“Τη Δευτέρα 14 Απριλίου, το Εκτελεστικό Συμβούλιο της UNESCO υιοθέτησε ομόφωνα απόφαση με την οποία προτείνεται η ανακήρυξη της 9ης Φεβρουαρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας”. Άραγε, η γλωσσική αγωγή και συνείδηση ημών των νεοελλήνων και νεοελληνίδων συμφωνεί και πανηγυρίζει, προς επίρρωσιν αυτής της διεθνούς αναγνώρισης;
Ερώτηση ρητορική ως μη αιωρούμενη, ειδικότερα στο γλωσσικό περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Διατρέχοντας τις αναρτήσεις π.χ. στο LinkedIn, μιας οποιασδήποτε ώρας των συνδεδεμένων που έχουν μητρική την Ελληνική Γλώσσα -και από τις αντιδράσεις, γίνεται φανερό πως αλληλεπιδρούν μεταξύ των και μόνο σε συντριπτικό ποσοστό- θα έχετε κατηγορηματικά και αβίαστα την απάντηση. Σχεδόν όλοι/όλες θα ήμασταν “proud” και “congratulating each other”, υπέρ του σύγχρονου θριάμβου της Γλώσσας μας…
Και τι να πει κανείς για τα γλωσσικά ειωθότα στην εσωτερική επικοινωνία των περισσοτέρων επιχειρήσεων, ιδιαίτερα των μεγάλων (και όχι μόνο ορισμένων πολυεθνικών της μεικτής σύνθεσης ανθρωπίνου δυναμικού). Κραυγάζει η πρεμούρα για τις αγγλικούρες, μήπως και πέσει κάποιο μήνυμα στην αντίληψη ξένου τοποτηρητή υπαλλήλου, από αυτούς που κάνουν το “αγροτικό” τους στον τόπο μας για να φτιάξουν βιογραφικό.
Έχουμε αποποιηθεί, ψευδίζοντας, σε σημαντικό βαθμό την Ελληνική Γλώσσα ως το θεμέλιο του Πολιτισμού μας, προδιαγράφοντας κατά κάποιο τρόπο τη μοίρα της συνέχειας του Γένους (και δεν αναφέρομαι στη βιολογική ερμηνεία του). Η Βιωσιμότητα της Ελλάδος ορίζεται, πρωτίστως, από την πνευματική ακεραιότητα και διατήρηση της πολιτισμικής-πολιτιστικής ταυτότητάς της, η εδαφική ακεραιότητα έπεται και προκύπτει. Τούτο καταδεικνύεται ανά τους αιώνες.
Ιδού η είδηση των αντιφατικών συναισθημάτων, σε ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών – Ministry of Foreign Affairs (mfa.gr):
(“Η ομόφωνη υιοθέτηση της απόφασης για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας», την οποία συγκηδεμόνευσαν 87 κράτη-μέλη του Οργανισμού, αποτελεί το επιστέγασμα διαχρονικών προσπαθειών του Υπουργείου Εξωτερικών, σε συντονισμό με τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στην UNESCO, με την επιστημονική υποστήριξη του Καθηγητή Γλωσσολογίας Γεωργίου Μπαμπινιώτη.
Με την απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου αναγνωρίζεται η οικουμενικότητα και η παγκόσμια προσφορά της ελληνικής γλώσσας στην πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Στην απόφαση υπογραμμίζεται, μεταξύ άλλων, η αδιάσπαστη συνέχεια 40 αιώνων προφορικής παράδοσης και 35 αιώνων γραπτής παράδοσης της ελληνικής γλώσσας, η επίδρασή της σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, καθώς και το γεγονός ότι αποτελεί μέχρι σήμερα ανεξάντλητη πηγή της διεθνούς επιστημονικής ορολογίας.
Η επίσημη ανακήρυξη της 9ης Φεβρουαρίου ως «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας» θα πραγματοποιηθεί κατά την 43η Γενική Διάσκεψη της UNESCO τον Νοέμβριο 2025”.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω τη διαπίστωση στεγνής… πλημμυρίδας -“flood tide”, για να συνεννοούμαστε- δημοσιεύσεων της είδησης, που κατέκλυσε τα “Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης” (sic). Μαζικό το φαινόμενο της καλλιέργειας των “μαζών”…
Στη φωτογραφία: Euripides’ “Telephos”, with speaker-notes, greek – papyrous p 9908 / Μουσείο Βερολίνου. (Photo credits: Γ. Ρούντος)
(*) Ο Γιάννης Ρούντος διετέλεσε στέλεχος επί 40ετία στην επιχειρηματική κοινότητα σε θέσεις διευθυντικής ευθύνης, με αξιοσημείωτο δημιουργικό έργο στην Επικοινωνία και διοικητικό έργο στους τομείς για τις Εταιρικές Υποθέσεις & Σχέσεις, τη Δημόσια Εικόνα και την Εταιρική Ευθύνη & Βιώσιμη Ανάπτυξη. Μετά την ολοκλήρωση της επαγγελματικής διαδρομής του, δραστηριοποιείται σε θέματα για τον Πολιτισμό και τη Βιωσιμότητα ως σύμβουλος και πρεσβευτής καλών ιδεών και πράξεων.
