Η πορεία ενός ορειβάτη για την υψηλότερη κορυφή του κόσμου έχει πάρα πολλά κοινά στοιχεία με την προσπάθεια του ασφαλιστή να κατακτήσει το δικό του Έβερεστ. Έχει όμως και διδάγματα.
Αυτό είναι το συμπέρασμα που προκύπτει από την ομιλία του Παναγιώτη Κοτρωνάρου, αρχηγού της Εθνικής Αποστολής Hellas Everest 2004, στην εκδήλωση των ετήσιων βραβεύσεων της Επιθεώρησης Χρυσολόγου της Εθνικής Ασφαλιστικής.
Ο ορειβάτης πρέπει πρώτα να κατακτήσει μικρότερες κορυφές και μετά να στοχεύσει στην υψηλότερη. Έτσι και ο ασφαλιστής, βάζει στην αρχή μικρότερους στόχους και σταδιακά, με μικρά και σταθερά βήματα κατακτά την κορυφή. Μία κορυφή που η Επιθεώρηση Χρυσολόγου θέλει να «πατήσει» ακολουθώντας μία σειρά διδαγμάτων που απορρέουν από την προσπάθεια αναρρίχησης της πρώτης ελληνικής αποστολής που κατάφερε να… αγγίξει τον ουρανό – την κορυφή του κόσμου.
Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος περιέγραψε το χρονικό της αποστολής μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου, όλα τα ενδιάμεσα στάδια, τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά αλλά και τη σημασία που έχει η ασφάλιση καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, τόσο στην αναρρίχηση όσο και στην επιστροφή.
Όπως ο ίδιος τόνισε, κοινός παρανομαστής μεταξύ ενός ορειβάτη και ενός ασφαλιστή είναι η έννοια της ασφάλισης. Και αυτό γιατί ο ορειβάτης δεν έχει μόνο στόχο να ανέβει στην κορυφή αλλά και να γυρίσει πίσω σώος και αβλαβής.
Η αναρρίχηση στην κορυφή προσφέρει δύο βασικά διδάγματα:
-Το πρώτο που μαθαίνει ένας ορειβάτης είναι η ομαδικότητα. Δύο ορειβάτες που επιχειρούν σε ένα δύσκολο περιβάλλον ονομάζονται σχοινοσύντροφοι και η ζωή του ενός είναι στα χέρια του άλλου. Ο ένας επιχειρεί και ονομάζεται «επικεφαλής αναρριχητής» και ο άλλος βρίσκεται στη βάση και ονομάζεται «ασφαλιστής αναρριχητής».
Έτσι και ο ασφαλιστής θα πρέπει να διαθέτει έντονο το στοιχείο του ομαδικού πνεύματος για να μπορέσει να πετύχει τους στόχους του.
-Το δεύτερο πράγμα που διδάσκεται κανείς σε μία τέτοια διαδικασία, είναι ότι δεν μπορείς να ανέβεις στο Έβερεστ από τη μια μέρα στην άλλη. Πρέπει πρώτα να περάσουν πολλά χρόνια σκληρής εκπαίδευσης, να ανέβεις πιο μικρές κορυφές που δεν είναι καθόλου εύκολες και η ανάβαση σε αυτές είναι ένας διόλου ευκαταφρόνητος άθλος.
Όπως ακριβώς και οι ορειβάτες, έτσι και ο ασφαλιστής πρέπει να ολοκληρώσει μικρούς άθλους, κατακτώντας τις δικές του Άλπεις, τον δικό του Καύκασο και το δικό του Κιλιμάντζαρο, πριν νιώσει έτοιμος για τον μεγάλο στόχο.
Ακόμη και στα Ιμαλάια, η ελληνική αποστολή ανέβηκε πολλές κορυφές σε αποστολές προετοιμασίας, πριν επιχειρήσει για το Έβερεστ και τα 8.848 μέτρα.
Επίσης, οι δυσκολίες στην εξεύρεση των απαιτούμενων πόρων για την πραγματοποίηση της αποστολής αποτελούν από μόνες τους ένα σημαντικό δίδαγμα: «Δεν αρκεί να έχεις μόνο το όραμα, αλλά πρέπει να πάρεις και πρωτοβουλίες, γιατί αν περιμένεις από τους άλλους μάλλον ο στόχος θα μείνει όνειρο να το βλέπεις το βράδυ».
«Πάρ’ το πάνω σου και μην περιμένεις από τους άλλους να σου στρώσουν το χάλι αν θέλεις να κάνεις κάτι», υπογράμμισε με νόημα ο αρχηγός της πρώτης επιτυχημένης αποστολής στο Έβερεστ.
Ο ίδιος επισήμανε πως όταν ψηφίστηκε αρχηγός της αποστολής προσπάθησε να βρει ποιος είναι ο ρόλος του σε μία ομάδα υψηλού επιπέδου – αφού πολλά από τα μέλη της ήταν εκπαιδευτές του. «Προσπάθησα να αλλάξω την κουλτούρα – να είμαστε η ομάδα που θα είναι θαρραλέα αλλά με κανόνες, να ανέβουμε ψηλά με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια».
Με όλα αυτά κατά νου, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η ανάβαση στο Έβερεστ, όπως κάθε επαγγελματικό project, βασίζεται σε τρεις πυλώνες: α) σχεδιασμό, β) προετοιμασία και γ) υλοποίηση.
Και όπως κατέληξε ο αναρριχητής: Ο καθένας μας έχει το δικό του Έβερεστ και για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου οι θεμελιώδεις αρχές είναι κοινές:
1. Όραμα
2. Ανάληψη Ευθύνης
3. Σκληρή δουλειά
4. Τακτική
5. Τόλμη
Στο βίντεο που ακολουθεί παρακολουθήστε ολόκληρη την παρουσίαση του Π. Κοτρωνάρου από την εκδήλωση βράβευσης της Επιθεώρησης Χρυσολόγου.
[vc_row][vc_column width=”1/1″][vc_video link=”https://www.youtube.com/watch?v=3mnjb7vkS7I”][/vc_column][/vc_row]
.gif?rand=2911)
