Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα και… καλή χρονιά!

Ναι, δεν τρελάθηκα ακόμα. Η 1η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη τόσο πολλών δραστηριοτήτων, που τελικά η 1η Ιανουαρίου είναι μόνο ημερολογιακή έναρξη του έτους! Να θυμηθούμε τα σχολεία, τις εμπορικές δραστηριότητες, τους οικογενειακούς προγραμματισμούς, τις πολιτικές εξελίξεις; Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια, όλα ξεκινάνε την 1η Σεπτεμβρίου, μετά τις (για πολλούς υποτιθέμενες) καλοκαιρινές διακοπές, μετά τα… μπάνια του λαού! Ακόμα και οι νέες αυτοδιοικητικές αρχές, από φέτος αναλαμβάνουν την 1η Σεπτεμβρίου. Άλλωστε, από τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο Σεπτέμβριος είχε καθιερωθεί ως η αρχή του εκκλησιαστικού αλλά και του πολιτικού έτους, Γι’ αυτό, άλλωστε, σε ορισμένες περιοχές της χώρας μας η 31η Αυγούστου ονομάζεται ακόμη «κλειδοχρονιά» επειδή τελειώνει ο προηγούμενος χρόνος, ενώ η 1η Σεπτεμβρίου ονομάζεται «αρχιχρονιά».

Τι περιμένουμε λοιπόν για τη… νέα χρονιά στην ασφαλιστική μας αγορά; Θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε ότι “βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και όλα αλλάζουν…. κ.λπ”, που είναι βέβαια αλήθεια, αλλά προτιμώ να σταθούμε σε δυο-τρια συγκεκριμένα γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί και να τα ερμηνεύσουμε ως προς το τι προοιωνίζουν και τι σηματοδοτούν.

Ως πρώτο γεγονός αναφέρω ότι σε 20 ημέρες κλείνουν 5 χρόνια από την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της Ασπίς ΑΕΓΑ και της Ασπίς ΑΕΑΖ. Η επέτειος αυτή υπενθυμίζει το μεγαλύτερο πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό σκάνδαλο τουλάχιστον για την περίοδο που ξεκινά με την πτώση της χούντας το 1974 και τελειώνει με την έναρξη της μνημονιακής περιόδου το 2010. Ένα σκάνδαλο που, πέρα από τις διατυπωμένες κατηγορίες προς την οικογένεια Ψωμιάδη, επικεντρώνεται κυρίως στην πλήρη αδιαφορία του κράτους προς τους πολίτες του και στην πλήρη αναλγησία των πολιτικών προς την κοινωνία. Η 21η Σεπτεμβρίου 2014 αποτελεί και κρίσιμη νομική επέτειο αφού κλείνει πενταετία και λήγουν διάφορες προθεσμίες προσφυγών και απαιτήσεων. Εντός των ημερών μάλιστα αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τις τυχόν ευθύνες του Δημοσίου, αλλά η ασφαλιστική αγορά πληρώνει ακόμα και θα συνεχίσει να πληρώνει για αρκετά χρόνια ακόμα την υπόθεση αυτή.

Ως δεύτερο γεγονός θα αναφέρω την πώληση της Αγροτικής Ασφαλιστικής εντός του Αυγούστου, όχι γιατί ήταν κάτι ξαφνικό ή μη αναμενόμενο, αλλά επειδή ο ήρεμος τρόπος που έγινε, “χωρίς να ανοίξει μύτη” προοιωνίζει και τον… ήρεμο τρόπο με τον οποίο θα πωληθεί και η Εθνική Ασφαλιστική. Βέβαια, τα μεγέθη είναι διαφορετικά, η ιστορία της Εθνικής είναι διαφορετική και κυρίως είναι η τελευταία ελεγχόμενη από τον «Δημόσιο Τομέα». Μετά, τέλος. Πολλοί αναρωτιούνται βέβαια: “Και γιατί πρέπει ο δημόσιος τομέας να κατέχει ασφαλιστική εταιρεία;” Η απάντηση είναι απλή. Αν θεωρεί κάποιος ότι πρέπει να υπάρχει κρατική τράπεζα, δηλαδή τράπεζα που να ελέγχεται από το δημόσιο και μέσω της οποίας να ασκείται πολιτική στην τραπεζική αγορά, τότε για τους ίδιους ακριβώς λόγους πρέπει να υπάρχει και ασφαλιστική εταιρεία. Αν δε το πιστεύει, δεν χρειάζεται να τον πείσω και για ασφαλιστική εταιρεία. Η εποπτική και κανονιστική μόνο παρουσία του κράτους θα ήταν αρκετή σε μια ιδανική οικονομία πλήρους ανταγωνισμού και άριστων σημείων ισορροπίας, όπως περιγράφονται στα οικονομικά εγχειρίδια και όχι στις οικονομίες που βιώνουμε.

Άμεσα συνδεδεμένο με το προηγούμενο είναι το πρόσφατο γεγονός της “μετονομασίας” μιας εκ των μεγαλύτερων επιθεωρήσεων της Εθνικής Ασφαλιστικής, της Επιθεώρησης Πωλήσεων του Δημήτρη Αναστασίου σε “A Team-Σύμβουλοι Ασφαλιστικών Υπηρεσιών” και μάλιστα με νέο σήμα-λογότυπο. Η μετεξέλιξη των δικτύων έχει αρχίσει, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους εξαφανίζονται και σχήματα-έκπληξη θα παρουσιάζονται με όλο και πιο αυξανόμενους ρυθμούς στην αγορά. Η εικόνα του μεμονωμένου ανεξάρτητου πράκτορα, όπως αντίστοιχα και η εικόνα του κλειστού-αποστειρωμένου agency, αποτελούν ήδη παρελθόν. Απλά, πολλοί δεν το έχουν ακόμα καταλάβει…

Καλή παραγωγική χρονιά λοιπόν και με μια ευχή. Η Εποπτική Αρχή και προσωπικά η νέα Διευθύντρια της Διεύθυνσης Εποπτείας Ιδιωτικής Ασφάλισης κα Ιωάννα Σεληνιωτάκη να δώσει σαφείς εντολές και να σταθεί αρωγός στην ουσιαστική προσαρμογή των διαμεσολαβητών στο νέο κανονιστικό πλαίσιο (και για την αποφυγή οποιασδήποτε παρερμηνείας, χωρίς οποιαδήποτε ανοχή σε οικονομικά θέματα) και όχι να σταθεί απλώς ελεγκτικά στην τυπολατρική εφαρμογή των ούτως ή άλλως δύσκολα εφαρμόσιμων και υψηλού κόστους νέων υποχρεώσεών τους.