.gif?rand=7734)
Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερες εταιρείες λαμβάνουν αποφάσεις και προχωρούν σε μεταστεγάσεις γραφείων ζωής ή ακόμα και σε συγχωνεύσεις. Οι μεταστεγάσεις αυτές δεν γίνονται πλέον σε μικρότερα και οικονομικότερα γραφεία, αλλά σε ιδιόκτητα, αναξιοποίητα ίσως, γραφεία ή/και στα κεντρικά γραφεία των εταιρειών.
Το θέμα βέβαια δεν είναι καινούργιο, εδώ και πολλά χρόνια έχει ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με το κόστος του agency έναντι του πρακτορειακού δικτύου και των συνολικών εξόδων πρόσκτησης εργασιών, στο ένα ή το άλλο δίκτυο. Υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν διαχρονικά αντίθετες απόψεις, καθόλα σεβαστές και η κάθε εταιρεία προσέγγιζε το θέμα με τα δικά της κριτήρια και ελάμβανε τις αντίστοιχες αποφάσεις, που ικανοποιούσαν τη δική της στρατηγική και το δικό της προφίλ.
Σήμερα όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Πιεζόμενες οι εταιρείες από χίλιες πλευρές, δεν συγκρίνουν πλέον κόστη δικτύων και δεν εγκλωβίζονται στις παραδοσιακές τους δομές, αλλά αναζητούν επειγόντως λύσεις. Στο πλαίσιο αυτό πολλές εταιρείες μαζεύουν, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, πολλά γραφεία ζωής σε δικούς τους ενιαίους χώρους, αποβλέποντας, όχι μόνο στην εξοικονόμηση ενοικίων και λοιπών εξόδων, αλλά και στη δημιουργία πρόσθετων οικονομιών κλίμακος, λόγω και των ήδη υπαρχουσών υποδομών.
Η κίνηση αυτή αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τους Διευθυντές των γραφείων που μεταστεγάζονται, ανάλογα με τα προϋπάρχοντα οικονομικά και παραγωγικά δεδομένα του κάθε γραφείου, τη δυναμική του και τις προοπτικές του. Για πολλά «κόκκινα» γραφεία η λύση αυτή είναι η καλύτερη δυνατή, αφού αφενός γλιτώνουν τον κίνδυνο του κλεισίματος και αφετέρου μειώνουν δραστικά το δείκτη εξόδων τους. Τα γραφεία αυτά είχαν εξαντλήσει τη δυνατότητα περαιτέρω μείωσης των εξόδων τους, αφού είχαν παραμείνει με τα ανελαστικά τους έξοδα και ελπίζανε στην αύξηση της παραγωγής, η οποία όμως δεν έρχεται…
Υπάρχουν όμως και άλλα γραφεία, λίγα ίσως, που και μέσα στην κρίση προοδεύουν, δημιουργούν νέους συνεργάτες και νέες παραγωγές, φέρνουν έσοδα. Ακόμα και αν σε κάποια στιγμή «έκαναν κοιλιά», δεν έπαψαν ποτέ να παράγουν, δεν έπαψαν ποτέ να είναι «σχολεία». Τα γραφεία αυτά δεν μπορεί να εντάσσονται σε γενικότερες αποφάσεις, δεν μπορεί να θυσιάζονται, να καίγονται μαζί με τα ξερά. Η μεταστέγαση και των γραφείων αυτών σε ενιαίους εταιρικούς χώρους είναι πιθανόν να ανακόψει τη δυναμική τους και να καλλιεργήσει ένα αίσθημα ισοπέδωσης.
Κατηγορούμε τους πολιτικούς για τις οριζόντιες αποφάσεις τους, για τις απρόσωπες προσεγγίσεις τους, για τις οικονομίστικες πολιτικές τους. Αντίθετα, από τους managers των εταιρειών αναμένουμε εστιασμένες κινήσεις, προσωπικές προσεγγίσεις, αναπτυξιακές πολιτικές.
