Ο πειρασμός της αυτοπαγίδευσης στον μαγνητισμό του λογοτεχνήματος που θα μπορούσε να καταλήξει σε μια ατυχή περιγραφή, όταν μάλιστα πρόκειται για Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, είναι μεγάλος σε μια μεταφορά του στον κινηματογράφο. Αποφεύχθηκε με σοφία τέχνης από την Εύα Νάθενα.
Το αποτέλεσμα, περιορισμένο αυστηρά στον εκρηκτικό πυρήνα του δαιμονισμού της ανθρώπινης ψυχής κάτω από την πίεση των ηθών -που παραμένει επίκαιρα διαχρονικό ζήτημα και με ποικιλία θεμάτων σε κάθε κοινωνία, μικρή και μεγάλη- παρέδωσε ένα κινηματογραφικό έργο υποδειγματικά δυνατό στη λιτότητα των μέσων σύνθεσης και έκφρασης. Κινηματογραφικά και ερμηνευτικά δε, η μύηση και πειθαρχία των ηθοποιών, με κορυφαία την Καριοφυλλιά Καραμπέτη, στην ιδέα και η βαθειά εικαστική αντίληψη της φωτογραφίας (Γιώργος Τατάκης) είχαν ως αποτέλεσμα ένα ποίημα στην οθόνη.
Μια ταινία για ανήσυχους φίλους του κινηματογράφου, που αναδεικνύει το βάρος του παρελθόντος για το παρόν και το μέλλον, όπως αποτυπώνεται για τη “Μαγεία του Παπαδιαμάντη” από τον Οδυσέα Ελύτη στο ομότιτλο πόνημά του (με σχετικό motto κλείνουν οι τίτλοι στο τέλος της).
Θα προσθέσω μόνο από το δοκίμιο “Η Παλινωδία του Παπαδιαμάντη” του εξίσου διεισδυτικού Στέλιου Ράμφου (1976), πως “η Φραγκογιαννού συμβολίζει τον άνθρωπο που καταφεύγει στα μέσα του για να διεκδικήσει τη λύτρωση στην επί γής ζωή. Αρνούμενος το κράτος της αδικίας, αναλαμβάνει ένα έργο διορθώσεως, που ξεκινώντας από τη διαμαρτυρία και την αμφισβήτηση ολοκληρώνεται με την ενέργεια της καταστροφής (…) επαληθεύοντας με τον τρόπο του ότι όποιος μετράει πολύ τα πράγματα έχει συνεχώς το μυαλό του στον πόνο και θρέφει το θηρίο που κρύβει μέσα του”.
Αξίζει να δείτε αυτή την ταινία. Παρατίθενται σχετικές αναφορές
από συνέντευξη της σκηνοθέτιδος και σεναριογράφου Εύας Νάθενα:
και για την εξαιρετική φωτογραφία του Γιώργου Τατάκη:
(*) Από τον λογαριασμό του Γιάννη Ρούντου στο Linkedin.
.gif?rand=67)
