Προχθές είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, ύστερα από πρόσκληση της ΜΙΝΕΤΤΑ Ασφαλιστικής, την προβολή του κλασικού αριστουργήματος του Μπίλυ Γουάιλντερ Double Indemnity. Δεν ήταν όμως μια συνηθισμένη κινηματογραφική βραδιά — και σίγουρα όχι μια συνηθισμένη εταιρική εκδήλωση.
του Νίκου Μωράκη
Το κοινό της προβολής αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από ασφαλιστές, ανθρώπους δηλαδή που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις λεπτομέρειες, τις προκλήσεις και τα ηθικά διλήμματα του ασφαλιστικού κόσμου. Και γι’ αυτό ακριβώς, η επιλογή της συγκεκριμένης ταινίας δεν πέρασε απαρατήρητη.
Το Double Indemnity, ή όπως κυκλοφόρησε στα ελληνικά Κολασμένη Αγάπη ή Διπλή Ταυτότητα, βασίζεται σε ένα από τα πιο εμβληματικά σενάρια ασφαλιστικής απάτης στην ιστορία του σινεμά. Ένας ασφαλιστής, μια πελάτισσα, ένα συμβόλαιο ζωής με ρήτρα «διπλής αποζημίωσης», ένας φόνος που προσπαθεί να μοιάζει ατύχημα — και όλα αυτά μέσα από την ασπρόμαυρη αισθητική του φιλμ νουάρ, που καθόρισε είδη και εποχές.
Η ειρωνεία — και η ουσία — είναι ότι οι θεατές, γνώστες του αντικειμένου, δεν παρακολουθούσαν απλώς μια ταινία. Έβλεπαν στην οθόνη τον πυρήνα της δουλειάς τους, αλλά διαθλασμένο μέσα από την τέχνη και την υπερβολή. Η ταινία λειτούργησε όχι μόνο ως ψυχαγωγία, αλλά και ως μια άτυπη, κινηματογραφική ανασκόπηση πάνω στην ηθική, τις παγίδες και την πολυπλοκότητα του ασφαλιστικού επαγγέλματος.
Σε μια εποχή που το “εταιρικό event” σημαίνει συχνά επαναλαμβανόμενες φόρμες και προβλέψιμο περιεχόμενο, μια τέτοια προβολή ανοίγει χώρο για σκέψη, χιούμορ και — γιατί όχι — αυτοπαρατήρηση.
Και τελικά, αυτό ίσως να είναι το πιο ουσιαστικό κέρδος μιας εταιρικής βραδιάς.
.gif?rand=4248)
