Οι Διαμεσολαβούντες και η “Evima”!

Αμέσως μετά το κλείσιμο της EVIMA άρχισαν οι γνωστές ανταλλαγές απόψεων (όχι με τον ευπρεπέστερο τρόπο) για τον ρόλο των Διαμεσολαβούντων, την ευθύνη τους έναντι των πελατών και τους……απατεώνες που για μια ακόμα φορά τα άρπαξαν από τους πελάτες, αλλά και για τα χρέη τους στην Ασφαλιστική Εταιρεία, που θα επωφεληθούν. Πολλοί παρασύρονται στον διάλογο αυτό, βλέπουμε άρθρα περί ευθύνης των διαμεσολαβούντων, αλλά δυστυχώς και αλληλοκατηγορίες ανάμεσα σε διαμεσολαβητές. Δεν είναι η πρώτη φορά, ελπίζω όμως να είναι η τελευταία, γιατί κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, ότι είναι εύκολο και επικοινωνιακό να ρίχνουμε το μπαλάκι στους άλλους, αλλά πρέπει να προσέχουμε γιατί οι «άλλοι» μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι! Προσεγγίζουμε προσεκτικά το θέμα των διαμεσολαβούντων, γιατί νομίζουμε ότι παρουσιάζονται δύο σημαντικές ιδιαιτερότητες. Καταρχήν η EVIMA, ανεξάρτητα από την προέλευση και την διαδρομή της που αναλύσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, ήταν από τις πρώτες εταιρείες που καθιέρωσαν το «πληρώνω-τυπώνω», δηλαδή πρώτα έφθαναν τα ασφάλιστρα στην εταιρεία (μετρητά, e-banking, ταχυπληρωμή κ.λπ.) και μετά τυπωνόταν, εκδιδόταν σωστότερα, το ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Η διαδικασία αυτή δημιουργούσε ρευστότητα στην εταιρεία, δεν δημιουργούσε «ανείσπρακτα» από πλευράς διαμεσολαβούντων και δεν είχε χρηματοοικονομικά κόστη. Αν πλήρωνε Αποζημιώσεις είναι ένα άλλο θέμα το οποίο απαιτεί διερεύνηση απο τις Αρχές. Συνεπώς, όταν αφαιρέθηκε η άδεια λειτουργίας οι Διαμεσολαβούντες βρέθηκαν να έχουν ουσιαστικά προπληρώσει τα ασφάλιστρα των πελατών τους, είτε έχοντάς τα εισπράξει από αυτούς, είτε όχι. Και στις δύο περιπτώσεις η ζημιά τεράστια.

Διαβάστε Επίσης

Σώστε την ουσία της Επανεκπαίδευσης …και τα προσχήματα

Feb 23, 2015 - Updated on Mar 14, 2017

Η Απόφαση της ΤτΕ περί Εξέτασης Αιτιάσεων από Διαμεσολαβητές

Feb 2, 2015 - Updated on Feb 4, 2015

Αν τα είχαν εισπράξει ο πελάτης θα τους πει ξεκάθαρα: «εγώ εσένα εμπιστεύθηκα, σε πλήρωσα, φρόντισε με τα λεφτά αυτά να βρεθώ ασφαλισμένος σε άλλη εταιρεία». Αν δεν το κάνει ο διαμεσολαβητής, πληρώνοντας o ίδιος, έχασε τον πελάτη για πάντα, κι αν είναι σε μικρή τοπική κοινωνία, έχασε και όλο τον περίγυρο. Αν πάλι δεν τα είχε εισπράξει αλλά τα είχε βάλει από την τσέπη του, ώστε να εκδοθεί το συμβόλαιο και να το παραδώσει στον πελάτη εισπράττοντας τα ασφάλιστρα, τότε ο πελάτης για να τον πληρώσει περιμένει να παραλάβει συμβόλαιο άλλης εταιρείας. Οι συγκεκριμένοι διαμεσολαβητές χαμένοι σε κάθε περίπτωση. Το «άνοιγμα» που σε προηγούμενες περιπτώσεις υπήρχε μεταξύ ασφαλιστικής εταιρείας και διαμεσολαβητή, συνήθως σε βάρος της εταιρείας, στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει μετακινηθεί μεταξύ διαμεσολαβητή και πελάτη, σε βάρος του διαμεσολαβητή.

