…όταν τα πρώτα μελωδικά λόγια που σκόρπισαν στον αέρα ήταν «όμορφη και παράξενη πατρίδα…»,
…όταν λίγο πριν, η συγκινητική φωνή του Δημάρχου της Ύδρας είχε υπενθυμίσει ότι «δεν αξίζει στην Ελλάδα ο δρόμος που την έχουν οδηγήσει οι ανίκανοι…»,
…όταν οι νότες γεννιόντουσαν απευθείας από τα ακροδάχτυλα της όμορφης πιανίστριας και μέσω της ψυχής της, όχι του πιάνου, μας χάιδευαν,
…όταν η φωνή του προικισμένου τενόρου λάξευε το βράχο, που αντίκρυ μας αγέρωχος, μας θύμιζε πώς είναι να στέκεσαι όρθιος,
…όταν τα ηχοχρώματα, σα λιανοτράγουδα, πλημμύριζαν το γραφικό λιμάνι και μεθούσαν τους επισκέπτες,
…όταν οι ματιές στρέφονταν κλεφτά προς τον ουρανό κι έψαχναν το χάρτινο το φεγγαράκι,
…όταν όλοι οι στίχοι, ελληνικοί-αγγλικοί-γαλλικοί-ιταλικοί, έφθαναν στ’ αυτιά μας στη μια και μοναδική γλώσσα του «έρωτα εσύ…»,
τότε ένιωσα ότι όλα τα αποθέματα ήταν εκεί και ήταν άλλα! Ήταν τα αποθέματα ψυχής, τα αποθέματα ιστορίας, τα αποθέματα ευαισθησίας, τα αποθέματα αισιοδοξίας, τα αποθέματα τέχνης, τα αποθέματα κουλτούρας, τα αποθέματα νιότης, τα αποθέματα συνεργασίας. Τα πραγματικά αποθέματα.
Κι αυτά τα αποθέματα είναι ολόδικά μας και δεν εκχωρούνται!
N.K.
.gif?rand=3019)
