Εφικτή χαρακτηρίζει μία συμφωνία για το ελληνικό χρέος ο Economist, ωστόσο προειδοποιεί ότι για να φτάσει σε αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αλλάξει πορεία καθώς η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ προϋποθέτει συμβιβασμούς.
Σε άρθρο που θα δημοσιευτεί στην έντυπη έκδοση της 14ης Φεβρουαρίου, το κορυφαίο οικονομικό περιοδικό προσπαθεί να αξιολογήσει την κατάσταση στη σχέση Ελλάδας – πιστωτών και τους παράγοντες που θα διαμορφώσουν την επόμενη ημέρα.
«Όταν το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις ελληνικές εκλογές τον προηγούμενο μήνα, όλοι ήλπιζαν ότι ο νέος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα έριχνε τις απαιτήσεις του για να συμβιβαστεί με τους πιστωτές της χώρας. Γιατί όπως και να ‘χει, (όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων) επιθυμεί να παραμείνει στο κοινό νόμισμα. Όμως καθώς ετοιμαζόταν να συναντηθεί με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πρώτη φορά αυτή την εβδομάδα, έκανε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ όλο και πιο πιθανή».
Όπως αναφέρεται στο άρθρο, ο κ. Τσίπρας έχει παρουσιάσει ορισμένα καλά επιχειρήματα κατά της λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Διαθέτει ισχυρές ιδέες για την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της επιχειρηματικής ελίτ. Οι υπουργοί πλέον λένε ότι θα διατηρήσουν το 70% των μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης κυβέρνησης. Όμως οι πρώτες κινήσεις του ως πρωθυπουργός περιλαμβάνουν υποσχέσεις για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ-κρίσης επίπεδα, την ακύρωση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, την επαναφορά των συντάξεων, την επαναπρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων και την ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτά όχι μόνο θα παραβιάσουν τους όρους της διάσωσης, αλλά και θα καταστρέψουν τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.
Το να αλλάξει πορεία με τέτοιο τρόπο, όταν η ελληνική οικονομία επιτέλους αναπτύσσεται και η ανεργία υποχωρεί, είναι τρελό. Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερες, όχι λιγότερες μεταρρυθμίσεις: παρά την πρόοδο στην ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, οι εξαγωγές παραμένουν αδύναμες. Στο επιχειρηματικό κλίμα υστερεί ακόμη και σε σχέση με τη γείτονα Βουλγαρία, που είναι η φτωχότερη χώρα στην Ε.Ε., σε πεδία όπως η εφαρμογή συμβάσεων, η καταγραφή περιουσιακών στοιχείων και η παροχή πιστώσεων.
Για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ χρειάζονται συμβιβασμοί. Οι πιστωτές πρέπει να αποφασίσουν τι θα ανταλλάξουν, όταν ο κ. Τσίπρας ανόητα αρνείται να παρατείνει το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, όταν λήγει στο τέλος του μήνα, μιλώντας στον αντίποδα για ένα δάνειο-γέφυρα που θα δώσει χρόνο στις διαπραγματεύσεις χωρίς τον έλεγχο της μισητής Τρόικας.
Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να περιμένει περισσότερα δάνεια χωρίς όρους, όπως έδειξε το Eurogroup. Αντιθέτως, πρέπει να παρατείνει γρήγορα τη διάσωση και μετά να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.
Όσο για το χρέος, μάι συμφωνία θεωρείται εφικτή. Το συνολικό ύψος του ελληνικού χρέους βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ, έναντι 109% πριν την κρίση. Ο κ. Τσίπρας έχει ρίξει τις απαιτήσεις του για κούρεμα. Η διάρκεια και τα επιτόκια του χρέους, τα δύο τρίτα εκ των οποίων είναι στα χέρια Ευρωπαίων πιστωτών, είναι τόσο γενναιόδωρα που η Ελλάδα πληρώνει μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ στην εξυπηρέτηση του χρέους, από την Πορτογαλία και την Ιταλία. Παρ’ όλα αυτά, οι συγκεκριμένοι όροι θα μπορούσαν να μειωθούν περαιτέρω και οι πιστωτές θα πρέπει να είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν μία εκδοχή μιας παλαιότερης πρωτοβουλίας του ΔΝΤ για τις υπερχρεωμένες χώρες της Αφρικής: μία υπόσχεση για διαγραφή χρέους σταδιακά, σε απροσδιόριστες μελλοντικές ημερομηνίες, σε αντάλλαγμα συγκεκριμένης προόδου στις μεταρρυθμίσεις.
Οι εταίροι θα διαπραγματευτούν με τον κ. Τσίπρα, όμως μόνο αν παραταθεί το πρόγραμμα. Θα τον βοηθήσουν για το χρέος και τον προϋπολογισμό, μόνο όμως αν είναι έτοιμος να κάνει την οικονομία του πιο ανταγωνιστική.
Όταν ένας αθλητής τρέχει προς τα πίσω, δεν μπορεί να τον βοηθήσει ούτε ο πιο υπομονετικός προπονητής.
