.gif?rand=9326)
Επικήδειος για τον Γιώργο Ζαχαρίου από τον Μελά Γιαννιώτη
Προσφορά ελάχιστου φόρου τιμής στο θανόντα Εκδότη Γιώργο Ζαχαρίου. Πρωτοπόρος και ασυμβίβαστος στον Κλαδικό Τύπο.
Όταν σε καιρό πολέμου χάνεται ένας Στρατηγός, τότε κινδυνεύει να χαθεί και το στράτευμα.
Και όταν σε καιρό -υποτιθέμενης- ειρήνης χάνεται ένας πρωτοπόρος και πολλών δεκαετιών Εκδότης, Αρθρογράφος, Καυστικότατος και Ασυμβίβαστος Σχολιαστής και Επικριτής παντός αδίκου, παρανόμου και πονηρού, σε έναν έντονα ανταγωνιστικό και οικονομικο-κοινωνικό χώρο, όπως είναι ο εξειδικευμένος και δύσκολος χώρος των Ιδιωτικών Ασφαλίσεων στην πάντα εξαρτημένη από ξένα και ολιγοπωλιακά συμφέροντα χώρα μας, τότε και για τη χώρα και το χώρο δε χάνεται ένας Στρατηγός, αλλά ένας μοναδικός Αρχιστράτηγος, με όλες τις εξ αυτού συνέπειες.
Το μαχητικότατο και αγέρωχο Δημοσιογράφο και Εκδότη της δεκαπενθήμερης πλούσιας και πολυσέλιδης εφημερίδας και όχι περιοδικού, όπως απαιτούσε να θεωρείται, Γιώργο Ζαχαρίου, αναγκάστηκα να γνωρίσω από κοντά προ τριακονταετίας και πλέον, έπειτα από απρόσμενο και απρόκλητο -όπως θεωρούσα- σχόλιο στην προσωπική σελίδα-στρατηγείο του, που ήδη περνάει στην ιστορία διά δυσαναπλήρωτου κενού, με τίτλο «Απίστευτα και όμως Αληθινά» της ιστορικής «Οικονομικής Ασφαλιστικής».
Έψεγε δι΄ ολίγων και αιχμηρότατων, όμως, την τότε και από διμήνου εμφάνισή μου από τη Θεσσαλονίκη στην ασφαλιστική αγορά με την ίδρυση και τη λειτουργία της αρχικής και πρώτης μικρής ασφαλιστικής εταιρείας του σημερινού Ομίλου, η οποία ασκούσε τους λοιπούς γενικούς κλάδους όχι όμως και τον πολύπαθο, «κακό δαίμονα», όπως τον θεωρούσαν τότε όλοι, κλάδο αυτοκινήτων.
Βαθύς γνώστης των πραγμάτων και διορατικότατος πάντοτε, κατέγραψε και παρουσίασε το «μήνυμα» και την αρχική στρατηγική της μικρής μου εταιρείας, λέγων και επιτιμών διά τούτων των αληθών και δημοσίων: «Αν όλες οι ασφαλιστικές εταιρείες επιλέξουν να ασφαλίζουν μικρούς και ακίνδυνους κινδύνους-φιλέτα, τότε τα κόκαλα και τους κακούς κινδύνους ποια κορόιδα θα τους σηκώσουν για την προσφορά οικονομικο-κοινωνικού έργου του θεσμού των ιδιωτικών ασφαλίσεων»;
Συγκρούστηκα έντονα αρχικά μαζί του και αργότερα, αφού πρόσθεσα και τον κλάδο αυτοκινήτων και πλήρωσα χοντρές και μεγάλες ζημίες, μεγάλων και κακών κινδύνων, κατανόησα πόσο -δημοσίως και κοινώς- δίκιο είχε.
