.gif?rand=798)
Γράφει ο Ι. Δρουλιας, Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Επαγγελματιών Ασφαλιστών Ελλάδος: Παραλαμβάνοντας το χριστουγεννιάτικο δώρο μου από τον Πρόεδρο του ομίλου Ιντερσαλόνικα και φίλο μου πάνω από 30 χρόνια, Μελά Γιαννιώτη, σκέφτηκα ότι μέσα σε αυτήν την οικονομική κρίση διαπιστώνουμε το μεγαλείο του Έλληνα που με τη σκέψη της αλληλεγγύης συμμετέχει σε κινήσεις βοήθειας συνανθρώπων μας που βρέθηκαν σε ανάγκη και απόγνωση. Αυτό διαπιστώνεται από την προσφορά των συνανθρώπων μας μέσω των super market και από τον όμιλο Ιντερσαλόνικα για την υποστήριξη και προμήθεια των συσσιτίων.
Είναι απαραίτητο για λόγους εταιρικής κοινωνικής ευθύνης ως αποδέκτης δέματος τροφών και μελιού να προβάλω την προσφορά του Μελά Γιαννιώτη Προέδρου του ομίλου Ιντερσαλόνικα που πέραν του ότι με εντυπωσίασε, με υποχρεώνει να αναφερθώ στην πορεία του και στη μεγάλη αυτή προσφορά και να ζητήσω εάν θεωρείτε ότι είναι σκόπιμο να προβληθεί μέσω του περιοδικού σας.
Γνωρίζω πώς και από που ξεκίνησε ο Μελάς Γιαννιώτης την πορεία του στον ασφαλιστικό χώρο, όπως και αυτός γνωρίζει τη δική μου.
Ομολογώ ότι δεν θα μπορούσα να φαντασθώ ποτέ ότι εκείνος ο ανήσυχος νέος από την ορεινή Βλάστη Κοζάνης, όπου πήγα και την γνώρισα επιτόπια, θα έφτανε στην κρισιμότερη εποχή για την χώρα μας, όπως την ζούμε όλοι μας σήμερα, να αναδειχθεί σε αληθή και έμπρακτο υποστηρικτή και χορηγό τόνων ζυμαρικών και άλλων τροφών δικής του ορεινής παραγωγής (πατάτες, φασόλια, σιτάρια, άλευρα, αρωματικά φυτά, μελισσοκομικά κ.λπ.), για την ενίσχυση των συσσιτίων στην Αθήνα, Κεντρική και Βόρεια Ελλάδα!
Ούτε μπορούσα να φαντασθώ ότι στις ημέρες των Χριστουγέννων 2011, που περάσαμε με κρύα και παγωνιές, θα είχε την πρόνοια να στείλει χίλια δέματα τροφών και μελιού σε όλο το Προσωπικό των Επιχειρήσεων του στην Ελλάδα και σε πολύ παλαιούς φίλους του, ένα των οποίων έστειλε και σε μένα.
Αν αυτές οι πράξεις του δεν είναι και δεν συνιστούν την έμπρακτη έκφραση και υλοποίηση της πολυπροβαλλόμενης από άλλους και πολλούς «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» στον τόπο και στην χώρα μας, τότε ποιο και τι άλλο είναι και μπορεί να θεωρηθεί στις παρούσες δύσκολες εποχές ως εταιρική κοινωνική ευθύνη;
Γνωρίζω ότι θα προσκρούσω στην μετριοφροσύνη του, αλλά η μακρόχρονη εμπειρία μου στα κοινά του χώρου και της χώρας μου επιβάλλει να το πράξω. Κάποτε και ιδιαίτερα σήμερα, οφείλουμε όλοι να αναγνωρίζουμε αξίες του τόπου μας και για τον τόπο μας, ώστε να ελπίζουμε ότι θα τις έχουμε και στο μέλλον, όπως τις είχαμε και στο καλό παρελθόν, δια σωρείας Δωρητών και Ευεργετών.
Και να θυμόμαστε ότι τα συσσίτια δεν είναι λύση, μπορεί όμως να είναι σημάδι ζωής.
Ι. Δρούλιας
