρετείται με την ύπαρξη ασφαλιστηρίων συμβολαίων και βλάπτεται με την έλλειψή τους. Άλλωστε, αυτή η ίδια η Πολιτεία επέβαλε την ύπαρξη ασφαλιστηρίων επαγγελματικής αστικής ευθύνης για τους Διαμεσολαβητές. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά το θέμα πρέπει να τεθεί άμεσα και να τίθεται συνεχώς μέχρι την πλήρη αποδοχή του. Είναι ντροπή να επιβάλλεται η υποχρεωτική ασφάλιση σε συγκεκριμένους τομείς, μόνο ως υποχρέωση εναρμόνισης της νομοθεσίας μας με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή.
Αφορμή για την επαναδιατύπωση των σκέψεων αυτών αποτέλεσε η απόφαση 3332/10-4-2013 του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Β 1505/20-6-2013 και αφορά (άρθρο 1) στην υποχρεωτικότητα της ασφάλισης ως προς την αστική ευθύνη του πλοιοκτήτη από απαιτήσεις επιβατών που έχουν αιτία ή αφορμή την απώλεια ζωής ή/και σωματική βλάβη ή/και απώλεια ή/ και ζημία πράγματος, που έλαβε χώρα πάνω σε πλοίο ή σχετίζεται άμεσα με την εκμετάλλευση πλοίου, για τα πλοία ολικής χωρητικότητας μικρότερης των 300 «Ο.Χ» («gross tonnage»), στις θαλάσσιες ενδομεταφορές.
Οι υποχρεωτικές καλύψεις (άρθρο 3) είναι:
– Για την απώλεια ζωής ή τη σωματική βλάβη επιβατών το ελάχιστο όριο της υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης ανέρχεται τουλάχιστον σε πενήντα χιλιάδες ευρώ (50.000 €) ανά επιβάτη και ανά συμβάν.
– Για την απώλεια ή ζημία πράγματος το ελάχιστο όριο της υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης ανέρχεται τουλάχιστον σε δύο χιλιάδες πεντακόσια ευρώ (2.500 €) ανά επιβάτη και ανά συμβάν.
– Το ελάχιστο όριο της υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης για απώλεια ζωής ή/και σωματική βλάβη ή/και υλικές ζημιές περισσότερων του ενός ατόμου ανέρχεται σε πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ (500.000 €) ανά συμβάν.
Ακολουθεί το ΦΕΚ 1505/Β/20-6-2013
[gview file=”https://www.insurancedaily.gr/upload/2013/09/fek_1505_epivates_ploiwn.pdf” height=”400px” width=”600px” save=”1″]
.gif?rand=3463)
Το άρθρο περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας.
Καμία πρωτοβουλία για την αναβάθμιση της ασφαλιστικής συνείδησης, καμία πρωτοβουλία για την υποχρεωτικότητα της ασφάλισης αστικής ευθύνης προς τρίτους για τους επαγγελματίες.
Φορείς της αγοράς, επιμελητήρια και λοιποί θα έπρεπε να κατευθύνουν τις εξελίξεις προς αυτό τον δρόμο.
Και όλα αυτά που μοναδικός κλάδος που υποχρεώνει την ασφάλιση των επαγγελματιών του ειναι ο ασφαλιστικός.
Ακόμη και για τους γιατρούς οπου μεγάλο μέρος πιά ειναι ασφαλισμένοι, δέν υπαρχει υποχρεωτικότητα στην ασφάλιση.