Η δεύτερη και καθοριστική των περαιτέρω σχέσεών μας «σύγκρουση» έγινε σε εκδήλωση Ασφαλιστών στην Αθήνα, όπου σε «πηγαδάκι» μου απηύθυνε τα παρακάτω «αθηναϊκά» του και του αντέταξα τα αντίστοιχα «μακεδονικά» μου:
– Έλα δω, ρε Μακεδόνα. Ξέρεις γιατί κόψαμε το νόμισμα στρογγυλό;
– Όχι, δεν το γνωρίζω, Αθηναίε. Μπορείς να μου το εξηγήσεις;
– Για να κυλάει, ρε Θεσσαλονικιέ, από πάνω προς τα κάτω.
– Ορθά λέγεις περί κυλήματος. Μόλις προ ημερών ο Υπουργός Ευαγ. Γιαννόπουλος αποκάλεσε το Λεκανοπέδιό σας ως οροπέδιο. Για το λόγο αυτό επέλεξα την παραλία της Θεσσαλονίκης ως έδρα της εταιρείας μου, ακριβώς για να κυλάει το στρογγυλό χρήμα από το οροπέδιο στην παραλία, κατά το φυσικό νόμο της βαρύτητας.
Οι παριστάμενοι βρήκαν πολύ «διασκεδαστική» και ενδιαφέρουσα τη συζήτηση, πίσω από την οποία πολλά και σοβαρά οικονομικά και οργανωτικά του εξουσιαστικού κράτους υποκρύπτονταν. Κι ενώ όλοι περίμεναν να «σφαγούμε» μεταξύ μας για την κατεύθυνση ροής του «στρογγυλού χρήματος», νοουμένου αυτού σε «ψιλά και στρογγυλά» και όχι «τετράγωνα πακέτα», συνέβη ακριβώς το αντίθετο και έκτοτε συνεργαστήκαμε με αμοιβαία κατανόηση επί όλων των κοινών του χώρου αδιατάρακτα. Κατά διαστήματα μου παραχωρούσε τη σελίδα του.
Εξαιτίας των, πολλές φορές, ακραίων πεποιθήσεων και αντιλήψεών του και ως μη χαριζόμενος σε κανέναν, έγινε αποδέκτης επιθέσεων «θιγομένων», με σύνηθες τέχνασμα τον οικονομικό εκβιασμό του διά οργανωμένων αρνήσεων διαφημίσεων και συνδρομών, που είναι και η πηγή ζωής κάθε παρόμοιου εντύπου. Τον στήριξα σταθερά και σε πολύ δύσκολες εποχές επιχειρούμενων στραγγαλισμών του, που τις άντεξε όλες υπερήφανα και ασυμβίβαστα, στηλιτεύων πάντα και προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως τους πάντες και τα πάντα, υπερασπιζόμενος το σύνολο της αγοράς, τα δίκαια του Θεσμού και τα εθνικά δίκαια της χώρας μας, που υπεραγαπούσε. Όλα αυτά όμως και το πάθος με το οποίο τα διεκδικούσε επί σειρά τεσσάρων δεκαετιών έφθειραν την υγεία του και τελικά έπεσε μαχόμενος και μέχρι την τελευταία στιγμή ενεργός και πιστός στο καθήκον, που έταξε στον εαυτό του.
Ο Μαχητής Γιώργος Ζαχαρίου «έφυγε» νωρίς. Είχε και μπορούσε να προσφέρει στο χώρο και στα κοινά ακόμη πολλά. Από την πρόωρη και αδόκητη φυγή του η ασφαλιστική αγορά έμεινε φτωχότερη και έχασε έναν Υπερασπιστή της και αυστηρότατο Κριτή της.
Καλό ταξίδι, Γιώργο. Θα ζεις και θα είσαι πάντα στις μνήμες μας. Βαρύ το πένθος που άφησες στη σύζυγο, στα παιδιά και στους φίλους σου. Ίσως το μεγάλο Έργο σου απαλύνει τον πόνο…
Καλό ταξίδι !!