Επεισοδιακά ολοκληρώθηκε το Eurogroup, με την ελληνική πλευρά να μη δέχεται τον όρο “παράταση”. Εξαιρετικά κρίσιμη η συνεδρίαση της ερχόμενης Δευτέρας.
Χωρίς συμφωνία, όπως αναμενόταν, ολοκληρώθηκε το έκτακτο Eurogroup στις Βρυξέλλες, με τους Ευρωπαίους εταίρους να ασκούν κάθε μέσο πίεσης και την ελληνική πλευρά να δηλώνει αμετακίνητη. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν ότι υπήρξε μικρή πρόοδος, τουλάχιστον αναφορικά με τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν τις επόμενες για να υπάρξει αποτέλεσμα στο Eurogroup της ερχόμενης Δευτέρας
Πηγές από τις Βρυξέλλες αφήνουν μία χαραμάδα αισιοδοξίας ότι στην επόμενη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 16/2, οι δύο πλευρές θα έρθουν πιο κοντά.
Οι ασφυκτικές πιέσεις προς την ελληνική πλευρά να δεχτεί παράταση του υφιστάμενου προγράμματος, ήταν σύμφωνα με πληροφορίες, το βασικό συστατικό της συνεδρίασης. Αρκετά ξένα μέσα κάνουν λόγο για επεισοδιακή σύνοδο, όχι τόσο κατά τη διάρκειά της αλλά σε όσα ακολούθησαν και την αδυναμία να υπάρξει ένα κοινό ανακοινωθέν.
Η ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στις Βρυξέλλες όπου έτυχε της θερμής υποδοχής από την επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ. Μάλιστα, η Γαλλίδα αξιωματούχος αμέσως μετά τη συνάντηση που είχε με την ελληνική αποστολή, χαρακτήρισε τους Έλληνες διαπραγματευτές «ικανούς».
Η συνεδρίαση κύλησε ομαλά, με την ελληνική πλευρά να αναλύει, μεταξύ άλλων, τους λόγους που το υφιστάμενο πρόβλημα έχει αποτύχει. Στο τέλος, όμως, η λέξη «παράταση» φαίνεται πως χάλασε το κλίμα, καθώς αποτελεί την βασική «κόκκινη γραμμή» για την ελληνική κυβέρνηση. Αποτέλεσμα ήταν η ελληνική πλευρά να απορρίψει το κοινό ανακοινωθέν που ετοιμαζόταν.
Οι επόμενες ημέρες είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Τεχνικά κλιμάκια θα εργαστούν πάνω στα μέχρι σήμερα δεδομένα και θα επεξεργαστούν όλες τις πιθανές εστίες σύγκλισης, κυρίως σε τεχνικό επίπεδο. Πηγές προσκείμενες στις συνομιλίες αναφέρουν ότι το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα αυτές θα διεξαχθούν τις επόμενες ώρες σχετίζεται, κατά κύριο λόγο, με τις τεχνικές λεπτομέρειες που θα καταστήσουν εφικτή μία λύση που να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές, όχι μόνο σε περιεχόμενο αλλά και σε διατύπωση.
Γιατί, το να βρεθεί μία κοινά αποδεκτή λύση ίσως είναι το πιο εύκολο κομμάτι του παζλ της διαπραγμάτευσης. Το πιο δύσκολο είναι το πως θα «περάσει» η όποια συμφωνία σε κάθε χώρα-μέλος, καθώς τα συμφέροντα είναι διαφορετικά σε κάθε περίπτωση. Για παράδειγμα, οι κυβερνήσεις των χωρών του σκληρού πυρήνα θέλουν να δείξουν ότι η Ευρωζώνη δεν λειτουργεί με κανόνες που είναι αδιαπραγμάτευτοι. Η ελληνική πλευρά θέλει να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα και να πείσει ότι τήρησε τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις, τουλάχιστον ως προς την σκληρή και ουσιαστική διαπραγμάτευση, ενώ χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο και το θέμα της Ελλάδα μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα.
Συνεπώς, η διελκυστίνδα έχει πάνω από δύο μέρη με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η διαδικασία εξεύρεσης μίας κοινά αποδεκτής λύσης. Βέβαια, όσο το μεγαλύτερο συμφέρον παραμένει η ενότητα της Ευρωζώνης, τόσο στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε «ατυχήματα».
