.gif?rand=7283)
Ψήφος διαμαρτυρίας, ψήφος οργής ή ψήφος σύγχυσης, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ακυβερνησία. Η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη για εκλογές, η χώρα βρισκόταν σε πίεση και αναταραχή, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και οι εκλογές προφανώς και δεν θα έλυναν ως δια μαγείας το πρόβλημα. Διότι έτσι είναι τα “αδιέξοδα”: Αδιέξοδα.. Και στα πολιτικά και ιδίως στα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα, τη λύση τη δίνουν οι ηγέτες όχι ο πληγωμένος λαός που τα υφίσταται. Για αυτό άλλωστε εκλέγει άλλους να κάνουν αυτή τη δουλειά.. Τότε δηλαδή, γιατί διεσύρθη ο κ. Γιώργος Παπανδρέου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, όταν πρότεινε τη λύση του δημοψηφίσματος; Τότε το κυρίαρχο επιχείρημα ήταν ότι “ο λαός δεν είναι σε θέση και δεν μπορεί να αποφασίζει σε τόσο κρίσιμες στιγμές”. Τώρα τι άλλαξε δηλαδή; Που να την βρει την σωστή απάντηση ο ταλαιπωρημένος και σαστισμένος λαός; Προφανώς και θα ψηφίσει αυτόν που θα του υποσχεθεί την ευτυχέστερη και όχι την ατυχέστερη επιλογή. Για αυτό και όσοι επέμεναν και πίεζαν για εκλογές φέρθηκαν ανεύθυνα, γι’ αυτό και όσοι άρπαξαν ψήφους υποσχόμενοι απαλλαγή απο το μνημόνιο, έδρασαν ανεύθυνα.
Η ιστορία θα δείξει αν ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή επέμενε και έφερε τη χώρα σε εκλογές στεκούμενος στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή μετά από ώριμη πολιτική σκέψη με γνώμονα το καλό του τόπου, ή υποκινούμενος από την ανθρώπινη ανάγκη να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις και να αναδειχθεί Πρωθυπουργός της χώρας…Προφανώς και δεν περίμενε τέτοια πτώση στο κόμμα του όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς, πώς ήταν δυνατόν ο λαός να ανοίξει την αγκάλη του πάλι στη Νέα Δημοκρατία, η οποία θεωρείται συνένοχος πρώτου βαθμού στην δημιουργία της πρωτοφανούς κρίσης χρέους που διανύουμε; Ο κ. Σαμαράς στην ουσία έπαιξε το χαρτί του “ολίγον έγκυος”, δηλαδή, προφανώς και δεν ζητούμε απόσυρση του μνημονίου και δεν διακινδυνεύουμε την έξοδο από το ευρώ, αλλά, βρε παιδί μου, όχι με αυτούς τους όρους, με “καλύτερους” – εδώ ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να βάλει την φαντασία του για να οραματιστεί το καλύτερο, γιατί πάντως, σαφές δεν το έκανε ο Πρόεδρος της Ν.Δ. Κάθε “διαπραγμάτευση” άλλωστε μπορεί να έχει πολλές διαβαθμίσεις, δηλαδή μπορεί κανείς να διεκδικήσει πολλά έως και ελάχιστα. Και εδώ είναι που μας αφήνει με κενό γνώσης η ΝΔ.
Το ίδιο χαρτί όμως, του “ολίγον έγκυος” έπαιξε και η Αριστερά του κ. Τσίπρα, και αυτή είχε καλύτερη τύχη. Διότι εξ’ -ιδεολογικού- ορισμού είχε την δυνατότητα να τα πει πιο “χύμα” και να αποπλανήσει στην ουσία, το λαό, υποσχόμενη να βγάλει το λαγό από το ημίψηλο. Διότι, αναρωτιέται κανείς, ποιόν άσσο κρύβει στο μανίκι του ο Σύριζα και υποσχέθηκε απαλλαγή από το μνημόνιο; Πώς θα καταφέρει ο κ. Τσίπρας αυτό που αγωνίζεται να καταφέρει όλη η Ευρώπη, αυτό το οποίο μελετούν και αναλύουν δεκάδες πολιτικοί επιστήμονες, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, κοινωνιολόγοι και ιστορικοί σε ολόκληρο τον πλανήτη; Δηλαδή την απαλλαγή από την ύφεση χωρίς σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή και άρα σκληρά μέτρα λιτότητας; Διότι δύο τινά συμβαίνουν εδώ: Ή η Αριστερά έχει μαγικές γνώσεις και γνωρίζει κάτι που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί, ή ο υπόλοιπος κόσμος απαρτίζεται από κακούς, πολύ κακούς ανθρώπους Έλληνες και ξένους, που μισούν την Ελλάδα μας και έχουν βάλει σκοπό να μας εξοντώσουν…
Η ψήφος προς τον Σύριζα ήταν περισσότερο ψήφος αντίδρασης και λιγότερο σαφή εντολή του λαού για την καταγγελία του μνημονίου.. Ο κόσμος ψήφισε “ενάντια στο δικομματισμό” και για να έχουν “φωνή” και τα μικρότερα κόμματα, και η ψήφος αυτή έλαβε διαστάσεις που θέτουν τη χώρα σε μεγαλύτερο αδιέξοδο από αυτό από το οποίο προσπαθούσε να βγει.