Εδώ κατατίθεται από πολλούς μια ένσταση: ας επέλεγε ο διαμεσολαβητής πιο αξιόπιστη εταιρεία, ας πρόσεχε με ποιους συνεργαζότανε. Ωραίο ακούγεται, αλλά δυστυχώς είναι κατά την άποψή μου εξόχως επικίνδυνη τοποθέτηση. Στην Ελλάδα υπάρχουν (ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι άλλο θέμα) δύο κατηγορίες ασφαλιστικών εταιρειών: α) αυτές που νομίμως λειτουργούν με την άδεια και υπό την εποπτεία των αρμόδιων αρχών και β) αυτές που παρανόμως λειτουργούν, δεν έχουν άδεια, δηλαδή τις εταιρείες φαντάσματα, όπως η πρόσφατη περίπτωση που αποκαλύφθηκε, που ασφάλιζε κυρίως ταξί. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία, δεν υπάρχει κλίμακα αξιολόγησης αντίστοιχη με των τραπεζών, δεν υπάρχει φορέας στον οποίον μπορεί να απευθυνθεί κάποιος, πελάτης ή διαμεσολαβητής, ώστε να πληροφορηθεί για την φερεγγυότητα μιας ασφαλιστικής εταιρείας. Είναι άσπρο-μαύρο. Κι΄ αν κάποιος τολμήσει να πει επώνυμα ότι η τάδε εταιρεία δεν είναι φερέγγυα ή αξιόπιστη, είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί στο σκαμνί για συκοφαντική δυσφήμιση. Ίσως δικαιωθεί αργότερα, αλλά μην είστε σίγουροι. Εγώ θυμάμαι από την δεκαετία του 1980 να μου λένε (και μερικές φορές να το λέω κι’ εγώ!): «αυτή η εταιρεία θα κλείσει γρήγορα, δεν την ακολουθούμε στο τιμολόγιό της, δεν μας ενδιαφέρει να την ανταγωνιστούμε, εμείς είμαστε μεγάλη και σοβαρή εταιρεία!» και σήμερα 25 χρόνια μετά, η εταιρεία που θα έκλεινε είναι από τις μεγαλύτερες στην χώρα και η τότε μεγάλη και σοβαρή εταιρεία, έχει ήδη πουληθεί και αναζητά κεφάλαια για να καλύψει τα αποθεματικά της! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως εξελίσσονται τα πράγματα. Αντίθετα, πολλοί οι μετά Χριστόν προφήτες.

Ένας διαμεσολαβητής βεβαίως μπορεί και πρέπει να λαμβάνει τα μηνύματα της αγοράς, να αξιολογεί και να επιλέγει τις συνεργασίες του, όπως άλλωστε ισχύει σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, όχι μόνο προς την πλευρά των προμηθευτών του αλλά και προς την πλευρά των πελατών του. Λίγα είναι τα περιστατικά που πελάτες εξαπάτησαν διαμεσολαβητές ή ασφαλιστικές εταιρείες; Όχι βέβαια, όπως και το αντίστροφο. Εδώ όμως δεν μιλάμε για απάτες, αλλά για την λειτουργία του διαμεσολαβητή στο πλαίσιο της αγοράς.

Μην βγάζουμε λοιπόν εύκολα συμπεράσματα. Και για να μην κατηγορηθώ από οποιονδήποτε καλοπροαίρετο(!) ότι υπερασπίζομαι την EVIMA (και κάθε EVIMA), θέτω μια ερώτηση και ανοίγω ένα θέμα που μπορεί να φανεί χρήσιμο σε πολλούς: ανέλυσα πιο πάνω τη ζημιά των συνεργαζομένων διαμεσολαβούντων λόγω του «πληρώνω-τυπώνω». Επειδή στην συγκεκριμένη εταιρεία μέτοχοι-διοικούντες ήταν διαμεσολαβούντα πρόσωπα, ίσχυε και για την δική τους παραγωγή, που ανέρχεται σε εκατομμύρια ευρώ, το ίδιο σύστημα «πληρώνω-τυπώνω» ή μόνο για τους υπόλοιπους συνεργάτες; Έχουν και αυτοί υποστεί, ως διαμεσολαβούντες, τα ίδια με τους υπόλοιπους; Αν δεν ίσχυε και γι’ αυτούς το ίδιο σύστημα, τότε η ιστορία θέλει περισσότερο ψάξιμο.

Και κάτι τελευταίο, αλλά σημαντικό. Ας σταματήσουν οι εκπρόσωποι μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών που αγωνίζονται για την εξυγίανση(!) της αγοράς να επικοινωνούν με συνεργάτες τους και να τους λένε: «είχατε EVIMA; Αν ναι, έχουμε ειδικό ευνοϊκό πρόγραμμα μεταφοράς της παραγωγής με απλούστερες διαδικασίες». Με δυο λόγια, αν κάποιος θέλει να ασφαλιστεί στην συγκεκριμένη εταιρεία, χρειαζόμαστε αυτό και αυτό και αυτό και λαμβάνουμε υπόψη αυτό και αυτό. Αν ήταν στην EVIMA οι διαδικασίες απλουστεύονται. Συγχαρητήρια!