Για την περίοδο που διήρκεσε η καραντίνα λόγω Covid-19 θα γραφτούν πολλά επιστημονικά και όχι μόνο, βιβλία. Θα καταρτιστούν μελέτες και θα αναλυθεί η ψυχολογία της μάζας για το πώς αντέδρασε με real life examples, όταν καταλύθηκε νομοθετικά το δικαίωμα της ελευθερίας στην κίνηση. Στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.
γράφει ο Νίκος Μωράκης (ΑΜ #75)
Μέσα από αυτήν τη δοκιμασία που ζήσαμε όλοι μας εκτιμήσαμε τρία πράγματα:
- Την αξία της υγείας – το πόσο σημαντικό είναι να διατηρείται κανείς ψυχικά και σωματικά υγιής.
- Την αξία του να έχει ο καθένας το προσωπικό – οικογενειακό του χώρο, μέσα στον οποίο να μπορεί να προστατευτεί, να εκφραστεί, να ξεκουραστεί.
- Τη σημασία της ατομικής του ευθύνης. Την υποχρέωσή του να φροντίζει ο ίδιος για τις ανάγκες του, για το μέλλον του, με την όποια βοήθεια μπορεί να του παρέχει η πολιτεία.
Γεγονός είναι ότι όταν η πολιτεία ζήτησε από τον πολίτη να λειτουργήσει υπεύθυνα, εκείνος ανταποκρίθηκε. Έπραξε ώριμα διευκολύνοντας με τη στάση και τη συμπεριφορά του το έργο της Πολιτικής Προστασίας και του ΕΣΥ.
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι στην κοινωνία μας υπάρχει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης. Υπήρχε και παλιότερα ή ευδοκίμησε μέσα από την οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώσαμε τα τελευταία 10 χρόνια; Μάλλον γαλουχηθήκαμε. Η ανασφάλεια «επιβίωσης» που έζησε ο Έλληνας τον ώθησε να στηριχθεί στα πόδια του. Να πάρει στα χέρια του το μέλλον του και να φροντίσει μόνος του για τις ανάγκες του, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανένα. Ειδικά από το κράτος που κατά το παρελθόν τον είχε… καλομάθει, που τον… φρόντιζε ανιδιοτελώς, που προπαγάνδιζε ότι θα τον έχει στα «πούπουλα» για πάντα, χωρίς επιπτώσεις.
Μέσα από τη 10ετή κρίση ο Έλληνας έμαθε από τα λάθη του. Εκπαιδεύτηκε ίσως και εν αγνοία του να είναι πλέον περισσότερο προσεκτικός.
